ตอนที่ 3
1984 Words
ตอนที่ 3
คำพูดเหี้ยมโหดของดีเลียนทำให้มินรญาสะอื้นไห้ออกมาด้วยความทรมาน เจ็บปวดทุกครั้งที่เจอหน้าเขา ดีเลียนไม่เคยอ่อนโยน ไม่เคยปรานีผู้หญิงที่กำลังจะเป็นเจ้าสาวของเขาอย่างหล่อนเลย เขาเกลียดหล่อน ชิงชังและขยะแขยง แต่กระนั้นหล่อนก็ยังต้องการเขา หัวใจไม่รักดีของหล่อนยังต้องการเขาตลอดเวลา ถ้าไม่ใช่ดีเลียน หล่อนก็ไม่ต้องการใครทั้งนั้น
“ถ้าญะญ๋าเลิกรักพี่ได้ ญะญ๋าคงทำไปแล้ว...”
หญิงสาวยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง มองตามร่างสูงใหญ่แสนสง่างามของดีเลียนที่เดินจากไปอย่างไม่ใยดีด้วยความปวดร้าว
“ยังมีผมนะญะญ๋าที่รักคุณน่ะ”
เสียงนุ่มทุ้มคุ้นหูของเจอรัลด์ทำให้มินรญาต้องรีบยกทั้งสองมือขึ้นป้ายน้ำตาซ้ำอีกครั้งเช็ดจนมันแห้งเหือดแล้วนั่นแหละถึงได้หันไปฝืนยิ้มให้กับบุรุษรูปหล่อที่ยืนอยู่ด้านหลัง เจอรัลไม่ได้หล่อ ไม่ได้รวย ไม่ได้สง่างามทรงเสน่ห์น้อยไปกว่าดีเลียนผู้เป็นพี่ชายเลยแม้แต่น้อย แต่หล่อน... แต่หล่อนกลับไม่ได้รู้สึกหัวใจเต้นแรงยามอยู่ใกล้เขาเลยสักนิด ตรงกันข้ามกับดีเลียนที่แค่สบตาเพียงเท่านั้นหัวใจของหล่อนก็เต้นแรงระรัวราวกับจะกระดอนออกมานอกอกเสียให้ได้
“เจอรัลด์...”
เจ้าของชื่ออมยิ้ม นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มเป็นประกายอ่อนโยน “ผมเอง พระเอกขี่ม้าขาวของคุณไงญะญ๋า”
มินรญายิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนโดยไม่ลืมหยิบกล่องขนมที่คุกกี้ด้านในเหลือแค่ครึ่งกล่องติดมือขึ้นมาด้วย
“วันนี้ไม่ไปทำงานหรือคะ หรือว่าเกเรอีกแล้ว”
คำพูดติดตลกที่ปั้นขึ้นมาของหญิงสาวทำให้เจอรัลด์อดเวทนาไม่ได้ เขายอมรับว่าถูกใจมินรญามาก ถ้าหากต้องแต่งงานกับหล่อนเขาก็คงไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไร แต่หล่อนนี่สิดันไปเลือกแต่งงานกับพี่ชายใหญ่ของเขา ดีเลียนรักความเป็นอิสระจะตายไป ไม่มีทางที่พี่ชายของเขาจะยอมให้มินรญาจับเข้ากรงวิวาห์ได้ง่ายๆ หรอก
“ถ้าผมไปทำงานเร็วกว่านี้ก็ไม่ได้ช่วยซับน้ำตาให้กับคุณสิครับญะญ๋า” ว่าแล้วเจอรัลด์ก็สาวเท้าเข้ามาหยุดตรงหน้าของหล่อน มือหนาของเขายกขึ้นแตะแก้มนวลของหล่อนแผ่วเบา มินรญาจะถอยหนีแต่ก็ถูกชายหนุ่มห้ามเอาไว้เสียก่อน
“ผมก็แค่จะซับน้ำตาให้เท่านั้น ไม่ได้คิดจะทำอะไรมากไปกว่านี้ ดังนั้นไว้ใจผมนะญะญ๋า”
น้ำเสียงที่อ่อนนุ่มกับกิริยาที่อ่อนโยนของเจอรัลด์ทำให้มินรญายอมให้เขาใช้ปลายนิ้วแกร่งซับน้ำตาให้กับหล่อนอย่างไม่เกี่ยงงอน และนั่นก็ทำให้คนที่เดินย้อนกลับเข้ามาในห้องรับแขกอีกครั้งเพราะรู้สึกผิดต้องชะงักเท้า และเดือดดาลขึ้นโดยสาเหตุไม่ได้
“ถ้าจะทำอะไรกันก็ห้องนอนนู้น ที่นี่มันห้องรับแขก”
เสียงกระด้างของผู้ชายที่พึ่งจะทำให้หล่อนเสียใจเป็นที่สุดดังขึ้น มินรญาพยายามจะถอยออกห่างจากเจอรัลด์ แต่ชายหนุ่มกลับรวบเอวบางของหล่อนเข้าไปกอดแนบอก แถมยังลอยหน้าลอยตาโต้ตอบกับดีเลียนอย่างไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด
“ถึงผมจะรักญะญ๋ามากแค่ไหน ผมก็ไม่มีทางทำให้เธอเสื่อมเสียหรอกครับ”
“แล้วไอ้ที่ยืนหน้าชิดกันจนแทบจะจูบกันอยู่นี่ล่ะ มันไม่เสื่อมเสียหรือไง หรือว่าต้องให้พี่ไปเจอนายกับแม่นี่บนเตียงก่อนถึงจะเรียกว่าเสื่อมเสีย”
ดีเลียนซัดวาจาเดือดดาลใส่น้องชาย ตอนนี้ทุกเซลล์ประสาทในกายของเขามันตึงเครียดจนแทบปริขาด ทั้งๆ ที่คิดว่าไม่ได้รัก ทั้งๆ ที่คิดว่าชิงชัง แต่เขาก็อดรู้สึกไม่พอใจไม่ได้เวลาเห็นมินรญาอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนอื่น แม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นเจอรัลด์น้องชายของเขาเองก็ตาม
เจอรัลด์ระบายยิ้มบางๆ มองพี่ชายใหญ่ของตัวเองด้วยแววตาท้าทาย “ถ้าญะญ๋าเลือกผมแทนพี่ ผมทำอย่างที่พี่ดีเลียนพูดแน่ครับ”
“งั้นก็บอกให้แม่นี่เลือกนายสิ เลือกนายแทนฉัน ฉันจะได้หลุดจากไอ้การคลุมถุงชนบ้าๆ นี่สักที”
“ถ้าวันนั้นเดินทางมาถึง พี่ดีเลียนอย่างมาเสียใจก็แล้วกัน” เจอรัลด์เค้นเสียงใส่พี่ชาย ก่อนจะก้มหน้าลงมาปลอบสาวน้อยที่ยืนหน้าซีดอยู่ในอ้อมแขน
“ไปกันเถอะญะญ๋า ผมจะพาคุณไปส่งที่บ้าน...”
มินรญาก้มหน้านิ่ง และก็ไม่ขัดขืนเมื่อเจอรัลด์ประคองร่างสั่นเทาของหล่อนให้เดินผ่านมัจจุราชตัวร้ายอย่างดีเลียน
“หยุดก่อน...”
“มีอะไรอีกล่ะครับพี่ดีเลียน หรือว่าพี่ต้องการจะไปส่งญะญ๋าที่บ้านเองในฐานะว่าที่เจ้าบ่าวกันล่ะ”
เจ้าของชื่อหน้าแดงก่ำด้วยโทสะ โทสะที่ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นจากสาเหตุอะไร ก็แค่เห็นมินรญาอยู่กับเจอรัลด์ ทำไมเขาจะต้องโกรธจนแทบบ้าแบบนี้ด้วยนะ
“ไม่ใช่...”
ดีเลียนเดินมาหยุดตรงหน้ามินรญาและเจอรัลด์ สายตาคมกริบที่แสดงความเป็นอริชัดเจนของเขาจ้องหน้าหล่อนเขม็ง ก่อนจะเลื่อนไปมองกล่องขนมคุกกี้ที่ตอนนี้อยู่ในมือของเจอรัลด์
“ไม่ใช่แล้วอะไรล่ะครับ”
“กล่องขนมนั่นมันเป็นของพี่” ดีเลียนเค้นเสียงออกไป ตั้งใจจะดึงมันออกจากมือของน้องชายแต่เจอรัลด์เบี่ยงหลบเสียก่อน
“กล่องขนมนี่หรือครับ” เจอรัลด์อมยิ้ม และจ้องหน้าพี่ชายอย่างยียวนกวนประสาท
“ใช่ ส่งมาให้พี่...”
น้ำเสียงทรงอำนาจของดีเลียนไม่ได้ทำให้ผู้เป็นน้องชายรู้สึกหวาดกลัวได้เลยแม้แต่น้อย แต่คนที่ยืนนิ่งๆ อย่างมินรญานี่สิกลับตัวสั่นสะท้าน
“ไม่ใช่ครับ มันเป็นของผม” ว่าแล้วเจอรัลก็เปิดกล่องขนม และหยิบมันออกมาใส่ปาก ขบเคี้ยวด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปบอกกับมินรญาเสียงดังฟังชัดเพราะต้องการให้พี่ชายตัวเองได้ยินด้วย
“อร่อยมากๆ เลยครับญะญ๋า ทำมาให้ผมกินบ่อยๆ นะครับ”
“เอ่อ ค่ะ...”
มินรญารับคำเสียงแผ่วเบา เนื้อตัวยังไม่หยุดสั่ง และยิ่งได้เห็นสายตาคมกริบที่เต็มไปด้วยความเดือดดาลของดีเลียนที่จ้องมาแล้วหล่อนก็แทบลมจับ นี่ถ้าเจอรัลด์ไม่ได้อยู่ด้วย หล่อนคงตายคามือของเขาไปแล้วแน่นอน
“เจอรัลด์... พี่จะพูดอีกเป็นครั้งสุดท้าย ส่งกล่องขนมนั่นมาให้พี่”
น้ำเสียงที่ถูกเค้นเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเซ็กซี่ของดีเลียนเต็มไปด้วยความเดือดดาลและไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง แต่เจอรัลด์ก็ยังไม่ใส่ใจอีกอยู่ดี แถมยังยั่วยวนกลับอีกต่างหาก
“ใช่ครับ... มันเคยเป็นของพี่ดีเลียน แต่ในเมื่อพี่ไม่เอา และโยนมันทิ้งอย่างไม่เห็นค่า ผมก็มีสิทธิ์ที่จะเก็บขึ้นมาทะนุถนอมไม่ใช่หรือครับ”
“เจอรัลด์...”
สุ่มเสียงนี้แสดงให้รู้ว่าดีเลียนใกล้หมดความอดทนเสียแล้ว
มินรญาไม่อยากให้พี่น้องต้องมีเรื่องกันจึงได้อ้อนวอนเจอรัลด์
“เจอรัลด์คะ ส่งให้พี่ชายคุณไปเถอะค่ะ เดี๋ยวญะญ๋าจะทำมาให้คุณใหม่”
เจอรัลด์ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเค้นเสียงจริงจังออก
“ไม่ครับ ในเมื่อพี่ดีเลียนไม่ต้องการมันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ผมก็มีสิทธิ์ที่จะได้ครอบครองมัน ซึ่งมันก็ไม่แตกต่างจากคุณหรอกญะญ๋า เพราะหากวันใดที่ผมทนเห็นคุณร้องไห้เพราะพี่ชายใจร้ายของผมไม่ได้อีก ผมจะแย่งคุณมาเป็นของผม และแน่นอนว่าผมทำได้อย่างที่พูดแน่นอน...”
ดีเลียนมองหน้าน้องชายด้วยความเดือดดาล “แสดงว่านายอยากได้แม่นี่มากใช่ไหม”
“แน่นอนครับ ผมต้องการญะญ๋า แต่เสียดายที่ญะญ๋ามองข้ามผมไป”
ผู้เป็นพี่ชายเดินมาเผชิญหน้ากับน้องชายในระยะกระชั้นชิด เจอรัลด์ดันร่างสั่นเทาของมินรญาให้ไปหลบอยู่ด้านหลังของตัวเอง
“พี่ดีเลียนจะต่อยผมก็ได้ แต่ผมจะไม่ทนเห็นพี่ทำร้ายญะญ๋าอีกแล้ว”
“แล้วนายจะทำยังไง นายจะฉุดว่าที่เมียฉันหนีหรือไง” ริมฝีปากของดีเลียนแค่นยิ้ม แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยไฟกัลป์
เจอรัลด์ส่ายหน้าน้อยๆ
“ผมไม่มีวันทำให้ญะญ๋าเสื่อมเสียเพราะตัวเองหรอกครับ ดังนั้นพี่ดีเลียนไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น”
“แล้วนายจะทำยังไง จะแย่งชิงผู้หญิงคนนี้ไปจากฉันได้ยังไง ในเมื่อแม่นี่บอกป่าวๆ ว่ารักฉันและต้องการแต่งงานกับฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น”
น้ำเสียงของดีเลียนเต็มไปด้วยการเย้ยหยันและดูแคลน มินรญาที่นิ่งเงียบฟังอยู่น้ำตาทะลัก อยากจะเกลียดเขานัก แต่ก็ทำไม่ได้ หัวใจไม่ยอมเชื่อฟังหล่อนเลย มันเอาแต่หน้ามืดตามัวหลงรักดีเลียนจนโง่หัวไม่ขึ้น
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนทนความร้ายกาจของผู้ชายได้นานหรอกครับ แม้จะเป็นผู้ชายที่ตัวเองหลงรักจนหัวปักหัวปำก็ตาม อีกไม่นานญะญ๋าก็จะรู้ว่าผู้ชายคนไหนที่เธอจะสามารถอยู่ด้วยได้โดยไม่เสียน้ำตาอีก ซึ่งผมมั่นใจว่าไม่มีทางเป็นพี่ดีเลียนไปได้ ขอตัวนะครับ ผมจะไปส่งญะญ๋าที่บ้าน...”
แล้วเจอรัลด์ก็ดึงมือมินรญาให้เดินผ่านมัจจุราชตัวร้ายที่ยืนหน้าดำหน้าแดงด้วยโทสะแรงกล้าได้สำเร็จ
“ไม่ต้องกลัวนะญะญ๋า ผมไม่มีทางปล่อยให้คุณถูกพี่ดีเลียนทำร้ายอีกแล้ว”
มินรญาไม่สามารถตอบอะไรออกมาได้นอกจากร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดเพียงเท่านั้น เจอรัลด์ดันร่างของหล่อนให้ก้าวขึ้นไปบนรถ ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมรถไปขึ้นที่ฝั่งคนขับ
“ผมรู้ว่าคุณไม่มีทางเลิกรักพี่ดีเลียนได้ แต่ผมก็แค่อยากเป็นเพื่อนที่ดีของคุณเท่านั้นญะญ๋า ให้ผมได้ไหมแค่เพื่อนคนหนึ่งที่คุณจะคิดถึงเสมอหากมีเรื่องร้อนใจ”
คนฟังน้ำตาซึม หันมาจ้องมองคนพูด “เจอรัลด์... คุณไม่น่าจะมาเสียเวลากับผู้หญิงโง่เง่าแบบญะญ๋าเลย ไม่ควรเลยจริงๆ”
“ใครว่าผมเสียเวลา ผมเต็มใจต่างหาก เต็มใจที่จะเฝ้ารอที่จะเห็นคุณมีความสุข”
มินรญามองผู้ชายหล่อลากดินที่นั่งอยู่ข้างกายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่ดี ขอบคุณที่ห่วงใยญะญ๋า...”
“ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ครับ”
เจอรัลด์ระบายยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะเคลื่อนรถสปอร์ตราคาแพงระยับของตัวเองออกไปจากซาโกร่า วิลล่าด้วยความเร็ว หัวใจหนุ่มเจ็บเล็กๆ แต่มันก็ไม่มากเกินกว่าที่เขาจะรับไหว ก็แค่ไม่สมหวัง ไม่เห็นจะตายเลย แค่ได้เห็นมินรญามีความสุข เขาก็พอใจแล้ว
- Writer
