ตอนที่ 2
1271 Words
ตอนที่ 2
พะน้อขวัญมองผู้หญิงที่ก้าวยาวๆ เข้าไปนั่งในห้องรับแขกด้วยความสงสาร เพราะแค่สองอาทิตย์ที่หล่อนเข้ามาทำงานเป็นสาวใช้ที่ ซาโกร่า วิลล่า แห่งนี้ หล่อนก็พอจะรู้แล้วว่าทำไมคุณชายดีเลียนถึงต้องแต่งงาน ด้วยคำสัญญาของบรรพบุรุษของซาโกร่า กาซิยาส กับแซคารีที่มีต่อกันทำให้หญิงชายคู่นี้ต้องมาผูกมัดกันด้วยความไม่เต็มใจ แม้ว่ามินรญาจะแสดงออกว่าให้เห็นอย่างชัดเจนว่าพึงพอใจกับการแต่งงานในครั้งนี้ แต่คุณชายดีเลียนกลับแสดงท่าทางตรงกันข้าม แถมยังพยายามทำทุกอย่างเพื่อยุติงานแต่งงานที่เขาไม่ต้องการลงอย่างสุดความสามารถ หล่อนล่ะสงสารผู้หญิงตรงหน้าเหลือเกิน เพราะใครๆ ก็มองออกว่าอนาคตของมินรญาในอุ้งมือของดีเลียนนั้นไม่มีทางสวยหรูแน่นอน
“งั้นดิฉันจะไปยกน้ำมาให้นะคะ”
มินรญาพยักหน้ารับน้อยๆ และไม่พูดอะไรออกมาอีก ดวงตากลมโตจ้องมองออกไปนอกห้องรับแขกหรูหราอย่างรอคอย หวังว่าวันนี้หล่อนจะได้พบกับดีเลียน หวังว่าจะได้พบกับผู้ชายที่หล่อนแน่ใจแล้วว่าตกหลุมรักจนหมดหัวใจตั้งแต่แรกสบตา แต่เขาน่ะสิไม่รักหล่อนเลย แค่ชายตาแลยังไม่เคยสักครั้ง นี่ถ้าไม่ติดว่าเขาเคารพบิดาเลี้ยงของหล่อนล่ะก็ เขาคงจะบีบคอหล่อนตายไปนานแล้วมั้ง หญิงสาวยิ้มเศร้าๆ ให้กับตัวเอง รู้สึกเจ็บลึกๆ ในอกยิ่งนัก
และไม่นานบุรุษที่หล่อนเฝ้ารอก็ปรากฏตัวขึ้น ชุดสูทสีน้ำตาลไหม้สุดเนี๊ยบที่อยู่บนเรือนกายสูงตระหง่านของเขานั้นยิ่งทำให้ดีเลียนหล่อเหลายิ่งกว่าเทพบุตรบนชั้นฟ้าเสียอีก หล่อนปากคอแห้งผาก ดวงตาเบิกกว้าง กลีบปากอิ่มสีเชอรี่สุกคลี่ยิ้มด้วยความยินดี ในที่สุดก็ได้พบกับเขา ได้พบกับดีเลียน ซาโกร่า กาซิยาสแล้ว
“สวัสดีค่ะพี่ดีเลียน...”
เจ้าของชื่อหรี่ตาแคบมองสตรีที่ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอยู่เบื้องหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรำคาญ รอยยิ้มหยันผุดพรายขึ้นเต็มใบหน้าหล่อลากดินของเขามหาศาล เขาอุตส่าห์ทำทุกทางเพื่อที่จะหลีกหนีจากอุ้งมือของเจ้าหล่อน แต่แม่คุณก็มีความพยายามจริงๆ พยายามจนน่าทึ่ง
ดีเลียนถอนใจออกมาหนักๆ ก่อนจะเดินมากระแทกตัวนั่งลงบนโซฟานุ่มสีทองอร่ามตัวตรงกันข้ามกับสตรีที่มีวัยอ่อนกว่าถึงสิบสี่ปีด้วยท่าทางที่บ่งบอกให้คู่สนทนารู้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังอยู่ในอารมณ์เบื่อหน่ายแค่ไหน
“มีอะไรก็พูดมา”
น้ำเสียงห้วนกระด้างของดีเลียนทำให้มินรญาต้องเม้มปากแน่น หล่อนบอกตัวเองให้ชินให้ชากับท่าทางเย็นชาและไร้หัวใจของเขาได้แล้ว แต่กระนั้นหัวใจของหล่อนก็ยังอดกลัดหนองไม่ได้ รู้หรอกน่าว่าไม่รัก แต่ช่วยแสดงท่าทางที่ดีกว่านี้กับหล่อนหน่อยได้ไหม หญิงสาวตัดพ้อภายในอกอย่างเจ็บช้ำ ขณะทรุดกายอรชรลงนั่งและพูดออกมา
“คุณพ่อ... ให้ญะญ๋ามาเชิญพี่ดีเลียนไปทานมื้อค่ำที่บ้านวันนี้ค่ะ”
ดวงตาคมกริบสีน้ำเงินเข้มจัดของเขาค่อยๆ ลุกเป็นไฟขึ้นทีละน้อย ก่อนที่ริมฝีปากสีสดแสนเซ็กซี่ของเขาจะเหยียดยิ้มหยันออกมา
“แน่ใจหรือว่าเป็นคุณอาที่ต้องการให้ฉันไปทานมื้อค่ำ...”
คนถูกหรี่ตามองแก้มแดงก่ำกับคำพูดรู้ทันของคู่สนทนา หัวใจเต้นแรงราวกับว่ามันจะทะลุออกมานอกอก
“คือ... ญะญ๋าไม่ได้...”
“หุบปากซะ ไม่ต้องแก้ตัวอะไรอีกแล้ว...” คนตัวโตลุกขึ้นยืนตระหง่าน ใบหน้าหล่อลากดินเต็มไปด้วยความดูแคลนเมื่อจ้องมองหน้าของหล่อน
“เพราะแค่เธออ้าปากฉันก็เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
มินรญาหน้าร้อนผ่าวที่ถูกสบประมาท ปกติหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอ ไม่ใช่คนที่ยอมให้คนอื่นมาต่อว่าหรือใส่ร้ายได้ง่ายๆ แต่กับดีเลียน กับผู้ชายหล่อลากดินคนนี้ หล่อนพูดไม่ออก เถียงไม่ได้ ทำได้แค่เพียงยืนหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอายเท่านั้น
“พี่ดีเลียน... กำลังเข้าใจ เอ่อ ญะญ๋าผิดนะคะ คือญะญ๋า...”
“ก็บอกแล้วไงว่าให้หุบปาก เย็นนี้ฉันสัญญาว่าจะเดินทางไปทานมื้อค่ำที่บ้านของเธอ พอใจแล้วใช่ไหม ถ้าพอใจแล้วก็กลับไปได้แล้ว ฉันจะรีบไปทำงาน...”
ท่าทางถือตัวของดีเลียนทำให้มินรญาน้ำตาซึม รู้อยู่แล้วว่าต้องเจ็บ หากยังดันทุรังจะเดินหน้ารักษาสัญญาต่อไป แต่กระนั้นหล่อนก็ยังไม่ถอดใจอยู่ดี ดีเลียนคือผู้ชายที่หล่อนรัก และหากไม่ใช่เขาหล่อนก็ไม่คิดจะเลือกผู้ชายคนไหนเข้ามาในชีวิตอีก ต่อให้ผู้ชายคนนั้นเป็นเทพบุตรที่พึ่งก้าวลงมาจากสรวงสวรรค์ก็ตาม
“คือพี่ดีเลียนคะ”
เสียงหวานใสแต่สั่นเทาจนรับรู้ได้ของมินรญาทำให้ดีเลียนต้องชะงักเท้าและกระชากเสียงถาม
“อย่าบอกนะว่าต้องการให้ฉันจูบเธอก่อนไปทำงาน เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”
มินรญาพยายามซ่อนความเจ็บช้ำเอาไว้ในอก จากนั้นก็เดินอ้อมไปหยุดตรงหน้าของชายหนุ่ม หล่อนคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะส่งกล่องสีชมพูใบสวยที่ด้านในมีขนมคุกกี้ที่หล่อนทำเองกับมือให้กับเขา ท่าทางของเขาแปลกใจไม่น้อยเมื่อเห็นสิ่งที่หล่อนยื่นให้
“หวังว่ามันคงไม่ใช่ข้าวกล่องหรอกนะ” น้ำเสียงของเขาเหยียดหยันเสียทุกครั้งที่พูดกับหล่อน
คนถูกถามส่ายหน้าน้อยๆ ปั้นยิ้มทั้งๆ ที่ภายในอกเจ็บจนแทบขาดใจ
“ไม่ใช่หรอกค่ะ มันคือขนมคุกกี้ ญะญ๋าหัดทำเมื่อวาน วันนี้ก็เลยเอาใส่กล่องมาให้พี่ดีเลียนลองชิมค่ะ”
ท่าทางของคนให้เต็มไปด้วยความหวัง แต่คนรับก็ไม่คิดจะรักษาน้ำใจเลยแม้แต่น้อย
“ฉันไม่ชอบทานของหวาน...”
“คุกกี้คือขนมทานเล่นค่ะ เอาไว้ทานตอนว่างก็ได้...”
ดีเลียนยิ้มร้ายกาจ หรี่ตามองสตรีตรงหน้าด้วยสายตาเลือดเย็น “มันจะเป็นอะไรก็ช่าง แต่ฉันไม่ชอบกิน และไม่คิดจะลองกินฝีมือของเธอด้วย เอากลับไปซะ”
ชายหนุ่มปัดมือบางตรงหน้าแรงๆ จนกล่องขนมสีชมพูในมือของมินรญาหล่นลงไปกองกับพื้น ฝากล่องเปิดออก เศษขนมกระเด็นออกมาเปื้อนพื้นจนเกือบครึ่งกล่อง
“พี่ดีเลียน ทำไมทำอย่างนี้คะ ญะญ๋าตั้งใจเอามาให้พี่ดีเลียนนะคะ” คนพูดน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม พร้อมกับทรุดตัวลงไปคลานเก็บขนมของตัวเองด้วยหัวใจที่ปวดร้าว
ดีเลียนหันหน้าหนี ขบกรามแกร่งจนเป็นสันนูน “ถ้าไม่อยากเจ็บปวดแบบนี้อีกก็เลิกคิดจะแต่งงานกับฉันได้แล้ว ไปเลือกคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน เจ้าเจอรัลด์ก็ได้ท่าทางมันจะไม่ได้รังเกียจเธอนี่”
มินรญาเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมองคนใจร้าย “แต่ญะญ๋า... ญะญ๋ารักพี่ดีเลียนนี่คะ”
“แต่ฉันไม่ได้รักเธอ”
- Writer
