บทที่ 3
767 Words
"เมื่อกี้เหมือนมีคนเดินออกไปไหม" พนักงานที่ยกของเข้ามาเก็บหันหลังไปแต่ก็เห็นแค่เงาแว๊บๆ
"มีอะไรเหรอ" ม่านฟ้าถามเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของพนักงานคนนั้น
"เอ่อ..คือว่า"
"รีบทำงานเถอะน่า ไม่อยากกลับไปพักกันเหรอ" เพราะพนักงานพวกนี้เป็นพนักงานที่ทำงานกะดึก
"ค่ะ"
ม่านฟ้าอยู่ในห้องเก็บของไม่นานก็ออกมา หวังว่าผู้ชายคนนั้นคงไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดที่ไหนนะ
หญิงสาวที่ร่างกายบอบช้ำกำลังจะกลับไปห้องพัก เธอมีห้องพักส่วนตัวในโรงแรมเพราะโรงแรมนี้ก็เป็นโรงแรมของครอบครัว แต่พอมองไปก็เห็นพ่อยืนอยู่ทางที่เธอกำลังจะไป
พ่อคงอยากจะดองกับพ่อเลี้ยงอิทธิพลมากเลยสินะ ถึงได้ทำเรื่องแบบนี้กับลูกสาวได้ ที่ม่านฟ้ามั่นใจว่าเป็นฝีมือของพ่อ เพราะเมื่อคืนนี้เธอดื่มแค่เครื่องดื่มที่พ่อยื่นมาให้ คงเป็นคนอื่นไปไม่ได้
ขาเรียวก้าวถอยหลังกลับไปมุมเดิมเพื่อหลบสายตาพ่อ คิดว่าถ้ายืนอยู่ตรงนี้ท่านต้องเห็นแน่
เธอตัดสินใจว่าต้องหลบไปสักพัก ดูซิว่าพ่อจะคิดได้ไหม
"คุณม่านฟ้าจะไปไหนคะ" พนักงานทำความสะอาดด้านหลังโรงแรมเห็นว่าเจ้านายเดินมาทางนี้
"จะออกไปธุระ ถ้าใครถามไม่ต้องบอกว่าเจอฉันนะ"
"ค่ะ"
หญิงสาวรีบเดินมาแต่นึกได้ว่าเธอไม่มีเงินสักบาท ข้าวของอะไรก็ไม่มีติดตัวมาเลย
"ฉันยืมโทรศัพท์หน่อยสิ" ม่านฟ้าหันกลับไปยืมโทรศัพท์ของแม่บ้านคนนั้น เพื่อโทรไปหาคนที่จะช่วยเธอได้
ผ่านไปสักพักก็มีรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งมาจอดด้านหลังของโรงแรม
วันต่อมาโรงงานอิทธิพลค้าไม้..
กวินชายหนุ่มรูปหล่อ ตอนนี้เขาได้รับตำแหน่งเป็นผู้จัดการใหญ่ของโรงงาน โดยการแต่งตั้งของด็อกเตอร์พันไมล์บุตรชายคนเล็กพ่อเลี้ยงอิทธิพล
"ท่านรองประธานไม่เข้าโรงงานเหรอ"
"ใช่ค่ะ"
"แล้วพ่อเลี้ยงล่ะเข้าไหม" พ่อเลี้ยงที่กวินพูดถึงก็คือพ่อเลี้ยงอิทธิพลซึ่งเป็นประธานของโรงงานแห่งนี้
"ไม่เข้าเหมือนกันค่ะ"
"ไม่เป็นไรถ้ามีงานอะไรด่วนก็เอามาที่ผมได้เลย"
"ได้ค่ะผู้จัดการ"
บ่ายโมงวันเดียวกัน..
"ผู้จัดการคะ ผู้จัดการกวินคะ"
"ครับ"
"เอ่อ.." เอกสารที่กวินส่งให้กับเลขาของท่านรองประธาน ยังไม่มีลายเซ็นต์เลย แต่เธอก็ยื่นเอกสารนี้มาตั้งแต่ช่วงเช้าแล้ว
"ขอโทษครับเดี๋ยวผมดูให้ใหม่" เป็นบ้าอะไรวะไม่เป็นอันทำงานทำการเลย แล้วนี่เจ้าของโรงงานก็ไม่มีใครมาสักคน ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย "อะไรของเราวะ เอาทีละเรื่องก่อนได้ไหม"
"อะไรนะคะ"
"..เปล่าไม่มีอะไร" ชายหนุ่มหยิบเอกสารนั้นขึ้นมาเปิดอ่านแบบลวกๆ แล้วก็เซ็นต์ลงไป
วันต่อมาที่โรงแรม..
"คุณม่านฟ้าไม่ได้เข้าโรงแรมค่ะ"
"ไม่เป็นไร แล้วคุณพิทักษ์ล่ะ"
"คุณพิทักษ์อยู่บนห้องทำงานค่ะเดี๋ยวทางเราจะติดต่อขึ้นไปให้นะคะ"
ผู้ชายคนที่มาถามหาม่านฟ้าก็คือดอกเตอร์พันไมล์ เขาเป็นผู้ชายคนที่ดื่มไวน์คู่กับเธอ พอยาที่ถูกผสมไว้ในไวน์ออกฤทธิ์ พันไมล์ก็ไปลงกับผู้หญิงที่เขาพาตัวไปขังไว้ที่เซฟเฮ้าท์..นั่นก็คือวันศุกร์
"อ้าว ดอกเตอร์ว่าไงครับ"
"ผมได้ยินว่าคุณม่านฟ้าไม่เข้าโรงแรม ก็เลยอยากมาคุยกับคุณพิทักษ์"
"ม่านฟ้าไม่ได้ไปกับคุณหรือครับ"
"ทำไมเธอต้องไปกับผมด้วยครับ"
"..ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้นครับ ม่านฟ้าคงอยู่ที่บ้านกับแม่" พิทักษ์เริ่มเป็นกังวล ลูกสาวไม่เข้าโรงแรมสองวันแล้ว ทีแรกคิดว่าจะไปกับคู่เดท และคู่เดทคนนั้นก็คือดอกเตอร์พันไมล์นี่แหละที่ผู้ใหญ่แนะนำให้รู้จักกัน ..ว่าแต่ลูกสาวของเขาหายไปไหน
พันไมล์พยายามจับพิรุธคู่สนทนา เพราะเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครผสมยานั้นใส่ในแก้วไวน์ให้เขาดื่ม..
ไม่เข้าโรงแรมแล้วจะไปไหน? อีกฝ่ายกลับไปแล้วพิทักษ์ก็กลับมาคิดดู เพราะลูกสาวหายไปตั้งแต่งานเลี้ยงต้อนรับลูกค้าของโรงงานอิทธิพลค้าไม้ ไม่ได้การแล้ว ถ้าม่านฟ้าไม่ได้ไปกับด็อกเตอร์พันไมล์แล้วจะไปกับใคร??
- Writer
