บทที่ 2
694 Words
หวังว่าคงไม่มีใครเข้ามาในห้องนี้นะ ..ถ้าจะลุกไปล็อกประตูแม่เจ้าประคุณก็คงไม่ยอมให้ขยับไปไหนแน่ คิดแล้วก็ตื่นเต้นคนอะไรจะร้อนแรงได้ขนาดนี้
"บะ เบาก่อนครับคุณ" ดวงตาคมมองต่ำลงไปดูช่วงกลางลำตัวของตัวเอง "ซี๊ดด"
ก๊อกแก๊ก.. ประตูของห้องนี้บานใหญ่และสูงเหมือนประตูในโรงแรมหลายๆ ที่ การจะเปิดแต่ละทีต้องใช้แรงดัน และมันก็ทำให้คนที่อยู่ด้านในตั้งตัวได้ทัน
"ก็บอกแล้วไงว่าของในห้องนี้ไม่มีแล้ว" มันคือเสียงคนที่เปิดประตูเข้ามาดู ..พนักงานคงจะมาเอาของไปเพิ่มในห้องจัดเลี้ยง
"ถ้างั้นคงต้องไปเอาที่ชั้นบนแล้วล่ะ"
พอประตูปิดลงคนที่ยืนแอบอยู่หลังประตูหายใจโล่งขึ้น ถ้าพวกนั้นเดินเข้ามาด้านในมีหวังเห็นแน่
"โอ๊ย" ชายหนุ่มรีบชักมือออกมาจากที่ปิดปากอีกฝ่ายอยู่ เขากลัวว่าเธอจะส่งเสียงก็เลยปิดปากไว้ก่อน "หือ.." แต่พอปากเธอเป็นอิสระ ริมฝีปากบางนั้นก็ฝังจูบลงกับผิวกายของเขาอีกครั้ง คนอะไรจะอารมณ์รุนแรงขนาดนี้
เช้ามืดวันต่อมา..ในห้องเก็บของ
"กรี๊ดดด" คนตัวเล็กที่นอนทับร่างของใครอยู่ไม่รู้รีบดันตัวลุกขึ้น "กรี๊ด อืมมม" พอเห็นว่าเขาเป็นใครเธอกำลังจะส่งเสียงกรีดร้องอีกครั้ง แต่ก็ถูกมือหนายกปิดปากไว้ก่อน
"ใจเย็นก่อนสิ เดี๋ยวคนได้แตกตื่นกันทั้งโรงแรมหรอก"
"อืม อืม!!" นิ้วเรียวพยายามแกะมือของอีกฝ่ายออก
"ถ้าผมปล่อยสัญญานะว่าจะไม่ส่งเสียง"
หญิงสาวพยักหน้าตอบตกลงไปก่อน เพราะแรงของเธอสู้เขาไม่ได้อยู่แล้ว
"คุณทำอะไรฉัน" เธอถามออกไปทันทีที่เป็นอิสระ และพยายามควานหาเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ด้วยท่าทางร้อนรน
"คุณต่างหากที่ทำผม เห็นไหมเนี่ยแทบหมดสภาพ" ชายหนุ่มมองต่ำลงไปดูเจ้าสิ่งนั้นที่ถูกเธอรีดพิษเมื่อคืนนี้
"ฉันจะแจ้งความจับคุณ ฉันจำคุณได้นะ"
"ผมก็จำคุณได้เหมือนกัน และจำได้ด้วยว่าเมื่อคืนนี้คุณเป็นคนเริ่มก่อน"
"ทำไมฉันจำไม่ได้ แกวางยาฉันใช่ไหม" วางยา?? พอคิดถึงเรื่องวางยา ม่านฟ้าก็นึกถึงไวน์สองแก้วนั้นที่พ่อส่งมาให้เธอดื่มกับด็อกเตอร์พันไมล์ ..ไม่จริงใช่ไหม มันต้องไม่ใช่ฝีมือของพ่อเราสิ
"เดี๋ยวก่อนสิ คุณจะออกไปแบบนี้เลยเหรอ"
"เราต้องรีบออกจากห้องไปก่อน อีกหน่อยพนักงานจะเอาของเข้ามาเก็บในห้องนี้แล้ว โอ๊ย"
"เป็นอะไรมากไหม" ชายหนุ่มเห็นเธอกุมท้อง
"ยังจะกล้าถามอีกเหรอ ก็เห็นอยู่ว่าฉันขาดสติ ทำไมคุณไม่ยับยั้งชั่งใจ"
"เอ้าา เมื่อคืนผมก็ถามคุณแล้วนี่"
"หุบปากคุณซะ! แล้วก็รีบใส่เสื้อผ้า"
"คนเมื่อคืนหายไปไหนวะ"
"ยังจะพูดอยู่อีก โอ๊ย" ยิ่งใส่อารมณ์กับเขามันก็ยิ่งทำให้เธอเจ็บจุกที่ท้องน้อย
"ไม่พูดก็ได้ครับ แล้วเราจะเอายังไงต่อ"
"จะเอายังไงล่ะ คุณเห็นประตูนั่นไหม ออกจากประตูไปแล้วก็เลี้ยวซ้าย"
"เลี้ยวซ้ายมันก็ทางออกจากโรงแรมน่ะสิ"
"ใช่! ไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก"
แกร็ก..แอดด..
"อ้าวคุณม่านฟ้ามาทำอะไรในห้องเก็บของคะ"
"..ฉันมาตรวจสอบความเรียบร้อย"
"คุณออกไปข้างนอกดีกว่าค่ะ พนักงานกำลังจะยกของเข้ามาเก็บ"
มองออกไปก็เห็นพนักงานหลายคนกำลังยืนรอนำโต๊ะเก้าอี้และของใช้อีกหลายๆ อย่างเข้ามาเก็บในห้องนี้
"ยกเข้ามาเลย" จังหวะที่พนักงานกำลังยกของเข้ามา มือเรียวนั้นได้ส่งสัญญาณบอกให้คนที่หลบอยู่หลังประตู รีบออกจากห้องไป..
- Writer
