อวิ๋นมู่หลันเข้าไปในประตูลับ ๆ ที่ซ่อนอยู่หลังแนวกำแพงเมือง นางรู้เส้นทางนี้ได้อย่างไร คงเริ่มจากพี่ชายนาง ซึ่งทราบมันจากฮูหยินเขา ด้วยครอบครัวฝ่ายนั้นทำการค้าขายมานานกับชาวภูเขาและคนเถื่อน บางครั้งใช้เส้นทางนี้ในการขนของยามค่ำคืนหรือช่วงเกิดภัยสงคราม นอกจากนั้นอวิ๋นมู่หลันยังได้แผนที่มาด้วย นางเป็นคนชอบศึกษาและอ่านหลายอย่างจนแตกฉาน อีกทั้งการวาดรูปเป็นเรื่องที่นางชอบอย่างที่สุด ฉะนั้นแผนที่ต่าง ๆ แม้ได้เห็นเพียงครั้งเดียวก็จดจำได้
รถม้าลากของนำหน้าไปก่อนแล้ว ยังมีกลุ่มคนงานอีกห้าหกคนที่รั้งท้ายอยู่ อวิ๋นมู่หลันมีลางสังหรณ์แปลก ๆ นางหันซ้ายแลขวา ซึ่งก่อนเข้ามาในอุโมงค์นางใช้ความรั้นของตัวเองดึงดันจะส่งของไปให้ผู้ยากไร้ และบอกกับแม่นมว่า
“หากช้าไปหนึ่งวันชีวิตคนอาจล้มตาย พวกเขาหิว ดังนั้นควรได้รับอาหาร” แน่นอนไม่ใช่อวิ๋นมู่หลันคนเดียวที่มีจิตใจเมตตา ชาวเมืองซ่งต่างลักลอบคอยช่วยเหลือคนนอก
