Umut, her zaman insanın içinde yeşeren bir tohumdu. Önemli olan onu nasıl suladığın ve ne kadar güneşte kaldığıydı. İçimdeki umut tohumunun sanki gün yüzüne çıkmaya başladığını hissetmeye başlamıştım. Restoranda olanların ardından gelen Dağhan yaşananların ardından oldukça sinirliydi ve elindeki parçalanma izlerine bakacak olursak gelemeden önce kısa bir işi vardı. Bu işin adı kesinlikle Cem’di. Serap, ilk anda restorana koşan kişiydi ve Cem’ yakalarsa kesinlikle tırnakları ile parçalayacağından emindim. Lavaboda kendimi toparlayıp restoranın alt katına indiğimde bakışlarının hapsinde olduğum tek kişi Taner’di.
Taner, yaşananların gerçekliğine inanamıyormuş gibi görünüyordu. Sakin görünmeye çalışsa bile oldukça sinirli olduğunu hissedebiliyordum. Merdivenlerden inerken bakışlarımız buluş
