Ural'ın dediğini dinlemiştim. Şebnem'le olan işi kısa süre sonra bitecekti. Şu an yanımdaydı, önemli olanda buydu zaten. Önemli olan elimi tutmasıydı, önemli olan başımı onun omzuna yaslamamdı. Başımı kaldırıp yüzüme baktı.
"Şu iş biter bitmez gitsek buralardan, seni dünyanın en mutlu insanı yapacağım."
"Bundan eminim zaten, ama ben biraz tedirginim. Bebeğimizin mezarı burada, onu bırakıp gitmek istemiyorum. Biz orada mutlu bir hayat sürerken onun mezarı burada yalnız başına kalacak."
"Bunu bende çok düşündüm, ben asla bırakmam kızımızı. Onun mezarını gideceğimiz yere defnettireceğim, böyle bir hakkımız var. Sen herşeyi bana bırak, ben herşeyi düşünüyorum."
Ne kadar tuhaftı, kızımızın öldüğünü sanki şimdi kabul etmiştim. Bu durum çok iyi değildi benim için, kalbimde bir sızı vardı. Göz
