Annemin o çığlığı hâlâ aklımdan çıkmıyordu. Ona herşeyi anlattık, ama o bunları duyar duymaz bir çığlık atıp bayıldı. Eve bir doktor çağırdık, annem uzun bir süre kendine gelemedi. Ağlama krizleri geçirdi, sonunda doktor bir sakinleştirici yapınca bu krizler geçti. Bir hafta boyunca orada kaldık. Ahmet'in cenazesini yapmak zorunda kaldık. İş arkadaşlarını inandırmak için bu gerekliydi. Cenazeye Ural mecburiyetten katıldı, ben gitmedim. Ve işte buradaydık, bu olayların üzerinden bir hafta daha geçmişti. Ural'la yan yana oturuyorduk. Kısık bir sesle konuştum.
"Annem beni asla affetmeyecek Ural."
Bana döndü. "Böyle olmasın da bizim bir suçumuz yok Esin, sen de kendini suçlama lütfen."
"Elimde değil, sanki tüm olanlar benim yüzümden oldu. Bu düşünce beni çok rahatsız ediyor, senin de hayatı
