7
1196 Words
จากนั้นเธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เฉินรุ่ยเผิง เช็ดตัวอย่างเบามือ กระทั่งเรียบร้อย ก็ใช้แป้งเด็กทาให้ เด็กชายเลยตัวหอมมาก และขณะที่เธอจะสั่งให้หวังเฮ่อเอาเสื้อผ้าเด็กชายไปทำความสะอาด เฉินรุ่ยเผิงก็สะลึมละลือ เขาทำตาปรือ ริมฝีปากสีชมพูเล็กๆ ขยับช้าๆ
“คนนี้ หม่ามี้ ผะ เผิง น้อย มะ ไหม ฮะ ซ้วย สวย สวย บิวตี้ฟู”
เขาถาม และเอานิ้วเล็กๆ จิ้มแขนอันหว่านถิง จิ้มแล้วก็ลืมตากลมโตมองหล่อนด้วยความตกใจ จากนั้นก็จิ้มที่พุงตัวเอง สลับกับแขนหล่อนไปมา
“ฝันหรือ ปะ เปล่า กะ กูด ไนท์ ละ แล้วเหรอ”
เขาพูดอย่างนั้น อันหว่านถิงจึงไม่เสียเวลาให้เด็กชายขวัญเสีย รีบกอดเขา และหอมเบาๆ ที่หน้าผาก เด็กชายตัวเล็กกว่าคนรุ่นเดียวกัน แต่ไม่ได้ผอม มีแก้ม มีเนื้อหนัง ที่สำคัญน่ารัก หากพูดติดอ่างเพราะขาดความมั่นใจ แต่ยังสามารถใช้ภาษาอังกฤษได้ด้วย เรื่องนี้ไม่ธรรมดาเลย และหล่อนต้องส่งเสริมเขา
“เผิงน้อย ไม่ได้ฝัน แม่อยู่ตรงนี้แล้ว”
เขาจั๊กจี้ และตลกด้วย แม่กอดเขา พูดก็เพราะ แถมยิ้มหวาน แบบนี้เขาคงได้นอนกับแม่ ได้ฟังแม่ร้องเพลงแน่นอน ซึ่งนานแล้วเด็กชายจำได้ แม่คนสวยร้องเพลงเพราะที่สุด เต้นรำก็เก่ง
เมื่อปลายปีก่อน แม่รอพ่อกลับบ้านติดกันเกือบสามคืนเต็มๆ สั่งให้คนทำอาหารมากมาย พร้อมเปิดเพลงแล้วเต้นอยู่คนเดียว และแม่รอพ่ออยู่อย่างนั้นนาน สุดท้ายพ่อก็ไม่กลับบ้าน กระทั่งรุ่งเช้าของวันที่ห้า พ่อเมาหนัก และมีคนจากค่ายทหารหิ้วปีกมาส่งถึงบ้าน
ภาพนั้นเขายังจำได้ หลังจากเหตุการณ์ดังกล่าว แม่ก็ไม่เหมือนเดิม ตัวเขาอยากให้แม่พูดคุยด้วย เล่นสนุกด้วย ทว่าแม่กลับเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง ขังนานๆ หลายวันก็แอบปีนหน้าต่างหนีออกไป ทิ้งเขาให้อยู่คนเดียวจนป่วย
“เผิงเผิง มีขะ ไข่ ตะ แต่” เขาอยากเอาใจแม่บ้าง เพราะรู้ว่าเมื่อก่อนตอนที่เล็กกว่านี้ แม่ชอบพาไปเก็บไข่เป็ดมาทำอาหารเช้า ไข่สีขาวๆ บางฟองเปื้อนดิน เปื้อนขี้เป็ด ถึงอย่างนั้นก็ทำอาหารอร่อยมาก
อันหว่านถิงยิ้ม แล้วบอกเขา
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปเก็บใหม่ เอาไข่ฟองโตๆ สักสิบฟอง แบ่งให้พี่ทหารกินด้วยดีไหมจ๊ะ”
เด็กชายตาโตกว่าเดิม เรื่องจริงใช่ไหม แม่จะพาไปเอาไข่เป็ดบ้านป้าอิง แล้วยังใจดีแบ่งให้สหายพลทหารด้วย
“สะ หะ หาย พลทหารชอบกินไข่ เผิงเผิงรู้ หน้าเขาเหมือนไข่”
เมื่อเฉินรุ่ยเผิงพูดอย่างนั้นจบ ทุกคนเลยหัวเราะพร้อมกัน และไม่ทันได้ไปเก็บไข่สักฟอง อิงซินก็มาอยู่หน้าประตูด้านหน้า เธอไม่กล้าเข้ามาในเรือน ได้แต่ยืนรออยู่อย่างนั้น
อันหว่านถิงจึงให้หวังเฮ่อไปเรียก
“นายหญิง ป้าเอาไข่เป็ดมาให้ คุณชายน้อยคงอยากกิน”
หญิงสาวมองเห็นน้ำใจของอีกฝ่าย และก่อนมาที่นี่ เธอคงอาบน้ำใหม่ เสื้อผ้าเลยสะอาดสะอ้าน ทรงผมเกล้าเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบ สมกับเป็นแม่บ้านที่เรียนรู้งานมาเป็นอย่างดี
“พี่สาว เอ๊ย... ป้าอิง”
อันหว่านถิงทบทวนสิ่งที่เจ้าของร่างค่อยๆ ส่งต่อข้อมูลให้ จึงรู้ว่าตนทำเรื่องไม่ดีกับอิงซินไว้มิน้อย ทั้งหาว่าอีกฝ่ายจัดหาสาวใช้มาบริการเรื่องบนเตียงสามี หนักสุดคือการขโมยของหล่อน ทั้งที่ความจริงอิงซินเป็นแม่บ้านที่นิสัยดี เชื่อถือได้ นอกจากนั้นยังเป็นคนเก่าแก่มาจากสกุลของอันหว่านถิงด้วยซ้ำ หากหล่อนกับอยากไล่ไปให้พ้นๆ หน้า
“ป้าเก็บไข่มาให้คะ ทำความสะอาดเรียบร้อยด้วย”
“ดี แต่ฉันทำอาหารไม่เก่งหรอกนะ ให้ดีสุดก็ทอดไข่ หรือต้ม แล้วกินกับข้าวสวย” หล่อนถ่อมตัว ทั้งที่ความจริงอันหว่านถิง คือผู้หญิงที่เก่งงานครัวมาก
“ทำอาหารหรือคะ คุณนายจะทำอาหาร”
อิงซินตกใจ และสีหน้าเธอเปลี่ยนไป ก่อนขยี้ตาตัวเอง
“อ้าว ป้าอิงเป็นอะไร”
แม่บ้านรีบเช็ดน้ำตา และปรับเสียงตนเองไม่ให้เจือความสะอื้น
“ดีใจค่ะ เกือบหนึ่งปีแล้วที่นายหญิงไม่เข้าครัว อาหารก็สั่งให้คนเอามาส่งจากโรงแรมในเมือง พอเย็นชืด ก็ไม่พอใจ...สั่งให้เททิ้งหมด” อิงซินพูดได้เท่านั้นก็รีบปิดปากตนเอง เธอกล่าวสิ่งไม่สมควร เรื่องนี้อาจทำให้ถูกไล่ออกจากบ้านก็เป็นได้
อันหว่านถิงยิ้มให้อิงซิน แล้วตอบ
“เรื่องแย่ๆ ของฉันคงมีเยอะแยะไปหมด หากทุกคนไม่ถือสา เรามาเริ่มต้นกันใหม่ดีไหม บ้านทั้งหลังยังไงฉันก็ดูแลไม่ไหว อีกอย่างเลี้ยงเผิงน้อยทั้งวัน ฉันคงหมดแรง ดังนั้น ใครว่าง ก็มาช่วยฉันเถิด”
“มะ หมายความว่า นายหญิงจะให้ป้ากลับมาทำงานแล้วหรือคะ”
“ฉันเคยไล่ป้าอิงออกหรืออย่างไร”
คราวนี้อิงซินปล่อยโฮทันที จริงด้วย แม้อันหว่านถิงจะโมโห ทั้งใส่ร้ายว่าเธอขโมยของ แต่ไม่ได้มีการไล่อิงซิน และยังให้อยู่เรือนด้านข้าง เลี้ยงไก่ เลี้ยงเป็ด ปลูกผักด้วย
“ป้าดีใจเหลือเกิน”
“ฉันก็ดีใจ และอย่าลืมว่า บ้านนี้ฉันต้องสวยที่สุด มีเรื่องเดียวเท่านั้นที่ฉันขอ และคนสวยต้องถูกเสมอ!”
อันหว่านถิงแกล้งทำเสียงข่มขู่ และพูดติดตลกไปอย่างนั้น เพราะนิสัยเจ้าของร่างให้ดีแค่ไหน คงต้องแอบร้ายนิดๆ ไม่อย่างนั้น คนอื่นอาจจับผิดได้
ราวๆ สิบนาทีต่อมา ร่างสูงก็ก้าวเข้ามาในห้องโถง สีหน้าเขาที่ดูเครียด เปลี่ยนไปเมื่อพบว่า อันหว่านถิงอุ้มเด็กชาย และเตรียมพาเขาเข้าไปในครัว
ภาพที่เห็นทำให้หัวใจคนเป็นพ่อพองโต นานแล้ว ที่เขาไม่ได้สัมผัสความรู้สึกว่าบ้านหลังนี้ คือครอบครัวของตนเอง ด้วยอันหว่านถิงชอบประชดประชัน ปล่อยลูกชายเล่นสนุกคนเดียว ตัวหล่อนหากไม่หึงหวงเขา ก็หาข้ออ้างอย่างไปเที่ยวเล่นข้างนอก เมื่อเขาปฏิเสธก็ขู่จะทำร้ายตัวเอง พอลับหลังเขา หล่อนจึงแอบหนีหน้าต่างไปข้างนอก เกิดเรื่องวุ่นวายอยู่เนืองๆ กระทั่งวันนี้ เขาพบว่าอันหว่านถิง ไม่เหมือนคนที่เขาขอหล่อนแต่งงานด้วย ถึงอย่างนั้น เขาคงไม่อาจปล่อยหล่อนหลุดมือไปได้
คิดแล้วก็ดีเหมือนกัน จู่ๆ เขาเหมือนได้ผู้หญิงคนใหม่ มาเป็นคู่ชีวิต
“เมียจ๋า...” คนตัวโตไม่เพียงแค่เรียกหล่อน หากสืบเท้ายาวๆ เข้ามาประชิดตัวพร้อมความสิเน่หาที่มากล้น
- Writer
