เพียงพีรดา

14.มีเหตุผล

→วันเวลาผ่านไปสามสาว (ต้องตา น้องนุช ใบเตย) ได้ศึกษาอยู่ชั้นปีที่สี่ สองสาวต้องตาและนุชธิดาตกลงฝึกงานกับบริษัทของครอบครัวกันตพงษ์ส่วน ใบเตยก็มีหลักสูตรที่เข้มเข้นขึ้น มีเรียนภาคสนามเข้มข้นขึ้นกว่าเดินจนบางครั้งต้องพักที่หอพักบ้าง บางครั้งว่างจริง ๆ ก็กลับมาพักที่บ้านบ้าง อย่างเช่นวันนี้

สายโทรออก

นุชธิดา: ว่า

ใบเตย: วันนี้ฉันมีเรียนแบบไม่แน่นมารับที่มอหน่อยซิ ไปพักที่บ้านฉั๊นกัน

นุชธิดา: มีซัมติงรึป่าว

ใบเตย: แล้วแกคิดว่าไงล่ะ ชวนยัยคุณหนูมาด้วยนะ

นุชธิดา: โอเค เดี๋ยวซื้อของชอบ*ธาราแห่งชีวิต*ไปด้วย (*ในที่นี้น้อง ๆ เค้าหมายถึงเครื่องดื่มมึนเมาค่ะ)

ใบเตย: ตามนั้น แต่เบา ๆ นะ

หลังจากสองสาวต้องตาและนุชธิดาปฏิบัติหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายในการฝึกงานเสร็จก็ขอตัวกลับ ส่วนต้องตาก็โทรบอกคู่หมั้นเป็นที่เรียบร้อยและยังส่งคนมาดูแลอีกด้วย ส่วนยัยนุชธิดาป๊าของมันก็ส่งบอดี้การ์ดมาคุม เอ๊ยมาดูแล ..เฮ๊อ..แสนจะอบอุ่น

ตัดมาที่ใบเตย

สายเรียกเข้า

ใบเตย: ค่า พี่ข้าว (ก๊อบแก๊บ ๆ)

ต้นข้าว: ไง ยัยตัวดี นั่นเสียงอะไร?

ใบเตย: อ่อเสียงถุงขนมน่ะ แฮร่ คิดถึง

ต้นข้าว: ไม่ต้องมาเฉไฉ อยู่ไหน เปิดกล้องซิ๊

ใบเตย: หันไปส่งสัญญาณบอกเพื่อนสาวให้เก็บของที่ไม่ควรให้เห็น สองสาวรีบเก็บอย่างไว แล้วจึงเปิดกล้องแพลนไปให้เห็นทัศนียภาพโดยรอบ

ต้นข้าว: โอ้โหเตย วัน ๆ กินแต่ของพวกนี้เหรอ ไม่เอานะ ไตจะพังเอา ไม่ได้นะมันจะอ้วนด้วย

ใบเตย: ไม่บ่อยหรอกพี่ข้าว เพิ่งกินวันนี้เอง

ต้นข้าว: แล้วมาอยู่บ้านมีแต่ผู้หญิงเหรอ บ้านเรามันห่างไกลชุมชนอยู่นา

ใบเตย: โอ๊ย...พี่ข้าวฟังก่อน รอบ ๆ บ้านมีบอดี้การ์ดของยังแองเจิ้ลทั้งสองอยู่ด้วย แล้วก็กล้องวงจรปิดถี่ยังกะตาสับปะรด แฮร่ หนูอนุญาตให้ติดเพิ่มเองแหละ ว่าที่สามียัยต้องตาเป็นคนลงทุนให้

ต้นข้าว: เฮ๊อ..อย่าพากันไปเถลไถลที่ไหนล่ะ

ใบเตย: เจ้าค่ะ แล้วกวักมือเรียกเพื่อน ๆ มาสวัสดีหน้ากล้องโดยพร้อมเพรียงกัน

ต้นข้าว: สวัสดีครับ ยัยเด็กดื้อ แล้วหน้าจอก็ดับไป

"โอ๊ย โล่งอก เกือบเก็บขวดเบียร์ไม่ทันแล้วมั๊ยล่ะ" สองสาวที่ถึงกับตบอกตัวเองเบา ๆ อย่างปลอบประโลมตัวเอง

วันหยุดสุดสัปดาห์

พสุธาใจจดใจจ่ออยากให้ถึงวันหยุดเร็วเพื่อจะได้หาเหตุไปเจอใครบางคนที่บ้านน้าสาว

ไลน์

พสุธา: กลับบ้านหรือเปล่า

น้องนุช: น้องก็กลับดิ๊ กลับทุกวัน ถาม 'มัย

พสุธา: อย่ากวนน่า ชวนกลับมานอนที่บ้านหรือเปล่า

น้องนุช: ชวนดิ่ แต่นางไม่ค่อยอยากมาหรอก ร้องแต่จะไปนอนบ้านสวนนนทบุรีนู่น

พสุธา: ก็หาทางหลอกล่อดี้

น้องนุช: ทราบแล้วเจ้าค่ะ จะน้อมรับไปปฏิบัติ แต่สำเร็จไม่สำเร็จไม่รู้น๊า

พสุธา: อืม เสาร์-อาทิตย์นี้จะไปหา อยากกินอะไรมั๊ย

น้องนุช: เอามาเถอะจ้ะ กินได้หมด

พสุธา: อือ อย่าลืมภารกิจล่ะ

น้องนุช: ส่งสติ๊กเกอร์มองบน

น้องนุช: เจ้าค่ะ

.........................................

@มหาวิทยาลัยJ

ใบเตยที่กำลังขมักเขม้นกับหนังสือกองโต และกดอะไรสักอย่างในแท็บเล็ต จึงไม่ทันสังเกตว่าใครที่มายืนอยู่ข้างหลัง

"ดูยุ่งนะ เรียนหนักเหรอ" เสียงทุ้มจากผู้มาใหม่เอ่ยขึ้น

"อืม ต้องรีบ อยากทำให้เสร็จจะได้กลับบ้านสวน-นนฯ น่ะ" ใบเตยเผลอตอบไปโดยไม่มองหน้า

"....." เงียบ อีกคนได้แต่หงุดหงิดในใจ ยัยหมวยน้อยเอ๊ย บอกว่าให้ชวนนอนที่บ้านแล้วไหงหายใจเข้า หายใจออกก็เป็นบ้านสวน-นนฯ ไปได้เนี่ย

ทางด้านใบเตยรู้สึกเอะใจจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง

"อ้าว พี่พสุธาเองหรอกเหรอคะ สวัสดีค่ะ" ใบเตยยกมือกระพุ่มไหว้พี่ชายเพื่อนสนิทอย่างนอบน้อม แล้วมองหาอีกคนพร้อมกับทำหน้าเหรอหราจนคนพี่นึกขำในใจ

"ยัยหมวยน้อยติดธุระที่ที่ฝึกงานนิดหน่อย เลยให้พี่มารับเรากลับบ้านแทน ไปกันเลยมั๊ย?" คนพี่รวบรัดตัดตอน

"เอ่อ....ถ้างั้นหนูนอนหอดีกว่าค่ะ แล้ววันพรุ่งนี้ให้พี่ต้นข้าวมารับที่หอแล้วกลับบ้านสวนด้วยกันเลย" ใบเตยตัดสินใจพูดมันออกมาจนได้เพราะเกรงใจและไม่ชิน

พสุธา: ไม่ได้!/ใบเตย: อุ่ย/พสุธา: ใคร ๆ เค้าก็กลับบ้านกันหมดจะมานอนเฝ้าหออยู่ทำไม อันตราย ถ้าเป็นอะไรหรือเกิดเหตุอะไรขึ้นมาอยู่คนเดียวใครจะช่วยทัน กลับกับพี่นี่แหละ แล้วให้ต้นข้าวไปรับที่บ้านน้าธิดาเอา" พสุธาประท้วงเสียงเข้ม ทำเอาอีกคนถึงกับเผลออุทานออกมาโดยที่คนพี่ยังพูดไม่จบประโยค

"ก็ได้ค่ะ" ใบเตยตอบรับเสียงอ่อย ๆ

"รีบเก็บของเร็ว ไว้ไปทำต่อที่บ้าน มะ พี่ช่วยเก็บ" ว่าจบหนุ่มใหญ่พสุธาก็รีบหยิบนั่น คว้านี่อย่างไวว่องพร้อมกับถือกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของสาวเจ้ามาสะพายไหล่เสียเอง

"อะ เอ่อ กระเป๋าหนู หนูถือเองดีกว่าค่ะ" ใบเตยยืนมือไปเพื่อขอกระเป๋าเป้ใบใหญ่ แต่อีกคนยิ่งกระชับเป้กับหัวไหล่อย่างแน่นหนา

"พี่ช่วยถือนี่แหละดีแล้ว หนักนะนี่ ตัวก็เล็กนิดเดียว เดี๋ยวพี่ถือเอง เราถือแท็บเล็ตกับหนังสือสองสามเล่มนั้นก็พอ ปะ ไปกัน เดี๋ยวจะมืดค่ำไปกว่านี้" ว่าแล้วหนุ่มใหญ่ก็ถือโอกาสมาจับจูงมือหญิงสาวแบบเนียน ๆ มุมปากยกยิ้ม แต่อีกคนคงไม่ได้เห็นมันเพราะมัวแต่หงอ คนตัวโตพาคนตัวเล็กเดินไปตามจุดที่เขาจอดรถไว้ซึ่งอยู่ไม่ไกลเท่าไรด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม