เพียงพีรดา

10.น้องเล็กอายุ20ปี

วันนี้เป็นวันทำงานอีกวันหนึ่งซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดของใบเตยน้องนุชสุดท้องของกลุ่มแองเจิ้ล

"แกร ฉันอยากกินทุเรียน" เป็นนุชธิดาที่โพล่งขึ้นหลังจากเพื่อนสาวชวนไปงานวันเกิดที่บ้านสวนเมืองนนท์

"ขายหมดแล้ว ที่มียังไม่สุก ถ้าอยากกินจะซื้อไว้ให้ ของที่สวนต้องเอาไว้วันหลังจะเก็บไปให้ที่บ้านเลย ฝากพี่ข้าวไปดีมั๊ย"

"ไม่ดีกว่าอ่ะแก ฉันอยากกินของที่สวนบ้านพ่อป้องของแกมากกว่า ไม่ต้องซื้อหรอก" นุชธิดาบอกเพื่อนไว้ก่อนเพราะไม่ได้ชอบอะไรนักหนา เพียงแต่อยากกินของสวนที่บ้านเพื่อนเท่านั้น

"พี่ข้าวเค้ากินทุเรียนรึเปล่าแก?" เป็นต้องตาที่ถามขึ้น

"ไม่ชอบอะดิ พี่เค้าบอกว่าเหม็น"

"อ้าวแล้วแกยังจะฝากให้พี่ข้าวเอาไปให้ฉันที่บ้านอ่ะนะ แกนิ่ ทำบาปพี่ข้าวแก" นุชธิดาโวย

"แหม เห็นอกเห็นใจพี่ฉันขึ้นมาเลยนะ"

"อ๊าว ก็มันน่าเห็นใจมั๊ยล่ะ คนไม่กินมันเหม็นจริง ๆ นะโว่ย ยังจะให้แกเอาใส่รถอิก"

"เออ ฉันก็ลืมไป ขอโทษที่ไม่คิดถึงหัวอกพี่ข้าว ไม่เหมือนแกไง เข้าใจกันดี๊ดี"

"แกอย่ามาพูดงี้ ยัยเตย เดี๋ยวเถอะ /ยัยต้องแกจะกลับบ้านก่อนหรือไปพร้อมฉันกับยัยนุชเลย"

"ฉันคงกลับบ้านก่อนแหละพี่กันบอกว่าจะไปส่ง" ต้องตาตอบเพื่อนสาว

"เอางั้นก็ได้ ห้ามเลทนะ ห้ามเกินหกโมงเย็น"

"ได้เลย ตามนั้น อ่ะนั่นรถที่บ้านมารับแล้ว ไปก่อนน๊า เจอกัน" ต้องตารีบขึ้นรถเพื่อกลับบ้านอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวเพื่อไปตามจุดนัดพบคือบ้านสวนนนทบุรีของอาจารย์ปกป้อง

"เหลือแกกับฉันแล้วเนี่ย ไปดิ่ รอไร ขึ้นรถ กลับบ้านก่อนฉันจะได้ไปอาบน้ำทำสวยบ้าง" นุชธิดายังมีอารมณ์ขัน

"เออ รู้แล้ว" ทั้งสองขึ้นรถตรงมายังคฤหาสน์ของเขตแดนแต่เป็นบ้านของคุณนายธิดารัตน์

@บ้านวาณิชกิจไพบูลย์

"อ้าวมากันแล้วสาวสาว พี่ข้าวจะมารับที่นี่เหรอลูก ใบเตย" คุณนายธิดารัตน์ถามขึ้น

"ค่ะ ม๊า เดี๋ยวคงมาแล้วค่ะ" สักพักเสียงรถยนต์ของต้นข้าวและเห็นหัวรถเลี้ยวเข้ามาในบ้าน

"ปึ่ก-กึ่บ" เสียงเปิด-ปิดประตูรถ "สวัสดีครับม๊า ผมมารับน้องครับ"

"หวัดดีต้นข้าว ไม่พักก่อนเหรอขับรถมาเมื่อยน่าดูเลย"

"คงไม่ครับ กลัวว่าทางโน้นจะชะเง้อคอรอ คืนนี้คงให้ยัยน้องไปนอนที่สวน-นนน่ะครับ แล้วพรุ่งนี้จะไปส่งที่มอเลย แล้วก็เลยกลับแก่งคอยเลยครับ"

"อ้อ จ้ะ เดี๋ยวยัยนุชคงตามไปทีหลังนะจ๊ะ เห็นว่ามีคนจะไปส่ง พ่อข้าวพาน้องกลับสวน-นน แต่งตัวสวย ๆ รอได้เลย" คุณนายธิดารัตน์จัดแจง

"หึหึ ได้ครับ แต่ผมว่าแต่งยังไงก็ได้แค่นี้แหละครับ งั้นลาละครับ" ใบเตยส่งค้อนให้พี่ชายหนึ่งวง และลาผู้ใหญ่ของบ้าน แล้วสองพี่น้อยก็ขึ้นรถเดินทางจุดมุ่งหมายคือบ้านสวนนนทบุรีของคุณย่าปานใจและอาจารย์ปกป้องที่เปรียบเสมือนบิดาคนที่สอง

@บ้านสวนคุณย่าปานใจ

"มาถึงกันแล้ว หลานย่า" คุณย่าปานใจยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทันทีที่รถจอดสนิท ใบเตยรีบลงจากรถวิ่งมาหาผู้เป็นย่าด้วยความรู้สึกคิดถึงที่เปี่ยมล้น

"สวัสดีค่ะคุณย่า คุณแม่ พ่อป้อง คิดถึงทุกคนเลย" ใบเตยเจรจาเสียงเจื้อยแจ้ว

"หวัดดีลูก มาให้ย่ากอดหน่อย คิดถึงจังแม่คุณ ม๊วบ ม๊วบ" คุณย่าปานใจกอดหอมหลานสาวด้วยความคิดถึง โดยมีต้นข้าวที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ยิ้มเผล่ อยู่ใกล้ ๆ

"มะ พ่อต้นข้าวก็ด้วย มาให้ยากอดหน่อย คิดถึง นี่ยิ่งไม่ได้เจอกันนานกว่าน้องอีก ไปทำงานก็หายเงียบไปเลย รู้อีกทีก็นู่น อยู่โรงพยาบาล ไม่เอาแล้วนะ ขอเจอกันแบบดีดีนะ ไม่เอาแบบตอนนั้นแล้วนะ ย่าหัวใจจะวาย" ผู้เป็นย่าสาธยายยืดยาว

"ไม่แล้วครับคุณย่า เพราะว่าเฮียแดนสอนผมยิงปืนแล้วครับ ผมไม่ปล่อยให้ใครยิงผมฝ่ายเดียวหรอกครับ" ต้นข้าวพูดขำขำ

"โอ๊ะ อันนั้นก็ไม่เอา บาปกรรม ไม่ทำนะลูก ย่าขอ"

"ไม่หรอกครับ คุณย่าสบายใจได้"

สักพักมีรถยนต์สมรรถนะดีคันหรูขบเข้ามาที่สวน

"สวัสดีครับน้าดาว คุณหมอ คุณย่าปานใจ" เป็นแดนไตรที่ลงจากรถและทักทายเจ้าบ้าน

"อ้าว พ่อ... พ่ออะไรน๊า อ้อ พ่อดามใช่มั๊ย"

"ใช่แล้วครับคุณย่า คุณย่านี่เก่งจังเลย ผมมีของจากฟาร์มมาฝากคุณย่าด้วยครับ" แดนไตรพูดพร้อมกับโชว์ของฝากแล้วเอาไปเก็บในบ้านให้เรียบร้อย

"แล้วพ่อแดนไม่มาเหรอลูก" เป็นดวงดาวที่ถามหลานชายขึ้น

"เฮียติดลูกค้าคนสำคัญน่ะครับ เลยฝากของขวัญมาให้ยัยน้องสาว แล้วก็นี่ของพี่ เก็บรักษาดีดีล่ะ" พร้อมกับยื่นของขวัญให้ใบเตย ซึ่งคนตัวเล็กก็รับมาโดยไม่ได้เอะใจว่าข้างในจะเป็นอะไร

"ของพี่ก็มีน๊า ต้นข้าวสวมนาฬิกาใส่ที่ข้อมือบางของคนน้องอย่างเบามือ"

"โห สวยค่ะ คงแพงน่าดูเลยพี่ข้าว เสียดายตังค์" คนน้องบ่นไม่ขาดปาก แต่จ้องของขวัญตาวาว

"นี่ของฉั๊น" เป็นนุชธิดาที่โพล่งขึ้น

"อ้าวแกมาเมื่อไร ไม่เห็นบอก" ใบเตยถามขึ้น และบังเอิญหันไปสบตาผู้มาใหม่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เพื่อนสาว

"อ่ะ สวัสดีค่ะ พี่พสุ"

"แกคงไม่ว่าอะไรนะ พี่พสุแกขับรถมาส่งฉันน่ะ แต่ก็มีของขวัญมาฝากแกด้วยน๊า เอามาซิพี่พสุ"

"อะนี่ มีความสุขมาก ๆ นะ" พสุธายื่นกล่องของขวัญให้สาวเจ้าด้วยหัวใจพองโต

"ขอบคุณค่ะ"

"อืม เราเป็นเพื่อนยัยนุชก็เหมือนน้องสาวของพี่คนนึงเหมือนกัน" พสุธาออกตัวไว้ก่อน แต่ในใจเต้นระรัวไม่เป็นส่ำเหมือนเป็นหนุ่มอีกครั้ง วันนี้สาวน้อยของเขาแต่งตัวได้น่ารักถูกใจเขามาก ในลุค สาวน้อยเกล้าผมขึ้นสูง ในเสื้อครอปแขนตุ๊กตา กางเกงผ้าฝ้ายเอวสูงทรงบอลลูนดูน่ารักบอบบางน่าทนุถนอมไปอีกแบบ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเป็นนักศึกษาสัตวแพทย์ แทนที่จะเป็นสาขาอื่น พสุธาได้แต่คิดคำนึงในใจอยู่อย่างนั้น