เหนือภูผา

บท2เหนือภูผา

"เสียงใคร!"

เสียงเข้มตวาดถามอย่างสงสัย มืดรีบวิ่งเข้ามาหาเจ้านายหนุ่มเมื่อเห็นเขาทำท่าจะลุกขึ้น

"เสียงคุณปิ่นมุก นายหญิงครับพ่อเลี้ยง"

ภูผาสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ ผู้หญิงที่กล้ายอมมาแต่งงานกับเขาเพียงเพื่อต้องการเงิน หน้าไม่อาย!

"ออกไปซะ! ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ"

"หมายถึงใครคะ ถ้าหมายถึงทุกคนที่นี่ คงไม่ใช่เพราะพวกเขาดูดีใจมากเมื่อเห็นฉัน"

"หมายถึงฉัน ไสหัวออกไป!!"

ปิ่นมุกเบ้ปากทันทีเมื่อได้ยินคำหยาบคายที่พ่นออกจากคนที่จะมาเป็นสามีในอนาคต เขาดูจะไม่ชอบและถูกใจกับการปรากฏตัวของเธอเลยสักนิด

"ไม่ไปค่ะ"

"พวกมึงพาแม่นี้ออกไป!"

"ใครจะกล้าไล่นายหญิงล่ะครับพ่อเลี้ยง"

"ไ****ด!"

"ทำไมต้องตะโกนเสียงดังด้วยคะ"

"แล้วเธอมายุ่งอะไร"

ภูผาแสดงอารมณ์หงุดหงิดสุดขีด ตามองไม่เห็นทีหนึ่งแล้ว ยังต้องมาต่อปากต่อคำกับคนที่เขาไม่ชอบอีก

ปิ่นมุกถอนหายออกมาอย่างเบื่อหน่าย ใบหน้าหวานหันมองรอบๆ ห้องก็พบว่าข้าวของเพ่นพ่านเต็มไปหมด

คนเจ้าอารมณ์!

"ช่วยไปตามคนมาเก็บกวาดของหน่อยนะคะ เศษแก้วตรงนั้นด้วย"

คนงานที่มาแอบยืนอยู่รีบวิ่งไปหยิบไม้กวาดและถุงดำเพื่อมาเก็บขยะ

"ออกไปจากห้องฉันให้หมด"

"คุณหิวไหม ทานข้าวก่อน"

หญิงสาวพูดอย่างใจเย็น เพราะเธอพอจะเข้าใจคนตรงหน้า อยู่ดีๆ ก็มาสูญเสียการมองเห็นคงยากที่จะทำใจได้อยู่เหมือนกัน

"มืดใช่ไหม เอาข้าวมาหน่อย"

"ครับนายหญิง"

มืดเดินไปหยิบถาดบรรจุข้าวและแกงสองสามอย่างที่น่ารับประทานไม่ใช่น้อย ส่งให้ร่างเล็กตำแหน่งเมียของนาย

"ทานข้าวหน่อยนะคะ"

ปิ่นมุกเดินเข้ามานั่งบนเตียงใกล้ๆ ชายหนุ่ม เธอตักต้มไก่ราดบนข้าวสวย แล้วตักขึ้นจ่อปาก แววตาเลือนลอยของเขาทำเอาหญิงสาวอดสงสารไม่ได้

"บอกว่าไม่กินไงเล่า!!"

"นี้คุณ!"

ช้อนที่บรรจุข้าวหล่นตกพื้นเพราะคนตรงหน้าใช้มือปัดมันออกไป ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเขาควานมือจับแจกันข้างหัวเตียงกระแทกด้วยความรุนแรง

เพล้ง!

"ว้าย!"

"ไสหัวออกไปให้หมด!"

ปิ่นมุกหมดความอดทนกับอารมณ์ร้ายกาจและดื้อดั้นของคนตรงหน้า เธอรีบยกถาดข้าวข้างๆ กระแทกลงพื้นด้วยความรุนแรงเช่นกัน

เพล้ง! เพล้ง!

"ทำบ้าอะไรของเธอ!"

ภูผาสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงจานข้าวและถาดโลหะกระแทกพื้นเสียงดัง

"ชอบทำลายข้าวของนักใช่ไหม คิดว่าตัวเองทำได้คนเดียวหรือไง!"

ร่างเล็กรีบเดินไปหยิบแจกันอีกใบมาขว้างลงพื้นจนแตกกระจาย จนชายหนุ่มรีบยกเท้าขึ้นหนีตามสัญชาตญาณ

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

"ทำไม! ฉันจะขว้างให้หมดเลย!!"

ทั้งโคมไฟ แก้วน้ำ นาฬิกาเรือนสวยที่แขวนอยู่ โดนทำลายเพราะผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนายหญิงของไร่ คนงานที่ยืนอยู่หน้าประตูต่างหลบข้าวของที่แตกกระจายกันจ้าวละหวั่น

โหดกว่าพ่อเลี้ยง! ก็เมียพ่อเลี้ยงนี้แหละ

"ฉันบอกให้พอ!"

"นึกมาเสียดายอะไร ทีตัวเองยังขว้างใส่คนอื่นได้เลย แล้วคิดว่าฉันจะยอมเหรอ!"

"ออกไปเดี๋ยวนี้!!"

"ไม่ออก!!"

ไ****ดยืนมองคู่ผัวเมียข้าวใหม่ปลามัน ที่ปะทะฝีปากอย่างร้อนแรง ตอนแรกเขาแอบหวั่นๆ กลัวนายหญิงจะหนีกลับบ้านตั้งแต่วันแรก แต่มันกลับไม่ใช่เลย

"มึงว่าพ่อเลี้ยง หรือนายหญิงใครจะตายก่อนวะ"

"กูลงพนัน พ่อเลี้ยง"

"พ่อเลี้ยงด้วยคน"

"กูว่าพ่อเลี้ยง!"

ภูผาใช้มือปัดป่ายไปในอากาศ ก่อนจะรีบจับแขนเล็กซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นของผู้หญิงที่กล้ามายืนต่อปากต่อคำกับเขา

"ปล่อยนะ!"

ปิ่นมุกนิ่วหน้าออกมาเมื่อโดนบีบรัดที่แขนแน่นจนเกิดรอยแดง ร่างของเธอถูกกระชากจนไปปะทะเข้ากับอกแกร่ง

"กล้ามากที่ทำกับฉันแบบนี้!"

"ปล่อยนะไอ้คนบ้า ฉันเจ็บ"

ร่างเล็กพยายามดันตัวออกห่างจากคนตรงหน้า การมองไม่เห็นไม่ใช่อุปสรรคต่อพละกำลังของร่างกำยำเลยแม้แต่น้อย

"ออกไปจากไร่ ก่อนที่ฉันยังใจดีอยู่!"

"คิดว่าฉันอยากอยู่มากหรือไง!"

"แล้วเสือกอยู่ทำไม!"

คนอารมณ์ร้อนเกิดโทสะขึ้น เขาผลักร่างเล็กที่มีแรงอยู่น้อยนิดออกห่างจากตัวอย่างแรง จนถลาลงไปนอนกับพื้น

"โอ้ย!"

ปิ่นมุกร้องออกมาด้วยความเจ็บ เศษแก้วปักลงบนมือของเธอจนเลือดสีแดงสดไหลเต็มไปหมด

"ว้ายนายหญิง เลือดเต็มเลยค่ะ"

เหล่าคนงานและแม่บ้านต่างกรูเข้ามา ใบหน้าหวานซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เธอปรายตามองคนใจร้ายที่นั่งบนเตียงอย่างคาดโทษ

"ไปทำแผลก่อนเถอะค่ะ"

"คุณมันใจร้ายที่สุด!"

ภูผาร้อนรุ่มขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงร้อง และเสียงคนงานแตกตื่น เขาได้ยินคำว่าเลือดแต่มองไม่เห็นอาการของหญิงสาว

"พ่อเลี้ยงอย่าเพิ่งลงจากเตียงนะครับ พวกมึงรีบมากวาดเศษแก้ว"

"เก็บกวาดเสร็จก็ออกไป กูอยากอยู่คนเดียว"

"แสบหน่อยนะคะ"

ร่างเล็กนิ่วหน้าออกมาเมื่อโดนแอลกอฮอล์ราดบนแผล ทั้งเจ็บทั้งแสบจนเธออยากจะขึ้นไปจัดการคนบนห้องด้วยความกรุ่นโกรธ

"ปกติเขาอารมณ์ร้อนและเอาแต่ใจแบบนี้เหรอคะ"

"ปกติพ่อเลี้ยงเป็นคนที่เก่งมากค่ะ แต่พอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้คงจะตั้งตัวไม่ทัน"

"แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะทำแบบนี้"

"นายหญิงอย่างเพิ่งทิ้งพ่อเลี้ยงเลยนะคะ ปกติท่านเป็นคนใจดีมาก ถึงจะดุแต่ก็ช่วยเหลือคนงานตลอด"

ปิ่นมุกเงยหน้ามองคนงานที่พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดก่อนหน้านี้ เธอพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะปรายตามองแผลบนข้อมือตัวเอง

"อีเจี้ยบ มึงไปจัดสำรับข้าวให้พ่อเลี้ยงใหม่ไป"

"ไม่ต้องค่ะ"

"คะนายหญิง?"

"เขาไม่ทานก็ไม่ต้องไปบังคับ"

"แต่พ่อเลี้ยงยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้าแล้วนะคะ นี้ก็บ่ายจะเย็นแล้วคงจะหิวแย่"

"ก็ปล่อยให้หิวไปเลย ทีหลังเขาจะได้รู้ว่าตัวเองควรจะทานข้าวให้ตรงเวลา"

"เอ่อ"

"ตามนี้นะคะ ห้ามใครขึ้นเอาอาหารไปให้เขาเด็ดขาด"

"ค่ะนายหญิง"

ถึงเวลาแล้วที่เธอจะดัดนิสัยจัดการผู้ใหญ่จอมดื้อดั้นและเอาแต่ใจแบบนี้ รู้จักปิ่นมุกน้อยไปแล้ว

มืดยกไม้ถูพื้นมาทำความสะอาดบนห้องเจ้านายอีกครั้ง เขามองร่างสูงที่นอนเอามือเกยหน้าผากเอาไว้

"พ่อเลี้ยงครับ"

"อะไร"

"นายหญิงโดนเศษแก้วตำมือ เลือดไหลเยอะเลย แต่พวกนังสากับนังเจี๊ยบไปทำแผลให้แล้วครับ"

"บอกกูทำไม กูไม่อยากรู้"

"อ้าว นึกว่าพ่อเลี้ยงจะเป็นห่วงเมียเสียอีก"

ภูผาควานหาแจกันข้างหัวเตียงหมายจะฟาดไอ้ลูกน้องคนสนิทที่มันพูดจาไม่เข้าหู แต่เขาลืมไปเลยว่าโดนหญิงสาวจากเมืองกรุงจัดการกระแทกลงพื้นแตกหมดแล้ว

"ออกไป กูจะนอนพัก"

"ครับ"

"เดี๋ยวไ****ด!"

"ครับพ่อเลี้ยง"

"แล้วอาการเป็นไงบ้าง"

"อะไรครับ"

"นายหญิงมึงอ่ะ อาการเป็นไงบ้าง"

.

.

.