"เสียงใคร!"
เสียงเข้มตวาดถามอย่างสงสัย มืดรีบวิ่งเข้ามาหาเจ้านายหนุ่มเมื่อเห็นเขาทำท่าจะลุกขึ้น
"เสียงคุณปิ่นมุก นายหญิงครับพ่อเลี้ยง"
ภูผาสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ ผู้หญิงที่กล้ายอมมาแต่งงานกับเขาเพียงเพื่อต้องการเงิน หน้าไม่อาย!
"ออกไปซะ! ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ"
"หมายถึงใครคะ ถ้าหมายถึงทุกคนที่นี่ คงไม่ใช่เพราะพวกเขาดูดีใจมากเมื่อเห็นฉัน"
"หมายถึงฉัน ไสหัวออกไป!!"
ปิ่นมุกเบ้ปากทันทีเมื่อได้ยินคำหยาบคายที่พ่นออกจากคนที่จะมาเป็นสามีในอนาคต เขาดูจะไม่ชอบและถูกใจกับการปรากฏตัวของเธอเลยสักนิด
"ไม่ไปค่ะ"
"พวกมึงพาแม่นี้ออกไป!"
"ใครจะกล้าไล่นายหญิงล่ะครับพ่อเลี้ยง"
"ไ****ด!"
"ทำไมต้องตะโกนเสียงดังด้วยคะ"
"แล้วเธอมายุ่งอะไร"
ภูผาแสดงอารมณ์หงุดหงิดสุดขีด ตามองไม่เห็นทีหนึ่งแล้ว ยังต้องมาต่อปากต่อคำกับคนที่เขาไม่ชอบอีก
ปิ่นมุกถอนหายออกมาอย่างเบื่อหน่าย ใบหน้าหวานหันมองรอบๆ ห้องก็พบว่าข้าวของเพ่นพ่านเต็มไปหมด
คนเจ้าอารมณ์!
"ช่วยไปตามคนมาเก็บกวาดของหน่อยนะคะ เศษแก้วตรงนั้นด้วย"
คนงานที่มาแอบยืนอยู่รีบวิ่งไปหยิบไม้กวาดและถุงดำเพื่อมาเก็บขยะ
"ออกไปจากห้องฉันให้หมด"
"คุณหิวไหม ทานข้าวก่อน"
หญิงสาวพูดอย่างใจเย็น เพราะเธอพอจะเข้าใจคนตรงหน้า อยู่ดีๆ ก็มาสูญเสียการมองเห็นคงยากที่จะทำใจได้อยู่เหมือนกัน
"มืดใช่ไหม เอาข้าวมาหน่อย"
"ครับนายหญิง"
มืดเดินไปหยิบถาดบรรจุข้าวและแกงสองสามอย่างที่น่ารับประทานไม่ใช่น้อย ส่งให้ร่างเล็กตำแหน่งเมียของนาย
"ทานข้าวหน่อยนะคะ"
ปิ่นมุกเดินเข้ามานั่งบนเตียงใกล้ๆ ชายหนุ่ม เธอตักต้มไก่ราดบนข้าวสวย แล้วตักขึ้นจ่อปาก แววตาเลือนลอยของเขาทำเอาหญิงสาวอดสงสารไม่ได้
"บอกว่าไม่กินไงเล่า!!"
"นี้คุณ!"
ช้อนที่บรรจุข้าวหล่นตกพื้นเพราะคนตรงหน้าใช้มือปัดมันออกไป ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเขาควานมือจับแจกันข้างหัวเตียงกระแทกด้วยความรุนแรง
เพล้ง!
"ว้าย!"
"ไสหัวออกไปให้หมด!"
ปิ่นมุกหมดความอดทนกับอารมณ์ร้ายกาจและดื้อดั้นของคนตรงหน้า เธอรีบยกถาดข้าวข้างๆ กระแทกลงพื้นด้วยความรุนแรงเช่นกัน
เพล้ง! เพล้ง!
"ทำบ้าอะไรของเธอ!"
ภูผาสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงจานข้าวและถาดโลหะกระแทกพื้นเสียงดัง
"ชอบทำลายข้าวของนักใช่ไหม คิดว่าตัวเองทำได้คนเดียวหรือไง!"
ร่างเล็กรีบเดินไปหยิบแจกันอีกใบมาขว้างลงพื้นจนแตกกระจาย จนชายหนุ่มรีบยกเท้าขึ้นหนีตามสัญชาตญาณ
"หยุดเดี๋ยวนี้!"
"ทำไม! ฉันจะขว้างให้หมดเลย!!"
ทั้งโคมไฟ แก้วน้ำ นาฬิกาเรือนสวยที่แขวนอยู่ โดนทำลายเพราะผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนายหญิงของไร่ คนงานที่ยืนอยู่หน้าประตูต่างหลบข้าวของที่แตกกระจายกันจ้าวละหวั่น
โหดกว่าพ่อเลี้ยง! ก็เมียพ่อเลี้ยงนี้แหละ
"ฉันบอกให้พอ!"
"นึกมาเสียดายอะไร ทีตัวเองยังขว้างใส่คนอื่นได้เลย แล้วคิดว่าฉันจะยอมเหรอ!"
"ออกไปเดี๋ยวนี้!!"
"ไม่ออก!!"
ไ****ดยืนมองคู่ผัวเมียข้าวใหม่ปลามัน ที่ปะทะฝีปากอย่างร้อนแรง ตอนแรกเขาแอบหวั่นๆ กลัวนายหญิงจะหนีกลับบ้านตั้งแต่วันแรก แต่มันกลับไม่ใช่เลย
"มึงว่าพ่อเลี้ยง หรือนายหญิงใครจะตายก่อนวะ"
"กูลงพนัน พ่อเลี้ยง"
"พ่อเลี้ยงด้วยคน"
"กูว่าพ่อเลี้ยง!"
ภูผาใช้มือปัดป่ายไปในอากาศ ก่อนจะรีบจับแขนเล็กซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นของผู้หญิงที่กล้ามายืนต่อปากต่อคำกับเขา
"ปล่อยนะ!"
ปิ่นมุกนิ่วหน้าออกมาเมื่อโดนบีบรัดที่แขนแน่นจนเกิดรอยแดง ร่างของเธอถูกกระชากจนไปปะทะเข้ากับอกแกร่ง
"กล้ามากที่ทำกับฉันแบบนี้!"
"ปล่อยนะไอ้คนบ้า ฉันเจ็บ"
ร่างเล็กพยายามดันตัวออกห่างจากคนตรงหน้า การมองไม่เห็นไม่ใช่อุปสรรคต่อพละกำลังของร่างกำยำเลยแม้แต่น้อย
"ออกไปจากไร่ ก่อนที่ฉันยังใจดีอยู่!"
"คิดว่าฉันอยากอยู่มากหรือไง!"
"แล้วเสือกอยู่ทำไม!"
คนอารมณ์ร้อนเกิดโทสะขึ้น เขาผลักร่างเล็กที่มีแรงอยู่น้อยนิดออกห่างจากตัวอย่างแรง จนถลาลงไปนอนกับพื้น
"โอ้ย!"
ปิ่นมุกร้องออกมาด้วยความเจ็บ เศษแก้วปักลงบนมือของเธอจนเลือดสีแดงสดไหลเต็มไปหมด
"ว้ายนายหญิง เลือดเต็มเลยค่ะ"
เหล่าคนงานและแม่บ้านต่างกรูเข้ามา ใบหน้าหวานซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เธอปรายตามองคนใจร้ายที่นั่งบนเตียงอย่างคาดโทษ
"ไปทำแผลก่อนเถอะค่ะ"
"คุณมันใจร้ายที่สุด!"
ภูผาร้อนรุ่มขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงร้อง และเสียงคนงานแตกตื่น เขาได้ยินคำว่าเลือดแต่มองไม่เห็นอาการของหญิงสาว
"พ่อเลี้ยงอย่าเพิ่งลงจากเตียงนะครับ พวกมึงรีบมากวาดเศษแก้ว"
"เก็บกวาดเสร็จก็ออกไป กูอยากอยู่คนเดียว"
"แสบหน่อยนะคะ"
ร่างเล็กนิ่วหน้าออกมาเมื่อโดนแอลกอฮอล์ราดบนแผล ทั้งเจ็บทั้งแสบจนเธออยากจะขึ้นไปจัดการคนบนห้องด้วยความกรุ่นโกรธ
"ปกติเขาอารมณ์ร้อนและเอาแต่ใจแบบนี้เหรอคะ"
"ปกติพ่อเลี้ยงเป็นคนที่เก่งมากค่ะ แต่พอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้คงจะตั้งตัวไม่ทัน"
"แต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะทำแบบนี้"
"นายหญิงอย่างเพิ่งทิ้งพ่อเลี้ยงเลยนะคะ ปกติท่านเป็นคนใจดีมาก ถึงจะดุแต่ก็ช่วยเหลือคนงานตลอด"
ปิ่นมุกเงยหน้ามองคนงานที่พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดก่อนหน้านี้ เธอพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะปรายตามองแผลบนข้อมือตัวเอง
"อีเจี้ยบ มึงไปจัดสำรับข้าวให้พ่อเลี้ยงใหม่ไป"
"ไม่ต้องค่ะ"
"คะนายหญิง?"
"เขาไม่ทานก็ไม่ต้องไปบังคับ"
"แต่พ่อเลี้ยงยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้าแล้วนะคะ นี้ก็บ่ายจะเย็นแล้วคงจะหิวแย่"
"ก็ปล่อยให้หิวไปเลย ทีหลังเขาจะได้รู้ว่าตัวเองควรจะทานข้าวให้ตรงเวลา"
"เอ่อ"
"ตามนี้นะคะ ห้ามใครขึ้นเอาอาหารไปให้เขาเด็ดขาด"
"ค่ะนายหญิง"
ถึงเวลาแล้วที่เธอจะดัดนิสัยจัดการผู้ใหญ่จอมดื้อดั้นและเอาแต่ใจแบบนี้ รู้จักปิ่นมุกน้อยไปแล้ว
มืดยกไม้ถูพื้นมาทำความสะอาดบนห้องเจ้านายอีกครั้ง เขามองร่างสูงที่นอนเอามือเกยหน้าผากเอาไว้
"พ่อเลี้ยงครับ"
"อะไร"
"นายหญิงโดนเศษแก้วตำมือ เลือดไหลเยอะเลย แต่พวกนังสากับนังเจี๊ยบไปทำแผลให้แล้วครับ"
"บอกกูทำไม กูไม่อยากรู้"
"อ้าว นึกว่าพ่อเลี้ยงจะเป็นห่วงเมียเสียอีก"
ภูผาควานหาแจกันข้างหัวเตียงหมายจะฟาดไอ้ลูกน้องคนสนิทที่มันพูดจาไม่เข้าหู แต่เขาลืมไปเลยว่าโดนหญิงสาวจากเมืองกรุงจัดการกระแทกลงพื้นแตกหมดแล้ว
"ออกไป กูจะนอนพัก"
"ครับ"
"เดี๋ยวไ****ด!"
"ครับพ่อเลี้ยง"
"แล้วอาการเป็นไงบ้าง"
"อะไรครับ"
"นายหญิงมึงอ่ะ อาการเป็นไงบ้าง"
.
.
.