องค์หญิงบรรณาการผู้ถูกลืมเลือน

บทที่3

บทที่3

“คุณหนูเจ้าคะ นายท่านให้มาตาม” สาวใช้นางหนึ่งมายืนตะโกนเรียกหน้าเรือนนอน ปากเรียกคุณหนูแต่กริยาไร้ซึ่งความเคารพ

“แม่นม ท่านพ่อให้คนมาตามข้า ท่านพ่ออยากพบข้า ไปเร็วเข้า” กวนเสี่ยวถง ริ่งโร่ออกยากเรือนด้วยความดีใจ นางกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อนที่จะไปยังเรือนหลักให้ไวที่สุด เกรงว่าหากชักช้าบิดาจะเปลี่ยนใจ นางไม่ได้พบหน้าบิดามาหลายปีแล้ว

“คุณรอข้าด้วย ช้าหน่อยปะเดี๋ยวจะหกล้ม” แม่นมหม่าร้องเตือน

กวนเสี่ยวถงไม่สนใจว่าบิดาเรียกหาด้วยเหตุอันใด ขอเพียงท่านยังคิดถึงนางบาง นางก็ดีใจแล้ว

“แม่นมท่านช้าเกินไปแล้ว” กวนเสี่ยวถงหันมาบ่นให้แม่นมที่ชักช้าไม่ทันใจ

ยิ่งเห็นเรือนหลังอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มน้อยๆปรากฏบนดวงหน้า ยิ่งเดินเข้าใกล้เรือนหลักมากเท่าไร กวนเสี่ยวถงยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้น ความสุขเล็กๆขอผู้ที่ถูกละเลย แค่เรียกหานางก็สุขใจได้ถึงเพียงนี้

“เสี่ยงถงคาราวะท่านพ่อ” ดรุณีแรกแย้มทำความเครารพบิดาทันทีที่ก้าวพ้นธรณีประตูเข้าเรือนมา

“เจ้านั่งสิ” กวนหยงเหอปรายตามองบุตรสาวเพียงเล็กน้อย แม้ชุดที่นางสวมใส่จะซีดจนจำสีเดิมไม่ได้ รอยเย็บปะชุนจากด้ายเห็นได้ชัดเจน แต่กวนหยงเหอกลับไม่รํเสึกสงสารหรือเวทนานางแม้แต่น้อย นางคิดความด่างพร้อยในชีวิตของเขา เขาไม่ปราถนาให้นางมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ แต่จะสังหารนางทิ้งก็ทำไม่ลงอย่างไรเลือดในตัวอีกครึ่งของนางก็เป็นของสกุลกวน กวนหยงเหอจึงทอดทิ้งนางไว้ท้ายจวน หากนางมีชีวิตรอดได้ก็สุดแท้แต่สวรรค์จะกำหนด อยู่ๆวันนี้นางก็มีประโยชน์กับเขา หาไม่แล้วเขาคงไม่เรียกนางมาพบในวันนี้

กวนหยงเหอพิจารณามองดวงหน้านั้นชัดๆอีกครั้ง นางคล้ายมารดาของนางมากจริงๆ เขาพบเหมยฮวาในหุบเขาลึก นางสวยราวกับนางสวรรค์ลงมาจุติ เขาสู้อุตส่าห์พานางกลับเมืองหลวง ยกย่องแต่งเข้าเปถถึงฮูหยินรอง แต่นางกำร่ำร้องว่าเขาหลอกนาง ทั้งๆที่นางควรจะกีใจที่เขาบกสตรีบ้านป่าขึ้นมาเชิดชู ยอมให้เหล่าบัณฑิตด้วยกันดูแคลน สมควรแล้วที่รีบๆตายไปซะ ตายแล้วก็ยังทิ้งเสี้ยนหนามตอกย้ำความหลงผิดของเขาเอาไว้อีก

“เจ้าเอาชุดนี้ไปใส่ พรุ่งนี้ยามเหม่า (05.00 - 06.59 น.) ออกมาขึ้นรถม้าที่หน้าจวน” กวนหยงเหอโยนชุดแต่งงานพระราชทานลงบนพื้น อย่างน้อยๆนางก็ทำประโยชน์ให้กับเขาเป็นครั้งสุดท้าย

“ชุดแดง” กวนเสี่ยวถงมองตาม

แม่นมหม่ามองกองชุดและหีบเครื่องประดับหลายชิ้น ชุดแบบนี้ชุดแต่งงาน

“นายท่านจะให้คุณแต่งงายหรือเจ้าค่ะ” แม่นมหม่าลำล่ำละลักถาม

“เป็นเพียงบ่าวริเสนอหน้าพูดกับเจ้านาย” กวนหยงเหอหันไปตวาดบ่าวรับใช้ชรา บ่าวที่ติดตามเหมยฮวามาจากหุบเขา นางเป็นคนอาสาเลี้ยงเสี่ยวถง

“ท่านพ่อจะให้ข้าออกเรือนหรือเจ้าค่ะ”

“ใช่พรุ่งนี้เจ้าจะได้ขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว”

“ข้าถามได้หรือไหมว่าต้องแต่งกับผู้ใด” ดรุณีน้อยน้ำตารื้อ พยายามกระพริบตาผลักดันกลุ่มน้ำตาให้กลับเข้าไป กลืนความเสียใจลงคอ นางหลงนึกว่าบิดาคิดถึงนาง