องค์หญิงบรรณาการผู้ถูกลืมเลือน

บทที่1

บทที่1

กวนเสี่ยวถง นั่งมองน้องชายต่างมารดาวิ่งเล่นกันอยู่ในสวนด้วยแววตาละห้อย นางไม่ได้รับอนุญาติให้เล่นกับน้องๆ

ลูกบอลด้ายกลิ้งหลุนๆ มายังทิสทางที่นางนั่งอยู่ กวนเสี่ยวถงจึลุกเดินไปหยิบหมายจะเอาไปให้เด็กชายทั้งสอง

“พี่เสี่ยงถงจับมันแล้ว ข้าไม่เล่นหรอกนะ สกปรก ยี้” คุณชายเล็กรีบบอก ในขณะที่กวนเสียวกงถือลูกบอลด้ายเดินตรงเข้ามาหา

นางได้ยินชัดเจน ร่างบางหยุดฉะงัก แม้มปากจนเป็นเส้นตรง แค่นางสัมพัสลูกบอลพวกเขาก็รังเกียจนางแล้วอย่างงั้นหรือ

“ข้าวางเอาไว้ตรงนี้นะ” เสียงสั่นเครือบอกน้องชายทั้งสอง

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่เอา เจ้าจับมันแล้ว อย่ามาใกล้ข้าไม่งั้นข้าจะฟ้องท่านแม่” กวนชาง เป็นลูกชายคนสุดท้องของฮูหยินเอกเสนบดี ด้วยความที่เป็นน้องเล็กจึงมักจะเอาแต่ใจ แต่ถึงกะนั้น กวนชางก็ไม่เคยมองกวนเสียวถงเป็นพี่สาว มารดาสอนให้กดหัวนางยิ่งกว่าลูกอนุในจวน หรือทางที่ดีห้ามเข้าใกล้ยุ่งจะดีที่สุด ไม่อย่างนั้นความสกปรกจากกายนางจะแปดเปื้อนเขาได้

“ข้าวางไว้ตรงนี้ พวกเจ้าจะเก็บมันกลับไปหรือไม่ก็แล้วแต่” กวนเสียวถงหมุนตัวหมายจะกลับเรือนนอนท้ายจวน สวนดอกไม้ไม่ใช่ที่พักกายของนางในวันนี้อีกไปแล้ว

นางไม่เคยเข้าใจ เหตุใดแม่ใหญ่ถึงรังเกรียจนางนักหนา นางเป็นลูกของฮูหยินรองแต่ได้รับการปฎิบัติเลวร้ายยิ่งกว่าลูกๆ ของเหล่าอนุเสียอีก

กวนเสียวถงไร้ตัวตนในจวนแห่งนี้ตั้งแต่ลืมตาดูโลกก็ว่าได้

แม่นมหม่าเคยเล่าให้ฟังว่ามารดาของนางเป็นบุตรสาวหัวหน้าเผ่าหนึ่งที่อาศัยอยู่ในหุบเขาลึก ด้วยความอยากรู้อยากรู้อยากเห็นโลกกว้างจึงแอบหนีออกมาเที่ยวข้างนอกหุบเขา จนได้พบกับบิดาของนาง กวนหย่งเหอ ในตอนนั้นบิดาของนางเป็นบัณฑิตรูปงาม ตามฮองเต้เสร็จล่าสัตว์ประจำปีที่เขาอู่ไถ ด้วยรักปักใจจึงยอมตามบัณฑิตหนุ่มกลับเมืองหลวง เมื่อมาถึงจวนสกุลกวง เหมยฮวาต้องพบกับความผิดหวัง กวนหย่งเหอมีฮูหยินเอกอยู่แล้ว กว่าจะรู้ว่าถูกหลอกก็สายไปเสียแล้ว เหมยฮวาเสียใจที่ถูกคนรักหลอกแต่ก็ไม่สามารถกลับเขาอู่ไถได้อีกต่อไปเพราะนางตั้งครรภ์ แม้จะได้แต่งเป็นฮูหยินรอง ก็ไม่สามารถดับความทุกข์ภายในใจได้เลย นากจากจะมีฮูหยินเอกแล้วยังมีอนุอีกถึงสามคน ทุกวันเหมยฮวาจะนั่งลูบท้องที่โตวันโตคืนของตนร้องไห้ เสียใจที่หนีจากหุบเขามา

เหมยฮวาสิ้นใจทันทีที่เบ่งทารกน้อยพ้นจากร่าง

กวนเสี่ยวถงจึงได้รับการดูแลจากแม่นมหม่าตั้งแต่วันนี้นั้น บ่าวรับใช้ที่ติดตามเหมยฮวาออกมาจากหุบเขาอู่ไถ่

“คุณหนูอย่าร้องไห้เลย” แม่นมหม่าตาแดงก้ำ แม้จะปลอบคุณหนูของนางไม่ให้ร้องไห้ แต่นางกลับจะร้องเอง สงสารโชคชะตาของกวงเสี่ยวถงเหลือเกิน

“ข้า ฮึก ข้าผิดอันใดกันแม่นม” กวงเสียวถงพยามกลึนก้อนสะอึกลงคอ เหตุการณแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก แต่นางก็ยังเสียใจทุกครั้ง ทุกคนทำราวกับนางเป็นกิ้งกือไส้เดือนน่ารังเกียจ ไม่มีใครเข้าใกล้ ไม่มีใครสนใจ “ทำไมท่านแม่ถึงทิ้งข้าไว้แบบนี้”

กวนเสียวถงในวัย 16 หนาวตัดพ้อกับชีวิตของตน ไม่เคยได้สวมเสื้อผ้าดีๆ แบบพี่สาวคนอื่นๆ ชุดของนางปะแล้วปะอีกจนไม่เหลือพื้นที่ให้ปะชุนอีกแล้ว นางไม่เคยได้กินอิ่ม ได้กินเพียงข้าวก้นครัวที่แม่นมไปเอามาจากครัวกลางให้เท่านั้น

“โถ่คุณหนู ท่านแม่ของคุณหนูใช้แรงฮึกสุดท้ายเบ่งคุณหนูออกมา นางยอมตายเพื่อให้คุณหนูมีชีวิตรอด”

แม่นมหยิบผ้าเช็ดหน้าสีมอซอเช็ดน้ำตาออกจากดวงหน้าจิ้มลิ้ม

“มีชีวิตแล้วเป็นอย่างไร ข้าแทบไม่มีตัวตนอยู่ในจวนแห่งนี้ ท่านพ่อยังจำได้หรือไม่ว่ายังมีลูกสาวอย่างข้าอยู่อีกคน” น้ำตาเม็ดโตร่วงหล่น

เด็กทุกคนย่อมโหยหายอ้อมกอดจากบิดามารดา แต่นางไม่เคยเลย ไม่เคยเลยสักครั้งที่ท่านพ่อจะเช่นนั้นกับนาง แม้แม่ใหญ่จะรังเกียจนาง แต่หากท่านพ่อหยิบยื่นความรักและเมตตาให้กับนางสักเศษเสี้ยวที่ให้ลูกๆ คนอื่น นางคงจะไม่รู้สึกแบบนี้

ตอนอายุเพียง10 หนาว กวนเสี่ยวถง เคยคิดแบบเด็กๆ นางขัดคำสั่งแม่ใหญ่เข้าไปเล่นกับพวกพี่สาว แต่นางก็ถูกรังแก ถูกทุกคนเมินเฉยไม่คุยด้วยราวกับนางเป้นเพียงอากาศธาตุ พอทำน้ำเสียงไม่พอใจใส่พวกพี่ๆ กวนเสี่ยวถงถูกลงโทษโบยจนเนื้อแตกยับ ท่านพ่อทำเพียงยืนมองนางถูกบ่าวรับใช้โบยด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ตั้งแต่วันนนั้นเป็นต้นมากวนเสี่ยวถงก้มหน้าใช้ชีวิตกับแม่นมภายในจวนหลังใหญ่เงียบๆ ไม่มีปากมีเสียงใดๆ

กวนเสี่ยวถงถอดเสื้อผ้าก้าวลงอ่างน้ำ เพื่อชำระล้างสิ่งที่น้องชายบอกว่านางนั้นสกปรก มือบางยื่นออกไปสุดเอื้อมกวัดแกว่งไปมาเบาๆ จนน้ำภายในอ่างค่อยๆ อุ่นขึ้น เมื่อได้ความร้อนเป็นที่น่าพอใจแล้ว กวนเสี่ยวถงก็เอื้อมมือไปรับผ้าขนหนูจากแม่นมมาถูตัว ลูบไล้แขวนนวลเนียนเลยไปด้านหลังก่อนจะสะดุดเข้ากับรอยบางอย่างบนแผ่นหลังขาว

“ถ้าวันนั้นข้าใช้พลัง หลังของข้าคงไม่มีแผลเป็นน่าเกลียดแบบนี้” เสียงหวานเต็มไปด้วยความข่มขื่น ความเจ็บในวันนั้นเทียบไม่ได้กับสายตาที่บิดามองนางเลยสักนิด

“ไม่ได้!” แม่นมหม่าตะโกนเสียงเขียว “คุณหนูท่านรับปากกับข้าแล้วว่าจะไม่ใช้พลังให้ใครเห็น”

“ข้ารู้แล้ว”

กวนเสี่ยวถงรู้ดีว่าพลังที่ติดตัวมาแต่กำเนิดห้ามใช้ให้ผู้ใดเห็น แม่นมก็ย้ำนางตลอด ว่าห้ามใช้ให้ใครเห็น หากข้าใช้มันจากที่คนทุกคนมองข้าเป็นอากาศคงจะแปรเปลี่ยนเป็นตัวประหลาดอะไรซักตัวที่พอจะนึกออก อย่างเช่น

นางมาร

มือขาวเนียนกวักน้ำสาดใบหน้านึกขำกับความคิดอ่านของตน นางมารงั้นหรือ หากวันหนึ่งข้าเป็นนางมาร ในสายตาของพวกท่านจะมีข้าอยู่หรือไม่ ข้าอยากรู้นัก