เสน่หาใต้แสงดาว

โดนพี่ทำโทษ

“โทรศัพท์ไม่รับ”

“ไลน์ไม่อ่าน”

“งานไม่ทำ”

“หนีเที่ยว”

เธอเลื่อนสายตาจากไอแพดขึ้นมามองหน้าเขาและไม่พูดอะไร

“แล้วทำไมไม่ไปรอพี่ที่บ้าน” มันเป็นคำถามที่เธอรู้อยู่แล้วว่าจะต้องเจอ จึงโยนคำตอบที่เตรียมไว้ใส่หน้าเขา

“อยากอยู่ที่นี่” สั้นๆ ไม่มีเหตุผลอะไรไปมากกว่านี้ พูดจบเธอก็เอี้ยวตัววางไอแพดไว้บนโต๊ะข้างเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงคอแล้วหันตะแคงข้างหนีเขา

ธีร์ก้าวฉับๆ ผ่านเตียงเธอไป นิดายกหัวขึ้นมอง เขาเดินไปที่ตะกร้าใส่ผ้าใช้แล้ว หยิบกางเกงที่ห้อยร่องแร่งอยู่ตรงขอบตะกร้ากับตกอยู่นอกตะกร้าขึ้นมา พอได้ยินเสียงเดินกลับมาเธอก็รีบวางหัวลงบนหมอนตามเดิม

“ใส่เข้าไปได้ยังไง” เขาเดินมายื่นกางเกงยีนส์ขาสั้นใส่หน้าเธอ “มีแค่ซิปกับกระดุม นอกนั้นขาดรุ่งริ่ง แถมกระดุมก็ไม่ติด ฮึ่ย เห็นหมดว่าใส่กางเกงในตัวนี้” มืออีกข้างยื่นเกงเกงในตามมา

นิดากระชากกางเกงทั้งสองตัวจากมือเขามาซุกไว้ในผ้าห่ม หลับตาลง ปิดกั้นการรับรู้จากเขา

ธีร์เห็นตั้งแต่เมื่อตอนบ่ายแก่ๆ แล้วว่าเธอไปเที่ยวกับพวกนั้นจากไอจีสตอรี่ ตอนนั้นเขากระแทกปากกาจนหมึกแตกคามือด้วยความโมโห มาถึงรีสอร์ตตอนสามทุ่มก็ตรงดิ่งกลับไปที่บ้านพัก พอไม่พบก็รีบโทร.หาสิริซึ่งกลับบ้านไปแล้ว เรื่องราวของเธอที่หลั่งไหลเข้าหัวจากคำบอกเล่าของสิริเล่นเอาเขาถึงกับกัดฟันดังกรอด เขารีบไปที่บ้านพักของลูกค้า ตั้งแต่ดาหลา ราตรี กระทั่งเจอกลุ่มหนุ่มสาวอยู่ที่บ้านมณฑา ทั้งห้าคนตั้งวงกินเหล้าที่ระเบียงริมลำธาร ธีร์ยืนมองอยู่นานจนแน่ใจว่านิดาไม่ได้อยู่ด้วยเขาจึงรีบมายังบ้านหลังนี้ แล้วก็พบว่าเธอนอนไถไอแพดสบายใจเฉิบ ขณะที่เขาวิ่งเต้นเหมือนคนบ้า แต่ลึกๆ ก็ดีใจที่เธอไม่ไปนั่งมั่วสุมกับกลุ่มรุ่นพี่ ไม่เช่นนั้นเขาคงฟิวส์ขาดแน่

เขานั่งลงบนพื้นข้างเตียง มองหน้าคนแกล้งหลับที่แทบจะตกเตียงอยู่แล้ว ยกมือขึ้นลูบแก้มนวล ความโมโหมอดดับเป็นเถ้าในน้ำเย็น เอ็นดูในความเป็นเธอ ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ทำให้เขาหัวใจเต้นแรงได้สารพัดเรื่อง เปลี่ยนโลกสีพื้นๆ ของเขาให้มีสีสัน...ทั้งหวาน จัดจ้าน ร้อนแรง และละมุน

เขาเลื่อนมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม คลำจนเจอกางเกงที่เธอซุกไว้ จึงดึงออกมาแต่เธอยื้อไว้

“พี่จะเอาไปใส่ตะกร้าให้ค่ะ ถ้าไม่ปล่อย พี่แย่งได้ พี่เอากลับไปนอนดมที่บ้านนะ”

“โรคจิต” เธอว่าและปล่อยกางเกง ยอมให้เขาเอาไปใส่ตะกร้าผ้า

ธีร์หายไปสักพักก็กลับมา เขาแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มด้านหลังเธอ เกลี่ยผมเธอทัดใบหู ชะโงกไปที่หน้าของเธอ

“หันมาคุยกันก่อน”

“ง่วง จะนอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปเจอพี่ดาวแต่เช้ามืด”

“คิดอะไร ทำอะไร อย่านึกนะว่าพี่ไม่รู้” เขาพูดดักคอ แล้วยกขาข้างหนึ่งขึ้นก่ายสะโพกเธอไว้

นิดารับรู้ได้ว่าตอนนี้เขาถอดเสื้อผ้าออกไปหมดแล้วจากสัมผัสแข็งกร้าวที่บั้นท้ายกลมกลึง เขาสวมกอดเข้ามาใต้ราวนม แล้วลงมือบีบขยำเบาๆ ปลายนิ้วเขี่ยยอดอกของเธอเล่น สะกิดสะเกา และบีบบี้จนมันสู้มือ

“แก้ผ้าทำไม” เธอถามเสียงขุ่น

“ก็เมียงอนขนาดนี้ จะทำยังไงได้ล่ะ”

นิดาสะบัดตัวเพื่อสลัดให้เขาออกไปให้พ้น แต่มันยิ่งทำให้เขาตะโบมอกเธอหนักขึ้น

“ไม่ดิ้นสิคะ เอ จะทำยังไงให้ไอ้หมอนั่นรู้ดีนะ ว่าขณะที่มันอุตส่าห์มาหาถึงที่ แต่ตอนนี้แฟนมันกำลังโดน...”

“หยุดพูดจาห่ามๆ เดี๋ยวนี้นะ”

“ทำไมล่ะ พูดแบบนี้มันเกิดอารมณ์ดีออก หรือไม่จริง” เขาซุกไซ้ซอกคอ กลิ่นกายหอมๆ ยิ่งทำให้อยากฟัดให้จมเขี้ยว ขาก็เหนี่ยวสะโพกเข้าหาตัวล็อกไว้ ส่วนมือบีบขยำหน้าอกส่งความวาบหวามเข้าใส่กายสาว

“จะนอนแล้ว” ตัวเธอกระตุกรับทุกสัมผัส แต่ตอบไปอีกอย่าง

เขาบีบคลึงอกอวบหนักมือ ทั้งซ้ายและขวา สะโพกก็ถูกบี้บดด้วยของแข็งขนาดใหญ่ หญิงสาวกัดฟันแน่น เธอจะไม่ยอมพ่ายแพ้ในครั้งนี้

“จะหันมาคุยกันดีๆ ไหม” เขากระซิบตรงใบหู มองใบหน้าที่หลับตาปี๋ โยกตัวขึ้นลงเป็นจังหวะส่งจินตนาการไปถึงเธอ

“ง่วง มะ...มาก”

“พี่ยังไม่ง่วงเลย ดูสิทั้งลุกทั้งแข็ง มันอยากง้อเมียใจจะขาด” เขาดันสะโพกเข้าใส่บั้นท้ายเธอ ผละมือจากหน้าอกอูมลูบลงมายังท้องน้อย แล้วไต่ไปที่สะโพก กระโปรงชุดนอนผ้าลื่นถูกลากขึ้นมาตามสีข้างจนกองอยู่ที่บั้นเอว ผิวเนื้อเย็นละเอียดแนบกับท่อนกายร้อนระอุ เสียงแผ่วพร่าดังอยู่ในลำคอระหง

“นิ...ไม่มี...อารมณ์”

“ไม่เป็นไร นอนเฉยๆ ห้ามดิ้น ห้ามร้อง” คำสั่งนี้เหมือนกลั่นแกล้งเธอกลายๆ

“จะ...นอน...แล้ว” กว่าจะพูดออกมาหมดประโยคเธอแทบขาดใจ

ปลายเท้านิดาเริ่มจิกเกร็งเมื่อซอกขาของเธอกำลังถูกโลมลูบ เธอขยับขาเล็กน้อยตามเสียงสั่งของร่างกายให้เขาได้กรีดนิ้วเข้าไปในรอยแยกของกลีบดอกไม้ ธีร์เริ่มแทรกนิ้วแรกเข้าไป เสียงลมหายใจของนิดาสะท้านเฮือก มือของเธอกำผ้าปูที่นอนแน่น เขารู้ว่าเธอทรมานขนาดไหน แต่ยังปากแข็ง เขาดันนิ้วเข้าไป สะกิดผนังอ่อนเบาๆ ดันเข้าออก แล้วก็เพิ่มเป็นสองนิ้ว เพิ่มจังหวะกระตุ้น

“เป็นอะไร หืม” เขายังมีหน้ามาถาม ทั้งที่รู้ดีที่สุด ไม่ต้องบอกว่าเธออยากได้เขาแค่ไหน ยอมรับโดยดุษณีว่าตอนนี้แพ้ราบคาบ