เสน่หาใต้แสงดาว

ผู้สมรู้ร่วมคิด

“พวกพี่บอกนิตรงๆ ก็ได้ นิรักและเคารพพวกพี่ทั้งสองคน นิจะยินดีกับพวกพี่ด้วยซ้ำ ความจริงบอกตั้งแต่เขายายเที่ยงก็ได้ พวกพี่นึกว่านิมองไม่ออกเหรอ ทำไมทุกคนต้องคิดว่านิโง่ด้วย” เธอเสียงดังขึ้น และต้องหยุดเมื่อมันเริ่มสั่นเครือ “เรื่องพี่ภัทรมีคนอื่น นิรู้มานานแล้ว นิถึงได้ระวังตัวมาตลอด แต่ก็ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นพี่แจงแค่นั้นเอง”

เธอบีบมือตัวเองแน่น ภัทรเอื้อมมือจะไปจับมือนิดา หญิงสาวรีบชักมือหนี

“ช่างมันค่ะ แต่พวกพี่รู้ไหม พวกพี่ทำแบบนี้มันย่ำยีหัวใจนิมากเกินไป มันเกินไปนะคะ ที่นี่เป็นที่ของนิ ทำไมคะ กลัวนิรู้ไม่ทันใจหรือไงคะเลยมาถึงที่”

“น้องนิคะ มันไม่ใช่...” แจงหาจังหวะแทรกและเอื้อมมือมาจับรุ่นน้อง แต่นิดาสะบัดออก

“ไม่ใช่อะไรพี่แจง” เธอตะคอกแล้วหันไปที่ฝ่ายชาย “พี่ภัทร นิจะบอกให้นะ นิไม่ได้เสียใจเลย แล้วก็ขอบคุณที่ทำให้นิตาสว่างเสียที นิก็สงสัยมาตลอดว่าที่ผ่านมาระหว่างเรามันเรียกว่าความรักเหรอ คือถ้าไม่ใช่ ยังไงวันนึงมันก็เดินต่อไม่ได้ อันนี้นิเข้าใจ แต่นิเสียใจที่พวกพี่ทำเหมือนนิโง่แค่นั้นแหละ”

“ใจเย็นๆ นะนิ” ภัทรยังไม่สามารถสรรหาคำพูดใดออกมาได้ในตอนนี้ เขาคิดอะไรไม่ออก เขาผิดเต็มประตู แต่เขาไม่อยากเสียเธอไป “พี่อยากขอโอกาส” ภัทรเอ่ยน้ำตาคลอ

คำพูดของเขาทำให้แจงเจ็บปวด มันหมายความว่าภัทรยินดีจะตัดขาดจากเธอ

“พี่ภัทรคะ โอกาสของพี่อยู่ที่พี่แจง สำหรับนิ นิไม่มีให้พี่ ขอตัวนะคะ” นิดาต้องการมาพูดเพียงแค่นี้ เธอลุกขึ้นเดินออกจากม้านั่ง

“นิ นิ อย่าเพิ่งไป” ภัทรตะโกนและวิ่งมาสวมกอดนิดาจากด้านหลังรั้งเธอไว้

“ปล่อย” นิดาพยายามแกะแขนเขาออก แต่ภัทรยิ่งรัดแน่นขึ้น “นิเองก็ไม่ใช่คนดีนักหรอก ทุกคนก็มีส่วนผสมของความดีความชั่ว ดังนั้นนิจะอโหสิให้พวกพี่”

“อย่าไปนะ พี่รักนิ” เขาพร่ำพูด

“ปล่อย น่าขยะแขยง อย่ามายุ่งกับฉัน อ้อ แล้วเวลาจะมีอะไรกัน ได้โปรดเรียกชื่อให้ถูกคนด้วย” นิดาสะบัดตัวสุดแรง สรรพนามห่างเหินที่เปลี่ยนไปทำให้ภัทรจำต้องปล่อยอ้อมแขน เขาตัวชาจนไม่รู้จะชาอย่างไร นิดาได้ยินมัน เขาไม่มีอะไรจะแก้ตัว ได้แต่ยืนก้มหน้าอยู่ด้านหลังเธอ

นิดาหันไปผลักอกเขาอย่างแรง ภัทรที่ไร้เรี่ยวแรงจะยืนอยู่แล้วจึงหงายหลังล้มลงไปนั่งกับพื้นอย่างหมดท่า “คำว่ารัก ถ้าไม่มั่นใจก็อย่าพูด มันจะดูไม่มีค่า กลับไปดูแลคนของคุณให้ดีๆ”

นิดาจบคำพูดด้วยการสะบัดหน้าเดินออกมา เธอได้ยินเสียงร้องไห้ของภัทรดังตามมา และเสียงของแจงที่ปลอบประโลมเขา เธอเดินสวนกับพีท นิค และน้ำพอดี หญิงสาวจึงหยุดแล้วเอ่ยขึ้น

“พี่น้ำคะ” นิดาเรียกชื่อ และสร้างความกดดันด้วยความเงียบ สายตาประกาศว่าเธออ่านเกมออก “ขอบคุณนะคะที่ทำให้อะไรๆ มันง่ายขึ้น” แล้วเธอก็เดินจากไป โดยทิ้งความงุนงงไว้ให้กับอีกสองหนุ่มที่เหลือ

ก่อนหน้านี้ ธีร์เดินตามเธอมาตั้งแต่เธอลงจากรถ และซุ่มรอหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง จุดที่เขายืนอยู่มองเห็นหญิงสาวนั่งนิ่ง เธอนั่งอยู่อย่างนั้นราวครึ่งชั่วโมง จากนั้นบทสนทนาก็ดังขึ้น เขาได้ยินทุกถ้อยคำ เห็นทุกอากัปกิริยา เธอเด็ดเดี่ยว ชัดเจน และเขาก็รักเธอมาก ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีสำหรับบทสนทนานี้เธอก็เดินออกมา เธอแวะคุยกับหนุ่มสาวทั้งสามคนที่เดินสวนชั่วเสี้ยววินาที แล้วเขาก็ต้องรีบเดินตามหญิงสาวที่มุ่งหน้าไปยังลานจอดรถ ในขณะที่นาทีนั้นพีทและนิคหันมองหน้าน้ำด้วยความสงสัย และยิ่งสงสัยมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของภัทรดังมาแว่วๆ น้ำจึงลากสองหนุ่มไปนั่งคุยกันในสวนส่วนกลาง

“กูผิดเองแหละ” น้ำระเบิดน้ำตาออกมา เธอรู้สึกผิดที่หลอกให้นิดามาเจอกับเหตุการณ์แบบนั้น

“อะไรมึง เล่ามาสิ” นิคเร่ง

“พวกมึงรู้ปะ แจงกับภัทรมันมีอะไรกันมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ปีหนึ่ง” น้ำจำเป็นต้องเล่าให้เพื่อนฟัง มันเป็นเรื่องที่เธอรู้มานานแล้ว

“เหี้ย” พีทและนิคสบถพร้อมกัน

“แจงมันรักภัทรมาก แต่ภัทรรักนิ แจงมันตัดใจไม่ได้” น้ำเล่าต่อ “มันให้กูช่วยคิดมาตั้งนานแล้วว่าจะดึงภัทรมาได้ยังไง”

“เดี๋ยวๆๆๆ ที่ไอ้ภัทรกับแจงมันหยอกๆ กันให้พวกกูคิดลึกมันเรื่องจริงเหรอ” นิคย้อนนึกถึงคำพูดของภัทรและแจงแล้วก็พอจะเข้าใจ

“อืม ของจริงล้วนๆ” น้ำบอก

“ที่เขายายเที่ยงก็ไม่ใช่การแสดงสิ” นิคนึกภาพ

“อืม ภัทรคงลืมตัว แจงมันก็จงใจ” น้ำสารภาพ

“แล้วยังไงต่อ” พีทถาม

“พอรู้ว่าภัทรจะชวนมาสังสรรค์กันที่นี่ เพื่อมาหานิด้วย กูกับแจงก็เลยวางแผนกันว่าจะต้องทำยังไงก็ได้ให้นิรู้ว่าพวกมันทั้งสองคบกันอยู่ กูก็เลยต้องโกหกว่าจะพาแฟนมาด้วย เพื่อให้แจงได้ใช้บ้านอีกหลังอยู่กับภัทร เพราะยังไงภัทรมันก็ต้องเข้าหาแจงอยู่แล้ว”

“กูจำได้ ตอนกูจะจองมึงบอกกูว่าจะพาแฟนมา และเพิ่งมาบอกเมื่อวานก่อนจะขึ้นรถว่าแฟนมึงติดธุระ”