เสน่หาใต้แสงดาว

มีแฟนหรือยัง

“โอ๊ย ละมุน อบอุ่น อยากจะกรี๊ด ผู้ชายทำกับข้าว” เกวลินหันไปกรี๊ดกับดาว

“ผู้ชายในอุดมคติของสาวๆ เลย นอกจากทำกับข้าวแล้วพี่ธีร์จะทำอะไรอีกคะ” ดาวถามบ้าง

“ทำทุกอย่าง ซักผ้า ถูบ้าน ปลูกต้นไม้ เลี้ยงลูก พี่ทำให้หมด มือของเมียพี่จะได้ไม่แตก” ธีร์มองนิดาที่หน้าบึ้งทีละนิด

“ผู้ชายแบบนี้หาได้ที่ไหนเนี่ย เก่งทั้งงานนอกบ้านและในบ้าน แล้วน้องไม่ต้องทำอะไรเลยเหรอคะ” เกวลินเหลือบมองนิดาที่คว้าแก้วน้ำมาดื่ม เลขาฯ สาวจงใจใช้คำว่า ‘น้อง’ เพราะคิดว่าคู่นี้ต้องมีอะไรในกอไผ่ จากที่เคยคิดว่าธีร์กำลังมีใจให้สาวที่ไร่องุ่น แต่ตอนนี้เหมือนเขากำลังรุกนิดาอย่างหนัก แม้นิดาจะเพิ่งมาทำงานได้วันเดียว แต่ปฏิกิริยาของธีร์ชัดเจนจนสังเกตได้

“รอทำกับพี่บนเตียงก็พอ”

“แค็ก แค็ก”

นิดาสำลักน้ำทันทีที่ได้ยินคำพูดของเขา จากนั้นก็ไออย่างหนัก จนต้องรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าบนตักมาปิดปากไอต่อ โดยมีธีร์คอยลูบหลังให้

สำหรับคนไม่รู้ตัว นิดารู้สึกวูบโหวงเหมือนสูญเสียอะไรไป การถูกเขาครอบครองครั้งแล้วครั้งเล่ามันทำให้เธอรู้สึกหวงแหนเขาลึกๆ ทั้งที่ไม่ควรรู้สึก ว่าจะไม่อ่อนไหว แต่หัวใจก็ไม่ใช่หินผาที่จะไม่ไหวหวั่น เธอวางผ้าเช็ดหน้าไว้บนตัก ปรับอารมณ์ให้เข้าที่ด้วยการจับช้อนหั่นลูกรอก แล้วเขี่ยไปเขี่ยมา ซึ่งอากัปกิริยานั้นไม่ได้หลุดลอดไปจากสายตาของธีร์ เขาใช้มือที่ไม่ได้กอดไหล่มนจับขาเธอแล้วเขย่าเบาๆ

“เป็นอะไรหืม”

“เปล่าค่ะ เริ่มอิ่มแล้ว”

“ลองกินดูก่อน วันหลังที่พี่ทำให้กินจะได้รู้ว่าสู้ร้านนี้ได้ไหม” มีหรือเขาจะไม่รู้ว่านิดาคิดอะไรอยู่ในใจ ในเมื่อเขาอ่านเธอออกอย่างทะลุปรุโปร่ง

นิดาลองกินส่วนที่เป็นไส้ เธอนิ่งไปแป๊บแล้วหันไปบอกเขา “มันเหมือนไข่ตุ๋น แต่แข็งกว่า อร่อยดีนะคะ”

“พี่นึกแล้วว่าเราจะต้องชอบ พี่ตั้งใจสั่งให้เราเลยนะ กินให้หมดชามนี่ให้พี่ชื่นใจหน่อยได้ไหม”

นิดาไม่ตอบ แต่ก็ตักกินไปเรื่อยๆ หลังจากนั้นสองเลขาฯ สาวก็พากันบริการน้องสาวของเจ้านาย จนในที่สุดนิดาก็ยอมแพ้ หญิงสาวทิ้งแผ่นหลังลงพิงพนักเก้าอี้ ยกแขนสองข้างกอดหน้าท้อง แล้วโอดครวญ

“พี่ดาวพี่เกวคะ นิไม่ไหวแล้วค่ะ พวกพี่ตามสบายเลยค่ะ”

“ได้ค่ะ พักท้องแล้วเดี๋ยวกินของหวานกันนะคะ เด็ด!” เกวพูดพลางยกนิ้วโป้งประกอบ

นิดานั่งพิงเก้าอี้อยู่ในท่านั้น สองเลขาฯ เบื้องหน้าเธอเข้าสู่โหมดส่วนตัว คุยกันสองคน สายตาหญิงสาวจึงขยับมาที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอมองไล่ตั้งแต่มือที่มีนิ้วเรียวยาว แขนที่มีเส้นเลือดขึ้นชัด ร่างกายที่ดูจากภายนอกก็รู้ว่าต้องเต็มไปด้วยมัดกล้าม ลำคอยาวและลูกกระเดือกซึ่งขยับขึ้นลงเบาๆ ริมฝีปากกระจับสีอ่อน จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาคมสีน้ำตาลภายใต้คิ้วดกหนา...

“จ้องหน้าแบบนี้ อิ่มข้าวแต่ไม่อิ่มพี่ใช่ไหมหืม”

นิดามารู้ตัวอีกทีว่าจ้องหน้าเขาอยู่ก็ตอนที่ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาเอ่ยถามพร้อมกับจับแขนของเธอที่กอดอยู่บนหน้าท้อง

“ออ...อ้อ...ปะ...เปล่าค่ะ” นิดาขยับนั่งหลังตรง เธอมองไปที่คนอื่นๆ ก็เห็นว่าพวกเขายังมีความสุขกับการกินอาหารและพูดคุยกันอยู่ เธอเสหยิบแก้วน้ำ แล้วลุกขึ้นไปเติมน้ำ และเพื่อไม่ให้เสียมารยาทเธอจึงเดินมาหยิบแก้วของเขากับเลขาฯ ทั้งสองไปเติมให้ด้วย

“นิดาใช่ไหมคะ” ชายหญิงคู่หนึ่งปรี่เข้ามาหานิดาหลังจากมองจนแน่ใจ

“ใช่ค่ะ” นิดายิ้มตอบเหมือนเป็นเรื่องปกติ

“พี่ขอถ่ายรูปด้วยนะคะ” ผู้หญิงกล่าว

“เชิญมุมนั้นดีกว่าค่ะ” นิดาชี้ไปยังสวนด้านข้างที่มีมุมสำหรับถ่ายรูป แล้วนำชายหญิงคู่นั้นไป

ทางด้านพนักงานรีสอร์ตต่างพากันมองด้วยความสงสัย แม้แต่ธีร์เองก็งุนงง จากนั้นก็มีคนเข้าไปขอถ่ายรูปกับเธออีกสองสามคน ผ่านไปสิบนาทีนิดาจึงเดินกลับมา เมื่อเห็นว่าแก้วที่เธอเตรียมจะเติมน้ำยังอยู่ที่เดิมจึงทำหน้าที่ต่อโดยไม่พูดอะไร

“น้องนิ” ดาวมองมายังน้องสาวเจ้าของรีสอร์ตที่กำลังตักน้ำแข็งใส่แก้ว

“คะ” นิดาขานรับ

“มีแฟนหรือยัง สวยๆ แบบนี้” เสียงของดาวไม่เบาเลยและแอบกระทุ้งแขนให้เกวลินคอยสังเกตอากัปกิริยาของผู้จัดการหนุ่ม ยอมเป็นหน่วยกล้าตายเพื่อจับผิดทั้งคู่ให้ได้ คำถามนี้ทำให้นิดาชะงักมือ เธอไม่ชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวของใคร จึงไม่ชอบเวลาที่คนอื่นมารุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว

“เจ้าของดอกไม้วันนี้ใช่ไหมคะ” เกวลินเสริมในประเด็นที่ดาวยังไม่รู้

“เอ่อ...” นิดาเหลือบตามองคนถาม

“ไม่ต้องอายหรอก สมัยนี้แล้ว ใครๆ ก็มีแฟน เดี๋ยวนี้อยู่ด้วยกันในวัยเรียนก็เยอะ” ตาของเกวลินมองไปที่ปลาสเตอร์บนคอที่โผล่มาในบางจังหวะ ถึงจะไม่เคยมีแฟน แต่เธอก็รู้หรอกน่าว่าคอเด็กสาวไปโดนอะไรมา สมัยนี้มันถือเป็นเรื่องปกติธรรมดาไปแล้ว แต่ที่ไม่แน่ใจคือรอยนั้นเกิดจากใคร วันนี้ผู้จัดการก็ดูแปลกๆ เหมือนคนเพิ่งได้กินตับเด็กแล้วติดใจอย่างไรอย่างนั้น

“ดูพี่ๆ อยากรู้เรื่องส่วนตัวกันจังเลยนะคะ” นิดามองไปที่คนอื่นๆ จึงรู้ว่าประเด็นนี้เป็นที่สนใจของคนทั้งโต๊ะ เธอเหลือบมองไปทางธีร์ เห็นรอยยิ้มกรุ้มกริ่มบนมุมปากของเขา...กวนประสาท

“แก น้องเขาด่าปะวะว่าพวกเราเผือก” เมฆากระทุ้งสีข้างแสนรักโดยไม่หันหน้าไปถาม

“กูว่าใช่” แสนรักตอบใส่จานข้าว

ธีร์ได้ยินเมฆากับแสนรักคุยกัน เขาแอบขำในใจกับการตอกกลับของนิดาที่เล่นเอาพนักงานพากันก้มหน้าก้มตากินอาหารต่อ

“จำเป็นด้วยเหรอคะที่เป็นแฟนกันต้องอยู่ด้วยกัน นิไม่ชอบแบบนั้น” เธอตอบด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

“โอ๋ๆ” เกวลินเดินมาจับไหล่สาวน้อย “พี่ขอโทษ”