เสน่หาใต้แสงดาว

โดนผู้จัดการจีบ

ธีร์กอดเธอไว้ ใจเธอเต้นตึ้กตั้กเพราะกลัวอะไรบางอย่าง แต่ใจเขาเต้นเพราะอย่างอื่น จากนั้นก็เจ็บจี๊ดที่เท้าทั้งสองข้างเมื่อเธอขึ้นมาเหยียบบนเท้าเขา เหมือนไม่อยากยืนบนพื้น

“มีอะไร” เขาถามเสียงพร่า เจ็บที่เท้าไม่เท่าไร แต่ปวดกลางกายนี่สิ แถมเธอก็ยังไม่ยอมอยู่นิ่ง เบียดๆ สีๆ อยู่นั่น

นิดาบอกเสียงอู้อี้อยู่ตรงอกเขา “งู บนตู้”

งูเขียวพระอินทร์โผล่ออกมาจากบนตู้ไม้ที่จูงเกือบจรดเพดาน มันเลื้อยลงมาเกือบครึ่งฟุตและหยุดนิ่ง น่าจะเป็นไซซ์แม่พันธุ์ เธอกลัวงู กลัวมากที่สุด จนตอนนี้ตัวเธอกำลังสั่นไปหมด

“เดี๋ยวฉันไปเอาไม้จับงูมาจัดการให้” ธีร์ก้มลงบอก แต่ก้าวขาก็ต้องยกเธอไปด้วยเพราะเธอไม่ยอมขยับ

“ถ้ามันเลื้อยลงมาตอนนี้ล่ะ” เสียงเธอสั่นมาก กอดเขาแน่นขึ้นเมื่อเขาขยับตัว

“งูตัวนั้นไม่น่ากลัวเท่าอนาคอนด้าของฉันหรอก มันกำลังจะมุดเข้าถ้ำของเธออยู่แล้ว”

คำพูดของเขาทำให้นิดาเพิ่งรู้สึกตัว หน้าท้องของเธอกำลังเบียดกับความแข็งขึงของเขา แต่เธอกลับแค่โก่งบั้นท้ายออกห่างจากกลางร่างเขา เมื่อความกลัวรุมเร้าจนบดบังความเขินอาย

ธีร์ลูบมือลงไปที่ก้นของเธอ ดันเข้ามาแนบแน่นแบบเดิม เขาได้ยินเสียงอี๊ดๆ จึงรับรู้ได้ว่าเธอกำลังพยายามกลั้นเสียงร้องไห้อยู่ตรงอกเขา โดยไม่สนแล้วว่าเขาจะจับจะบีบจะลูบคลำตรงไหน

“ไม่ต้องกลัวนะ” เขาปลอบ ถือโอกาสกดจูบลงบนศีรษะทุยสวย จากนั้นก็ช้อนตัวเธอขึ้นมาแล้วเดินไปที่ประตู เขาวางให้เธอยืนอยู่ตรงนั้น “คอยมองมันไว้นะว่ามันเลื้อยไปไหนหรือเปล่า”

นิดาหันไปมองงู เธอยืนนิ่งเป็นหิน หน้าซีดเผือด มันยังอยู่ที่เดิม หัวส่ายไปส่ายมา เธอเคยเห็นตอนที่งูเขียวพุ่งตัวจากกิ่งไม้หนึ่งไปยังอีกกิ่งหนึ่งตอนเด็กๆ เธอจึงกลัวว่าถ้าเคลื่อนไหว มันจะพุ่งลงมา และเธอก็ไม่ละสายตาไปจากมัน กลัวว่าเดี๋ยวจะหาไม่เจอว่ามันเลื้อยไปไหน ถ้าเป็นแบบนั้นเธอไม่กล้าอยู่ในบ้านนี้แน่

“ไปไกลไหม”

“ห้องเก็บของด้านข้าง” ธีร์ลูบศีรษะอย่างปลอบโยน

“เร็วๆ นะ”

“ฉันจะรีบกลับมา”

ผ่านไปยังไม่ทันถึงสามนาทีเขาก็กลับมาพร้อมไม้อันยาว ที่มีห่วงอยู่ตรงปลายสำหรับคล้องงู เขาเดินเข้าไปอย่างคล่องแคล่ว ขณะที่เธอลุ้นและจ้องแต่จะวิ่งหนี

แปลก! งูได้แต่ส่ายหัว ขยับตัวเล็กน้อย ไม่หนีไปไหน มันจึงไม่ใช่เรื่องยากที่ธีร์จะจับมันได้ ไม่นานเจ้างูตัวใหญ่ยาวก็เข้ามาอยู่ในห่วง

“กรี๊ดดดดดด” นิดาร้องลั่น เมื่อเขาถือไม้จับงูเดินมาทางเธอ “เล่นอะไรครู ไม่เล่นแบบนี้นะ” เธอเรียกเขาด้วยสรรพนามเดิมอย่างลืมตัว หนีไปยืนบนที่พักบันได

“เธอดูสิ ดูท้องมัน สงสัยจะเพิ่งกินตัวอะไรเข้าไป เลยหนีไม่ไหว” เขาขยับงูที่ป่องเป็นกระเปาะตรงกลางลำตัวยื่นทางเธอ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ฮืออออออออ” นิดาร้องกรี๊ดตามด้วยร้องไห้วิ่งตึงๆ ขึ้นบ้านไป “กรี๊ดดดดดดดดดดด”

ธีร์กลั้นขำไว้อย่างรักษามาดขณะเดินเอางูออกไปจากบ้าน ได้ยินเสียงปิดประตูดังปังที่ห้องนอนของนิดา

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงเขาก็กลับมาเคาะประตูห้องของเธอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ประตูค่อยๆ เปิดออกมาอย่างไม่ไว้ใจ เธอรู้แหละว่าเป็นเขา แต่ที่กลัวคือ กลัวว่าเขาจะแกล้งไม่เลิก เธอจึงแค่แง้มประตูให้เขา ตามองสำรวจตัวเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วนว่าซ่อนอะไรไว้ไหม

“ไปกินข้าวกัน เธอยังไม่ได้กินมื้อเย็นมาใช่ไหม”

“ขอดูมือหน่อย ถืออะไรมาหรือเปล่า” นิดายังไม่ไว้ใจ กลัวว่าเขาจะซ่อนอะไรไว้ในมือที่ไพล่อยู่ด้านหลัง

ธีร์ยื่นมือออกมาแสดงความบริสุทธิ์ใจ โดยมีดวงตากลมโตหวาดระแวงกวาดตามองเขาทั่วตัว

“ฉันไม่โกหกหรอกน่า ไปเถอะ จะพาไปกินของอร่อยๆ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหาอะไรในตู้เย็นกินก็ได้” ความจริงเธอก็หิว และไม่มั่นใจหรอกว่าพี่ชายจะมีเสบียงในตู้เย็นหรือไม่

“จะเอาอะไรกับผู้ชายที่ทำแต่งานและฝากท้องไว้กับสโมสร” เขาแสร้งทำเสียงเข้มเพื่อไม่ให้เธอขัดขืน

“ไม่มีก็ไม่กิน” เธอปฏิเสธแล้วทำท่าจะปิดประตู แต่เขาดึงไว้ แล้วก็เปิดเข้าไปในห้องนอนของเธอที่จัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เธอคงกำลังจัดเสื้อผ้า เพราะเขาเห็นกระเป๋าเดินทางเปิดอ้าจนเห็นข้าวของด้านในที่จัดเป็นหมวดเป็นหมู่

“ไป” เขาพูดคำเดียวก็จับมือเธอ ดึงให้เดินลงไปยังชั้นล่างด้วยกัน จากนั้นก็หยิบกุญแจรถที่แขวนไว้บนผนังอย่างคุ้นเคย ขณะที่นิดาได้แต่มองด้วยความงุนงง เขาพาเธอไปยังหนึ่งในรถยนต์ที่จอดอยู่ในโรงจอดรถ เปิดประตูดันหลังเธอเข้าไปนั่งที่เบาะผู้โดยสาร แล้วตัวเองก็เข้าไปนั่งหลังพวงมาลัย

“คุณเอางูไปไว้ที่ไหน” เป็นคำถามแรกที่นิดาให้ความสำคัญ

“เอาไปปล่อยไว้ที่ป่าไกลๆ ไม่ต้องกลัวนะ งูเขียวพระอินทร์มันไม่อันตราย เจอเมื่อไรก็ตามฉันได้”

“แต่มันยาวๆ มีเกล็ด แล้วตรงหัวมันน่ากลัวมาก ขนลุก” พูดแล้วก็ขนลุกขึ้นมาอีก เธอทำหน้าแหยหันมาทางเขา บ่งบอกว่าไม่ไหวจริงๆ

ธีร์หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาปลดล็อกหน้าจอ ส่งให้เธอ “เอาโทรศัพท์ฉันยิงเข้าเครื่องเธอ เวลาเจองูจะได้โทร.ตามฉัน”

มุกตื้นๆ ในการจีบสาว ทำไมเธอจะตามไม่ทัน แต่ด้วยความกลัวไปสารพัด ตอนนี้ที่พึ่งเดียวของเธอก็คือเขา นิดาจึงตัดสินใจพิมพ์ตัวเลขลงไป

“ฮันนี่” นิดาพึมพำเมื่อพิมพ์ตัวเลขสุดท้ายของเบอร์โทร.ตัวเองเสร็จ แล้วปรากฏชื่อที่ถูกบันทึกไว้