เสน่หาใต้แสงดาว

ใครบางคนในรีสอร์ตของเธอ

ผิวเนียนเรียบลื่นดุจผ้าซาติน เรือนผมหอมนุ่มดั่งแพรไหมสยายเต็มหมอน

สายตาคมกล้าหากแต่เต็มไปด้วยประกายปรารถนาไล่สำรวจอณูเนื้อของหญิงสาววัยยี่สิบทุกรายละเอียด แม้กระทั่งเล็บเท้าเคลือบสีชมพูพาสเทลของเธอ

นิ้วที่แข็งแกร่งของเขาเคล้าคลึงข้อเท้าเล็กๆ นั้น ผิวละมุนของหญิงสาวทำให้ลมหายใจของเขาเริ่มตีบตัน ร่างกายรัดรึงขึ้นอย่างคาดหวัง เขาเลื่อนฝ่ามือขึ้นไปตามเรียวน่อง ก่อนจะไล้ไปยังหัวเข่า และต้นขา

ร่างกายของเธอสั่นน้อยๆ เมื่อฝ่ามือหนาลูบไล้ต้นขาด้านใน จงใจให้เธอรู้ว่ากำลังเผชิญอยู่กับสิ่งใด ขาเรียวแยกแย้มออกจากกันอย่างรอคอย มือของเขาเลื่อนสูงขึ้นอย่างต้องการครอบครอง เขาค่อยๆ ชำแรกปลายนิ้วเข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนทว่าฉ่ำชุ่ม

กายสาวเริ่มบิดเร่าตอบรับ หยัดยันสู้มือที่โบกโบยความทรมานแสนรัญจวนเข้าใส่ ก่อนบีบรัดนิ้วช่ำชองนั้นไว้ในกล้ามเนื้อที่เต้นตุบๆ ร่างสาวเกร็งค้างชั่วครู่ก่อนจะทิ้งกายลงอย่างหมดแรง

“อีกแล้วเหรอเนี่ย”

นิดาตื่นขึ้นมาพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง เหงื่อซึมบนหน้าผาก หลายครั้งแล้วที่นิดาตกอยู่ในห้วงฝันที่ส่งเธอไปยังสุดสูงสุด แต่คนที่อยู่ในฝันกลับไม่ใช่แฟนหนุ่ม

มันสืบเนื่องมาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันฝนตกที่เธอไปเรียนพิเศษ หลังจากนั้นนิดาก็ป่วยและไม่ไปเรียนพิเศษอีกเลย เธอหลบหน้าหลบตาธีร์มาตลอดแม้แต่ในคาบเรียน แต่ในความฝันเธอกลับไม่เคยหนีเขาพ้น หญิงสาวปลอบตัวเองว่ามันน่าจะเป็นเพราะฮอร์โมนวัยสาวที่มีความต้องการ เธอไม่ได้โลกสวย ภายนอกเธออาจดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อย ห่ามบ้างเป็นบางครั้ง แต่ร่างกายที่เคยได้รับรสรักจากเขา มันก็ทำให้เธอถวิลหาและจินตนาการไปในจุดที่ไกลกว่านั้น เธอได้แต่หวังว่าระยะเวลาที่ทิ้งห่างจากประสบการณ์ครั้งนั้น และการเรียนในระดับมหาวิทยาลัยที่มีภัทรอยู่เคียงข้าง จะทำให้เธอลืมๆ มันไปบ้าง

แต่เมื่อได้ใกล้ชิดกับภัทร นิดากลับรู้สึกว่าเขาไม่ใช่หลุมหลบภัยที่ปลอดภัย ซ้ำดึงเธอกลับไปยังประสบการณ์ที่เธออยากลืม เมื่อตัวเองเหมือนไฟที่ไม่ควรอยู่ใกล้น้ำมัน เธอจึงหลีกเลี่ยงที่จะให้ภัทรขึ้นมาบนคอนโดฯ ของเธออีก ภัทรจึงมีโอกาสอยู่แค่ในร้านกาแฟใต้คอนโดฯ ซึ่งเปิดบริการยี่สิบสี่ชั่วโมง

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

พี่ภัทร : รออยู่ร้านกาแฟใต้คอนโดฯ

นิดา : อาบน้ำแป๊บค่ะ

พี่ภัทร : สั่งช็อกโกแลตร้อนเผื่อแล้วนะ

นิดา : สติกเกอร์หัวใจ

นิดาโต้ตอบบทสนทนาทางไลน์จบก็รีบลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปเรียน

“มาแล้วค่า ขอโทษนะพี่ภัทร นิตื่นสายไปนิด” นิดาเปิดประตูร้านกาแฟ แล้วเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆ ภัทร

“ทันเหลือเฟือ” ภัทรยิ้ม ยกมือจับศีรษะหญิงสาวแล้วโยกเบาๆ

“สวัสดีค่ะพี่ลิซ่า” นิดาหันไปทักเจ้าของร้านกาแฟที่เอ็นดูเธอเหมือนเป็นน้องสาวแท้ๆ

“สวัสดีค่ะน้องนิ” ลิซ่าทักทายพร้อมรอยยิ้ม “เย็นนี้น้องนิแวะมาเอาขนมใส่ไส้ด้วยนะคะ เขาจะเอามาส่งที่นี่ตอนบ่ายๆ”

“อุ๊ย ขนมใส่ไส้เหรอคะ ขอบคุณนะคะ” ลิซ่าเคยเอาขนมใส่ไส้มาให้กิน แล้วนิดาชอบมาก ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาลิซ่าก็มักจะมีขนมชนิดนี้มาให้เธอกินบ่อยๆ นิดารู้สึกว่าที่ไหนทำก็อร่อยสู้ที่ลิซ่าเอามาให้เธอกินไม่ได้

“จ้า อย่าลืมแวะมาเอาล่ะ”

“ไม่ลืมแน่นอนค่ะ” นิดาตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปทางภัทร “พี่ภัทร เราไปกันเลยดีกว่า เผื่อรถติด” นิดาชวน แล้วทั้งสองก็คว้าถ้วยเครื่องดื่มของตัวเองเดินไปขึ้นรถของภัทรที่จอดไว้ในซองหน้าร้านกาแฟ

...................

ครืด ครืด ครืด

โทรศัพท์สั่นเตือนเมื่อมีสายเรียกเข้าระหว่างที่นิดากำลังนั่งกินข้าวกลางวันอยู่กับภัทรที่ร้านอาหารหน้ามหาวิทยาลัย เธอล้วงมันออกมาจากกระเป๋าสะพาย ภาพพี่ชายโชว์หราขึ้นมาบนหน้าจอ เธอจึงรีบรับสาย

ภัทรมองแฟนสาวคุยกับพี่ชายอยู่พักหนึ่งเธอก็วางสาย

“มีอะไรหรือเปล่า” ถามด้วยความแปลกใจ เพราะเห็นเธอคุยเป็นการเป็นงานกับพี่ชาย ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ ที่คุยไปหัวเราะไป

“พี่คชาวานให้นิไปช่วยดูแลรีสอร์ตที่โคราชอาทิตย์หน้าน่ะ ปิดเทอมพอดี นิดากะว่าสอบวันสุดท้ายจะไปเลย”

“พี่คชาจะไม่อยู่เหรอ”

“ค่ะ แต่พี่ภัทรไม่ต้องห่วงนะคะ พี่คชาบอกว่ารับผู้จัดการไว้ แค่ให้นิไปช่วยดูแลนิดๆ หน่อยๆ ไม่ต้องทำอะไรมาก”

ภัทรทำท่าครุ่นคิด “รู้สึกว่าวันที่พี่นิสอบวันสุดท้าย พี่จะว่างนะ พี่มีสอบอีกวันหลังจากนั้น” ภัทรค่อนข้างมั่นใจ เพราะเขาได้เทียบตารางสอบของเขากับนิดาก่อนหน้านี้แล้ว “พี่ไปส่งดีกว่า”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ภัทร นิขับรถไปเองได้” นิดาเกรงใจเขาถ้าหากจะต้องขับรถทางไกลเพื่อไปส่งเธอ แทนที่จะใช้เวลาช่วงนั้นทบทวนบทเรียนก่อนสอบ

“นิก็หลงน่ะสิ ยิ่งชอบหลงทางอยู่ด้วย ให้พี่ไปส่งนะ มันเป็นหน้าที่ของพี่” ภัทรตอบพร้อมกับจับมือของนิดามากุมไว้

นิดายิ้มรับ “ก็ได้ค่ะ”

......................

ร่างเล็กบางในชุดนักศึกษากระโปรงสั้น เสื้อรัดรูปอวดเรือนร่างที่สาวๆ ต่างพากันอิจฉาก้าวลงจากรถเก๋งสีดำและจูงมือมากับชายหนุ่มร่างสูง แค่เห็นจากที่ไกลๆ เขาก็จำทั้งสองได้ในทันที เขาจึงรีบเดินหลบไปด้านหลังรีสอร์ต มุ่งตรงไปยังบ้านริมลำธารอันเป็นที่พักที่เจ้าของรีสอร์ตจัดสรรไว้ให้ ยอมบิดพลิ้วต่อหน้าที่ ให้เจ้าของรีสอร์ตต้อนรับผู้มาใหม่ตามลำพัง

“พี่คชา” นิดาปล่อยมือจากภัทร แล้ววิ่งไปหาพี่ชายที่ยืนมองอยู่

คชาอ้าแขนรอรับน้องสาวด้วยความดีใจ ถึงทั้งสองจะไม่ค่อยได้เจอกัน เพราะนิดาจะมาอยู่ที่นี่แค่ในช่วงปิดเทอม หรือนานๆ ครั้งในช่วงวันหยุดยาวๆ แต่การสื่อสารผ่านโซเชียลสมัยนี้ก็เหมือนย่อโลกไว้ ทำให้พี่น้องที่อยู่คนละทิศละทางสนิทสนมรักใคร่กัน

“เกือบมาไม่เจอกันแล้วนะรู้ไหม”

“อ้าว พี่คชาจะไปแล้วเหรอคะ นินึกว่าจะอีกสองวันเสียอีก”

“พี่เลื่อนไฟลต์มาเป็นเช้ามืดพรุ่งนี้น่ะ เดี๋ยวว่าจะไปแล้ว”

“พี่คชาจะไปยังไง ขับรถไปจอดสนามบินเหรอ” นิดาถามพี่ชายเมื่อเหลือบไปเห็นกระเป๋าสัมภาระพิงอยู่ข้างรถ

“แล้วจะให้ไปยังไง แปลกคนจริง ฝากรีสอร์ตหน่อยนะ เดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก”

“ค่ะพี่คชา” นิดาถือโอกาสกอดพี่ชายอีกครั้ง

“ไปกับผมดีกว่าพี่” ภัทรเสนอ

“เฮ้ยไม่เป็นไร เพิ่งมาถึง นั่งพักก่อนเถอะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ พรุ่งนี้ผมมีสอบวันสุดท้ายด้วย จะได้กลับไปเตรียมตัว”

คชานิ่งคิดเพียงชั่วครู่ก็ตอบรับข้อเสนอของแฟนหนุ่มของน้องสาว “เข้าท่าดีเหมือนกัน เอ้อ...” คชาหันซ้ายหันขวาคล้ายมองหาใครอยู่ น้องสาวจึงเอ่ยถาม

“พี่คชาหาใครคะ”

“ผู้จัดการรีสอร์ตน่ะ ตะกี้ยังเดินอยู่แถวนี้เลย”

“อ๋อ ไม่เป็นไรมั้งคะ พี่คชาไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้นิดูแลเอง”

เมื่อเห็นพี่ชายยังรีรอ เธอจึงเอ่ยอีกครั้ง

“ไปเถอะค่า พี่ภัทรขับรถดีๆ นะคะ” บอกพี่ชายเสร็จก็หันไปบอกภัทร

“จ้ะ แล้วเจอกันนะ”

“ค่ะ นิเดินไปส่งที่รถค่ะ จะได้เอากระเป๋าเสื้อผ้าท้ายรถมาด้วย” นิดาบอก ภัทรหันไปช่วยคชาขนกระเป๋าเดินทางแล้วพากันเดินไปที่รถ