เลว(ซีรีส์ โหดเลวดี ลำดับที่ ๓)

Ep: 4. คั้นกะทิด้วยปาก 01

เหมือนชีวิตถูกจับตาดูตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงก็ว่าได้ แตงไทยระแวงไปหมดแล้ว ไม่ว่าจะอยู่จุดไหน มุมไหนของอู่ก็รับรู้ได้ถึงสายตาของใครบางคน และยังมีข้อความส่งมาที่ไลน์ตลอด ไม่ว่าจะไปไหน พูดคุยกับเพื่อนในอู่ ไม่เข้าใจว่าลภัชดนย์จะอะไรกับเธอหนักหนา

ไลน์!

อีกแล้ว เสียงแจ้งเตือนไลน์เด้งอีกแล้ว พอจะกดบล็อกก็เหมือนว่าเขาจะรู้ทันรีบส่งข้อความมาบอกอีกว่าห้ามบล็อก ถ้าบล็อกจะจูบเธอให้ทุกคนในอู่ดู นั่นแหละทำให้เธอปล่อยให้มีเสียงดังแจ้งเตือนไลน์จากลภัชดนย์รบกวนตลอดเวลาจนอยากจะปิดเครื่องหนีไปให้สิ้นเรื่อง

‘มาที่ห้องทำงานหน่อยเมียจ๋า...’ คือข้อความล่าสุดที่เปิดอ่านและมันเป็นคำสั่งที่ทำให้เธอกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ เพราะถูกเรียกไปไม่ใช่ถูกเรียกไปใช้งานเกี่ยวกับอู่ แต่ถูกเรียกตัวไปลวนลามล่ะสิไม่ว่า เพราะครั้งก่อนก็สั่งให้ไปหาและเป็นไงล่ะ ทำให้เธอขาอ่อนแรงไปหมดจนเดินขาอ่อนออกมาจากห้องทำงานของเขา คนอะไรหื่น และเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด

ไลน์!

‘เดี๋ยวนี้!’

“ไอ้คนบ้า!” แล้วเธอก็รีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงชุดหมีตัวเองแล้วเดินไปทางห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มตามที่เขาต้องการ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้มุมปากหนายกยิ้ม เพราะเขารู้ว่าคนที่เคาะประตูคือใคร เสียงทุ้มห้าวรีบอนุญาตทันที

“ประตูไม่ได้ล็อก เข้ามา”

แอค!

เสียงเปิดผลักประตูทำให้คนที่นั่งที่เก้าอี้ทำงานลุกขึ้นเดินตรงไปหาผู้ที่เปิดเข้ามา พอเดินมาถึงร่างเล็กที่ใส่ชุดหมีชุดฟอร์มของอู่ลภัชดนย์ เขาก็ดันประตูปิดพร้อมกดล็อก

“คุณเลวให้แตงมาหาที่ห้องมีอะไรฮะ แตงยังทำงานค้างไว้อยู่ ลูกค้าจะมารับรถตอนบ่ายโมง” สาวร่างเล็กเอ่ยพร้อมกับเดินไปทิ้งตัวลงนั่งยังโซฟาสำหรับรับแขกที่มาห้องทำงานของเจ้านาย และเธอก็ทิ้งตัวลงนั่งอย่างคุ้นชิน

“ทำงานยังไม่เสร็จไม่เป็นไร แต่ตอนนี้ฉันอยาก ‘เสร็จ’ ในตัวเธอนี่แตง” เขาเดินมาทิ้งตัวนั่งข้างคนตัวเล็กที่เนื้อตัวมอมแมมเต็มไปด้วยคราบน้ำกับคราบสนิมจากอะไหล่รถยนต์ รวมทั้งคราบดินและคราบจาระบีด้วย

“เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับแตงสักทีฮะ ผู้หญิงของคุณเลวมีตั้งเยอะและสวยๆ ทั้งนั้น ทำไมไม่ไปหาพวกหล่อน แล้วทำไมต้องมายุ่งกับแตง” ทั้งๆ ที่ถามทุกครั้งแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ แต่เธอก็ยังอยากถามเหมือนเดิมว่าทำไมต้องเป็นตน

“ไม่รู้สิ อาจเพราะแตงน่า ‘เอา’ ตั้งแต่แรกมั้งเลยทำให้ฉันไม่เบื่อเธอง่ายเหมือนผู้หญิงพวกนั้น เพราะพวกหล่อนเข้ามาหาฉัน แต่เธอฉันเป็นฝ่ายเข้าหา”

คำว่า ‘เบื่อ’ ที่หลุดออกมาจากปากของลภัชดนย์ทำให้สาวน้อยจุกในอกขึ้นมาแบบไม่รู้สาเหตุ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้

“แตงไม่ได้สวยแบบผู้หญิงที่คุณเลวเคยนอนด้วย คงไม่นานใช่ไหมฮะ ที่คุณเลวจะเบื่อแตง”

ถามเองเจ็บเองเป็นแบบนี้สินะ เธอไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ หรืออาจจะตั้งแต่ที่ได้เห็นอีกฝ่ายตั้งแต่แรกแล้วก็ว่าได้ ใจที่เคยแข็งแกร่งมันอ่อนไหวตั้งแต่ที่ได้เจอคนเห็นแก่ตัวคนนี้แบบที่เธอเองก็ยังหาเหตุผลมาลบล้างมันไม่ได้ และเกลียดตัวเองที่อ่อนแอยอมให้เขาหาความสุขจากร่างกายตัวเอง จะว่าไปไม่ใช่แค่เขามีความสุข เธอเองก็มีความสุข แม้ครั้งแรกจะเกิดขึ้นจากความผิดพลาดโดนข่มเหงบังคับ แต่มันก็แค่ครั้งแรกเท่านั้น เพราะสุดท้ายแล้วทุกครั้งที่คนตัวโตสอดแทรกฝากตัวเข้ามาในร่างคับแน่น เธอก็แอ่นเด้งพรั่งพร้อมไปทุกครั้งที่ได้รับสัมผัส

“ใช่ ถ้าเปรียบเทียบแตงกับผู้หญิงที่ฉันเคยมี ‘เซ็กซ์’ ด้วย เธอกับผู้หญิงพวกนั้นคนละชั้นกันเลยแหละ โดยเฉพาะลีลา พวกนั้นเก่ง เผ็ด ร้อน แต่เธอเงอะงะ ไร้เดียงสา และนั่นก็ทำให้ฉันสนุก เพราะรสชาติเผ็ดๆ ฉันกินจนเบื่อแล้ว พอมาเจอเธอ ฉันก็เลยอยากกินนานๆ หน่อยน่ะ ถ้าเบื่อเมื่อไหร่จะปล่อยไปเอง จะไม่แตะต้องแน่นอน เพราะคนอย่างฉันถ้ากินแต่อย่างเดิมบ่อยๆ จนเบื่อแล้วจะไม่กลับไปกินอีกแน่นอน แต่ตอนนี้ฉันยังไม่เบื่อเธอเลยแตง ทำหน้าที่ของเธอซะ” พูดจบเขาก็คว้าจับมือเล็กที่หน้าตักของคนตัวเล็กแล้วดึงบังคับมาที่เป้ากางเกงตัวเองแล้วกดแนบมือเล็กไปกับเป้าพร้อมบังคับให้เคลื่อนไหว

“อ่า...เร็วสิแตง อิดออดอยู่ได้ อื้ม...” เอวสอบแอ่นเด้งยกขึ้นหามือน้อยที่ตนเองบังคับเคลื่อนไหวอยู่ที่เป้ากางเกงตนเอง

“นานไหมฮะที่คุณเลวจะ ‘เบื่อ’ แตง เพราะแตงอยากรู้กำหนดวันหรือประมาณให้ก็ได้ค่ะ”

“ที่ทำด้วยกัน เธอไม่มีความสุขเหรอแตง” เขาหยุดมือที่บังคับมือเล็กก้มหน้าถามคนที่เงยหน้าจ้องหน้าตัวเองอยู่ก่อนด้วยน้ำเสียงเข้มขรึมไม่พอใจ

“แตงควรพอใจเหรอฮะกับตำแหน่งของเล่นของเจ้านายแบบนี้”

“หึหึ...ไม่ใช่ว่าเธอขยะแขยงฉันเหรอแตง” เขารู้สึกน้อยใจเมื่อได้เห็นสีหน้าของแตงไทยที่บ่งบอกว่ารู้สึกแบบที่ตนพูดจริงๆ

เงียบ!

แตงไทยเม้มปากแน่นไม่ตอบโต้กลับพร้อมกับดึงมือน้อยออกจากอุ้งมือหนา

“เกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ และที่ทำกันทุกครั้งคงฝืนมากสินะ” เขาถามแล้วก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำเข้มตัวเองออกทีละเม็ดๆ พร้อมกับจดจ้องไปยังร่างเล็กในชุดฟอร์มของอู่ที่กำลังเงยหน้ามองตนเองอยู่

“เสียใจด้วยนะ เกลียดแค่ไหนก็ต้องทน เพราะฉันยัง ‘อยากเอา’ เธออยู่ และงานงั้นเหรอ ไม่ต้องไปทำแล้ว ฉันสั่งให้คนอื่นทำแทนเธอแล้วก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาหาฉัน” ใช่...เขาได้สั่งช่างคนอื่นให้รับงานต่อจากหล่อนแล้ว เพราะทุกครั้งที่แตงไทยเข้ามาในห้องทำงาน ยากนักที่จะได้ออกไปก่อนฟ้ามืด