4. ใจดีเกินไป
974 Words
ก็อก! ก็อก!
"คะ?" ปลาวาฬรีบทวนถาม เธอพึ่งก้าวขาเข้าในห้องนอนกลับมีคนเคาะเรียกที่ประตู
"ตกใจล่ะสิที่เป็นฉัน!" เป็นฟอเรสต์ที่เปิดประตูเข้ามาเอง แล้วปิดไม่ให้ใครผ่านมาเห็น
"คือคุณจะเรียกใช้ปลาวาฬเหรอคะ" น้ำเสียงหวานเอ่ยถามต่อ ถือว่าอีกฝ่ายเป็นบุคคลในครอบครัวผู้มีพระคุณ
"ไม่ต้องมาเสแสร้งเวลาที่อยู่กับฉันนักหรอก แล้วจะบอกอะไรไว้ให้!" ร่างกำยำก้าวขากดดันทำหญิงสาวเดินถอยหลัง
"....."
"เธออย่าคิดเข้ามากอบโกยอะไรไปสักอย่างเดียว เพราะคนอย่างฉันจะไม่มีวันยอมยกสมบัติของตัวเอง ให้ไปเป็นของคนอื่นแน่!" นิ้วชี้ยาวจ่อไปที่ใบหน้าใส มันช่างซ่อนแผนการณ์ร้ายหลอกล่อให้บิดาลุ่มหลง จนคนอย่างเขารู้สึกสะอิดสะเอียน
"คุณพูดเรื่องอะไรคะ ปลาวาฬไม่เห็นรู้เรื่องที่คุณพูดเลย" ถ้อยคำรุนแรงของอีกฝ่าย สร้างความกลัวจนเธอไม่อยากเข้าใกล้เขาอีก
"วิธีที่เธอใช้ร่างกายมายั่วพ่อฉันไง แต่บอกไว้ก่อนเลยนะ...มันไม่มีทางที่คนอย่างจะมองไม่ออก" เขาผลักให้ร่างบางนอนหงายลงบนเตียง จงใจดูถูกยิ่งกว่าเหยียดหยาม
"ปะปลาวาฬเจ็บ ปลาวาฬไม่ได้คิดอะไรแบบที่คุณบอกเลย" สองแขนเรียวพยามยันบนเตียง จะลุกนั่งเถียงแต่โดนฟอเรสต์ใช้มือกดไหล่มน
"งั้นเหรอ! น้ำตาของเธอมันไม่มีผลต่อฉันหรอกนะ!"
"แต่ปลาวาฬไม่ได้คิดแบบที่คุณพูดถึงจริงๆ นะคะ" ตอนนี้น้ำตาเริ่มไหลรินบนแก้มเนียน เธอจะไปเถียงสู้กับอีกฝ่ายได้เช่นไร
"ถ้าวันไหนที่ฉันเห็นแม่ตัวเอง ต้องเสียน้ำตาเพราะเรื่องเธอกับพ่อของฉัน วันนั้นฉันเอาเธอตายแน่!"
"อึก...ฮือ" แรงผลักอีกครั้งทำเธอนอนหงายผึ่งไปบนเตียงนุ่ม ส่วนเขาเดินหนีออกจากห้อง ทิ้งเพียงความรู้สึกแย่ให้คนที่เหลืออยู่
"ปลาวาฬไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ...ฮือ" น้ำตาเม็ดโตรินไหล นับตั้งแต่วันที่เธอเข้ามาในครอบครัวเขาจนถึงปัจจุบัน มีเพียงแต่เขาแสดงท่าทีรังเกียจและดูถูกราวกับตัวเธอไม่ใช่คน
เช้าวันใหม่_
"วันนี้ลูกอย่าลืมนะว่าบ้านเราจัดงานวันเกิดป๊า" ซาร่าพูดย้ำกับลูกชายอีกรอบ ระหว่างที่เขาเป็นฝ่ายอุ้มท่านลงมาอยู่ชั้นล่าง จะเป็นเหตุการณ์เช่นนี้อยู่ทุกวัน
"ไม่ลืมหรอกครับ แต่อย่าลืมสั่งพวกเครื่องดื่มมาเผื่อเพื่อนผมด้วยนะครับ" ฟอเรสต์ในชุดวอร์มนักกีฬา เดินไปวางท่านให้นั่งลงบนรถเข็น เมินร่างบางที่คอยยืนช่วยอยู่ใกล้ๆ ราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืน
"ม๊าสั่งคนเตรียมของพวกเราไว้เรียบร้อยแล้ว รับรองว่ามีให้กินจนอิ่มเลย"
"ไม่ต้องจัดใหญ่มากนะคุณ ช่วงนี้เริ่มรู้สึกตัวเองแก่มากแล้ว จะทำไรบางทียังรู้สึกตัวเองไม่ค่อยไหว" เป็นเสียงฟรองซัวส์เอ่ยบอก มาโน้มตัวลงหอมแก้มภรรยารักฟอดใหญ่ แล้วยกมือตบไหล่มนทักทายเบาๆ ให้บรรยากาศผ่อนคลาย
"จะดีกว่านี้นะ ถ้าเธอควรไปช่วยในครัว อย่ามาเพ่นพ่านในงานให้คนอื่นเห็น" ร่างกำยำหันมาทางปลาวาฬ ที่ตอนนี้เธอสวมชุดเดรสกระโปรงยาวแขนตุ๊กตาสีเรียบๆ ซึ่งเป็นแบรนด์จากร้านดัง คงไม่พ้นมารดาเลือกซื้อให้
"ค่ะ" น้ำเสียงหวานตอบกลับ ก้มหน้านิ่งๆ ไม่กล้ามองอีกฝ่าย
"ม๊าว่าเราไปทานอาหารเช้ากันดีกว่านะ ไหนๆ วันนี้ก็เริ่มต้นให้หนูปลาวาฬมาทานมื้อเช้าด้วยกันแล้ว" ท่านถูกลูกชายช่วยดันรถเข็นไปยังโต๊ะอาหาร
"ให้ปลาวาฬไปทานในครัวก็ได้นะคะ" แม่บ้านคนนึงผายมือให้หญิงสาวนั่งลงตรงที่ว่าง ทำเธอรู้สึกกังวลในการร่วมโต๊ะกับผู้อุปการะและเกรงใจไม่น้อย
"อย่าทำอย่างนั้นเลยนะปลาวาฬ เรารับหนูมาเป็นลูกบุญธรรมนะ ไม่ใช่คนใช้" ฟรองซัวส์ผายมืออนุญาตทางปลาวาฬ จนเธอยอมนั่งลงเก้าอี้ตัวฝั่งตรงข้างกับฟอเรสต์
"ม๊าคงไม่บังคับให้ฟอเรสต์เรียกหนูปลาวาฬว่าน้องหรอกนะ แค่ยอมให้อยู่ในบ้านเดียวกัน ไม่มีปัญหาอะไรม๊าก็ดีใจแล้ว" ซาร่าพูด ในตอนลูกชายตักอาหารทาน ไม่มีแม้แต่ชำเลืองมองใคร
มันคงเป็นเรื่องยากลำบากสำหรับเขา ซึ่งท่านเองเข้าใจลูกชายดีแล้วไม่จำเป็นต้องบังคับให้คิดเช่นเดียวกัน
"ม๊าเป็นคนใจดีเกินไป"
"แบบนี้แหละนางฟ้าของผมชัดๆ เลย" ฝ่ายสามีเอ่ยเอาใจ กลัวว่าช่วงนี้เห็นคนป่วยจะเครียดหลังป่วยอิดออดหลายปี ทว่าลูกชายกลับมองอย่างมีเลศนัย
"ขอบคุณคุณซาร่านะคะที่เมตตาปลาวาฬ" ร่างบางพนมมือไหว้อย่างนอบน้อม มันเปรียบไม่ได้กับบุญคุณใหญ่หลวงครั้งนี้ เธอจะได้เรียนจบคณะแพทย์ตามที่ใฝ่ฝัน แถมได้มีชีวิตอยู่ดีกินดีเกินคาดไว้
"อย่าทรยศแม่ของฉันก็พอ" รูปหน้าคมเอียงมอง ผ่านนัยน์คู่สีน้ำตาลเข้ม
"ค่ะ ปลาวาฬจะไม่ทรยศทั้งคุณซาร่ากับฟรองซัวส์ค่ะ" เรียวปากบางปริยิ้มอ่อน เพราะรู้สึกกลัวเวลาสบตามองใบหน้าคมคาย
"ฉันเชื่อใจหนูปลาวาฬนะ ทานข้าวเถอะจ๊ะ วันนี้อยู่ช่วยฉันสั่งงานด้วยนะ" ท่านผายมือให้เด็กสาว ตามด้วยทางลูกชายที่ยังจ้องทางเธอไม่วางตา
"......" ในใจแกร่งมันร้อนระอุขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นมารดาไว้ใจคนที่พร้อมแทงข้างหลังกันได้ทุกเมื่อ
......................................
- Writer
