5. ไม่รับ
916 Words
งานเลี้ยงฉลองคล้ายวันเกิดเจ้าของคฤหาสน์หรู ถูกจัดขึ้นในบรรยากาศเป็นกันเอง มีบรรดาคนสนิทและเพื่อนลูกชายอีกจำนวนนึง
"งานบ้านมึงไม่มีพวกสาวสวยๆ บ้างเหรอ" มูอัสเพื่อนสนิทถามขึ้น ด้านข้างเขาเป็นคาเรนที่ยืนอยู่ด้วย
ทว่ามีแต่พวกแม่บ้านวัยกลางคนเท่านั้น คอยสลับเปลี่ยนมารินเทเครื่องดื่มให้
"นึกว่าบ้านกูเปิดฮาเร็มหรือไง" ฟอเรสต์บอกเสียงเรียบ ผมดกสีทองพริ้วไสวตอนลมโชยพัดโกรกใบหน้าหล่อ จนมีรอยยิ้มกว้างเป็นระยะ
คำสั่งเมื่อช่วงเช้านับว่ามีผล ให้ใครบางคนไม่พ้นหน้าออกมาจากครัว ทำให้บรรยากาศในบ้านน่าอยู่ไม่น้อย
"อย่าเอานิสัยมึงมาใช้หน่อยเลย" คาเรนบอก ตวัดปลายนิ้วเรียกบอดี้การ์ด ให้นำไวน์ขวดราคาแพงมาในรถ เป็นของขวัญให้บิดาเพื่อนชาย
"พอมีเมียก็พูดดีขึ้นมาเชียวนะมึง"
"เดี๋ยวกูเอาไปให้ป๊าเองก็ได้ ถ้ามึงไม่ชอบคนเยอะ" ร่างกำยำในชุดสูทสีเลือดหมูเข้ม หันหมุนตัวมองทางบิดา ที่ตอนนี้พวกเพื่อนวัยเดียวกันกำลังคุยสนุก
"กูว่าไปเอาแก้วมาด้วยดีกว่า จะได้ชนกันกับสักรอบ" คาเรนบอก ไหนๆ ก็เคยนั่งดื่มกับบิดาอีกฝ่ายอยู่บ่อยครั้ง
"คนงานบ้านมึงไปไหนหมดว่ะ แต่กูไปครัวเองก็ได้ จะไปห้องน้ำพอดี" มูอัสบอกอาสาเองอย่างคนเข้าออกบ้านคุ้นเคย
"ได้ไงว่ะ กูไปเองดีกว่า จะได้สั่งงานแม่บ้านด้วย" ฟอเรสต์เลยเดินเลี่ยงไปตามทางข้างบ้าน จะเป็นประตูห้องครัวอีกด้านนึง
แต่ต้องแปลกใจกว่า เมื่อคนใช้ในความคิดของเขาไม่อยู่ในนั้น
"คุณฟอเรสต์อยากได้อะไรหรือเปล่าคะ" แม่บ้านอายุราวสี่สิบปีกว่าเอ่ยถาม
"ปลาวาฬไปไหน?" น้ำเสียงเข้มถามทันทีถึงจะขยะแขยงปากเวลาเอ่ยเรียกชื่อ
"คุณปลาวาฬอยู่บนห้องค่ะ"
"ถือว่ารู้ตัวดี" มุมปากสีเข้มยกยิ้มพอใจ หญิงสาวคงจะรู้สึกกระด้างอายในงานที่มีแต่ผู้ใหญ่ ส่วนเธอเองแอบแฝงจุดประสงค์อื่นถึงขั้นไม่กล้าลงมาสู้หน้า
"อยู่ตรงนี้เองเหรอลูก แล้วเพื่อนเราไปไหนล่ะ" เสียงของบิดาดังขึ้น ดึงความสนใจให้ลูกหันมอง
"อยู่ที่ลานครับ พวกมันจะชวนป๊าดื่ม ผมเลยจะมาหยิบแก้วไปเผื่อ"
"งั้นดีเลยสิ ป๊ามีเซอร์ไพรส์ค่อยดื่มพร้อมกันเลยดีกว่านะ" ฟรองซัวส์ตบบ่ากว้างลูกชาย
"เซอร์ไพรส์?" คำพูดของบิดาชวนฟังน่าสงสัย จนเขาต้องเหลียวหามารดาไม่รู้คุยกับกลุ่มเพื่อนตรงไหน
"ชวนเพื่อนๆ เราไปตรงเวทีด้วยนะ ป๊าไปล่ะเดี๋ยวม๊ารอ" ท่านตบบ่ากว้างลูกชายย้ำอีกรอบ ก่อนจะเดินแยกตัวออกจากในบ้านไปหาพวกแขกที่มางาน
"ชักจะไว้ใจไม่ได้แล้วสิ" โครงหน้าหล่อเหลาทุกระเบียบนิ้ว เอี้ยวมองทางขึ้นบันไดบ้าน ยังเห็นประตูห้องนอนของปลาวาฬปิดเงียบสนิท
"แหละแล้วถึงเวลาดีที่ผมอยากจะบอกทุกคน" น้ำเสียงของบิดาพูดบอกใส่ไมค์ลอย ขณะฟอเรสต์ยืนตระหง่านด้านหน้าพร้อมกลุ่มเพื่อน
"มันถึงเวลาที่เราจะเปิดเผยลูกสาวอีกคน นั่นคือหนูปลาวาฬ บุตรบุญธรรมของเราค่ะ" ตามมาด้วยเสียงของซาร่าบอกคู่กับสามี ทำให้ทุกคนพร้อมใจกันตบมือดังสนั่น ให้หญิงสาวในชุดเดรสสีชมพูอ่อนประกายเลื่อมสว่างขับผิว
"สวัสดีค่ะ ปลาวาฬค่ะ" น้ำเสียงหวานเอ่ยบอกผ่านไมค์ลอย มายืนคั่นกลางระหว่างฟรองซัวส์และซาร่า ที่ตอนนี้ทุกคนต่างยิ้มโบกมือให้ฟอเรสต์
"มึงมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ?" มูอัสถามอย่างแปลกใจมากกว่าจะแสดงความยินดี เพราะใบหน้าเพื่อนชายไม่มีสักรอยยิ้มใด
"กูไม่นับ" ต่อให้หญิงสาวจะดูโดดเด่นและสวยเพียงใด เขาจะไม่มีทางแลสายตามอง รู้ดีในมารยาภายใต้ความสวยนั้น มันสกปรกเกินสัมผัส
"มึงขึ้นไปเป่าเค้กกับพ่อเถอะ ค่อยคุยหลังจบงาน" คาเรนเอ่ยเตือนให้ได้ยินกันแค่ตรงนั้น
"กูถนัดสร้างภาพอยู่แล้ว" ใบหล่อเหลาสัญชาติตะวันตกเชิดขึ้น ก่อนจะมุ่งเดินไปบนเวที ที่มีครอบครัวและคนแปลกหน้ายืนพร้อมเพรียง
"ช่วยป๊าเป่าเค้กนะลูก" ซาร่าบอกทางลูกชาย จับมือปลาวาฬมายืนตรงกลางข้างเขา ให้ช่างภาพได้เก็บทุกรูปถ่ายราวจะประดับโชว์ในคฤหาสน์
"เรื่องเมื่อกี้ฉันไม่รับ" เสียงเข้มแทรกบอกใกล้กกหูบาง ตอนทุกคนก้มหน้าก้มตาชื่นชมเค้กก้อนโตราคาแพง แล้วหรี่แสงไฟทั้งหมดลง
"......" ใจดวงเล็กมันหลุบร่วงต่ำ เอ่อคลอน้ำตาใสใสสองดวงตา ทำเพียงเหลือบมองใบหน้าอีกฝ่ายอย่างกลั้นเก็บความรู้สึก เพราะไม่รู้ว่าเขาจงเกลียดจงชังเธอจากอะไร
"ขอให้ลูกๆ ของเรามีความสุขให้มากเท่ากับป๊าในวันนี้นะ" ฟรองซัวส์พูดอวยพร แล้วเป่าเค้กดับแท่งเทียงหรูสีทอง ตามมาด้วยรับมีดยาวตัดชิ้นเค้กส่งให้ภรรยารักคนแรก
"ผมไม่ชอบของหวาน ขอไปดูเพื่อนก่อน"
.............................................................
- Writer
