Not Love สถานะรักไม่ได้

2. วางแผนเก่ง

~ย้อนเหตุการณ์กลับไปเมื่อหลายวันก่อน~

"สวัสดีครับคุณฟอเรสต์" เป็นเสียงของทนายประจำบริษัทพูดขึ้น ยามเมื่อมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ แต่ดันพบกับทายาทเจ้านายก้าวลงบันไดมาพอดี

"อืม" ร่างกำยำสวมชุดออกกำลังกายเช่นทุกวัน รับรู้ความผิดปกติที่อีกฝ่ายพยามเบี่ยงซองเอกสารสีน้ำตาลไปข้างหลัง

"ผมเอาเอกสารมาให้คุณฟรองซัวส์ครับ ขออนุญาตไปไว้ที่ห้องทำงานก่อนนะครับ"

"ได้สิ อีกสักพักคงจะกลับมาแล้วล่ะ" เขาก้าวลงบันไดแสร้งเมินหน้าไปทางห้องอาหาร พวกแม่บ้านกำลังยุ่งกับจัดโต๊ะมื้อเช้า

"ครับ" กฤษณ์รีบแยกตัวออกไปทันที จนเข้าไปในห้องทำงานเจ้านาย เปิดลิ้นชักชั้นบนใส่ซองเอกสารสำคัญตามคำสั่ง

แก๊ก~

"เสร็จแล้วก็ออกไป ช่วงนี้คนเข้าไปออกบ้านบ่อย ฉันจะล็อครหัส" ฟอเรสต์เข้ามาในห้องทันที ยืนสง่าเด่นตรงประตู

"เอ่อครับ..." คนบอกยังเกิดความรู้สึกกังวล ไม่ยักรู้ว่าทายาทเจ้านายจะตามติดเข้ามาด้วย

"รีบไปซะ" มือใหญ่กดลงบนแป้นล็อคประตู กดดันให้ทนายรีบแยกตัวออกจากห้อง จนเขาก้มคำนับลาถึงเข้ามาที่โต๊ะทำงาน

"ยังไม่จบเรื่องนี้อีกเหรอ?" เขาเปิดแฟ้มเอกสารเล่มสีดำที่ไม่คิดจะสนใจ เพราะมันคือประวัติของเด็กสาวคนนึงจากมูลนิธิบ้านเด็กกำพร้า

พบรูปภาพใบหน้าใสไร้เดียงสา และประวัติผลการเรียนจนสอบเข้าคณะแพทย์มหาวิทยาลัยชื่อดังได้

กึ่ก!

"......" มือใหญ่กระชากลิ้นชักเป้าหมายออกดู เห็นซองสีน้ำตาลตามที่ทนายกล่าวอ้างไว้ ก่อนจะรีบเปิดอ่านใจความสำคัญ

"ที่แท้ก็จะให้มันจนได้!" มันคือพินัยกรรมที่รอฝ่ายบิดาเซ็นต์กำกับ การแบ่งกองเงินมหาศาลในบริษัท และทรัพย์สินอีกมากมายให้ว่าที่บุตรบุญธรรมคนใหม่

ความเดือดดาลแล่นเลือดร้อนบนใบหน้าคมคาย จับแผ่นกระดาษขย้ำฉีกไม่ให้เหลือเค้าโครงเดิม

"จะไม่มีใครได้ของแม่ฉันไปง่ายๆ หรอก" เพราะจำนวนมูลค่าที่ระบุไว้ เท่ากับทรัพย์สินของมารดา นั่นแปลว่าเด็กสาวคนนั้นมีผลต่อบิดา จนรู้สึกลุ่มหลงอย่างมาก

ช่วงบ่าย_

มูลนิธิบ้านเด็กกำพร้า

"ครูอยากมาทำบุญเหรอครับ" แชมป์รับหน้าที่เป็นพลขับรีบเอ่ยถาม เมื่อครูฝึกนักมวยออกคำสั่งให้มายังสถานที่แห่งนี้

"แน่นอนสิ รอในรถก่อน" ร่างกำยำกระชับติดกระดุมเสื้อสูททุกเม็ด ก่อนจะเอื้อมเปิดประตูรถ มีหญิงวัยใกล้ชราคนนึงมาต้อนรับ

"เมื่อสักครู่นี้คุณฟรองซัวส์พึ่งมาไปเองนะคะ คุณฟอเรสต์ไม่ได้นัดกับท่านไว้หรอกเหรอคะ"

"แล้วตอนนี้ป๊าอยู่ไหน" น้ำเสียงเข้มถามแปลกใจ

"ทางนู้นค่ะ ให้ดิฉันพาไปไหมคะ"

"ไม่ต้อง ผมไปเองดีกว่า" สองเท้าแกร่งยกก้าวรวดเร็วไปพร้อมกับความใจร้อน ตรงทางลัดไปที่สวนหย่อมขนาดเล็ก มีบรรดาเด็กหญิงหลายวัยกำลังเล่นซน

"หนูปลาวาฬดูกินง่ายดีนะ งั้นลองทานแบบนี้หน่อย ฉันเห็นวัยรุ่นสมัยนี้ชอบ" ฟรองซัวส์พูดในน้ำเสียงอ่อนโยน จับช้อนตักอาหารใส่ในถาดให้เด็กหญิงใบหน้าสดใสคนนึง ขณะอยู่ใต้ซุ้มต้นไม้ใหญ่

"เพราะอะไร?" น้ำเสียงเข้มทวนถามตัวเอง ไม่เคยเห็นบิดาในท่าทีแบบนี้กับใครสักคน เขาเบี่ยงตัวเองไปยืนตรงมุมอัพหลังต้นไม้ สังเกตุดูกิริยาของคนทั้งคู่

"ขอบคุณนะคะ วันนี้ปลาวาฬอิ่มมากแล้วค่ะ" เด็กสาวยกมือพนมไหว้ ก่อนจะรวบเก็บพวกถุงขนมที่เหลืออยู่ ไว้นำไปแบ่งให้พวกเพื่อนคนอื่น

"ตั้งใจเรียนให้เต็มที่เลยนะ ต่อไปนี้ฉันจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของหนูทั้งหมดให้เอง" ฝ่ายฟรองซัวส์ยังหยิบซองธนาบัตรยื่นให้เด็กสาวตรงหน้า

"ปลาวาฬรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ คุณอาต้องนำเงินไปให้คุณครูก่อนนะคะ" เธอชี้ไปยังอาคารสำหรับเจ้าหน้าที่ ผ่านใบหน้าไร้เดียงสา

"รับไปเถอะ ไว้หนูไปเรียนแล้วไม่พอใช้"

"ไม่ได้จริงๆค่ะ คุณครูบอกไว้ว่าทุกคนต้องทำตามกฎ" เด็กสาวยังยืนยันคำเดิม รวบแค่ถุงอาหารไว้ไปกินกับเพื่อนต่อ

"วางแผนเก่งใช่ย่อย!" เพราะเด็กผู้หญิงคนนั้นรู้ดีต่างหาก ว่าไม่ใช่แค่นี้ถ้าเธอได้ก้าวเข้ามาอยู่ในวงศ์ตระกูลเขา แล้วยิ่งไปกว่านั้นคือท่าทีของบิดา มันดูเป็นความลับที่เขายังต้องพิสูจน์

"ฉันตามใจหนูปลาวาฬแล้วกันนะ" ฟรองซัวส์ลุกขึ้นเอื้อมไปตบไหล่มนเบาๆ ผายมือให้ปลาวาฬแยกตัวไปก่อนได้ โดยมองไกลๆ เห็นกลุ่มเพื่อนจำนวนนึงยกมือเรียกเธอ ราวจะรออาหารไปกินพร้อมกัน

......................................