เล่ห์ร้ายคล้ายว่ารัก

สุดหล่อออกโรง

วันนี้ยังคงเป็นเช่นทุกวันที่ศรันย์ออกมายืนหน้าบ้านรอฟ้าขวัญไปทำงานพร้อมกัน

"ติ๊งหน่องๆๆ" ศรันย์กดกริ่งหน้าบ้านเร่งฟ้าขวัญ

"มาแล้วๆโทษที" ฟ้าขวัญรีบออกมาตามเสียงกริ่ง

"บอกแล้วว่าอย่ามัวดูแต่ซีรีย์ ตื่นสายล่ะสิ อ้าวแล้วนี่หอบอะไรมาพะรุงพะรัง"

"เสบียงและขนมช่วงนี้หิวบ่อยต้องตุนเดี๋ยวคิดงานไม่ออก" ฟ้าขวัญยิ้ม

"เดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมูหรอกเจ๊" ไม่มีวันไหนที่ศรันย์จะไม่กวนเธอ

"เอาน่าอ้วนก็ช่างมันไม่มีใครมาสนใจฉันหรอกชีวิตนี้คงต้องอยู่กับเจ้าบิงซูนี่แล่ะ" ฟ้าขวัญทำเป็นไม่แคร์สิ่งที่ศรันย์ทัก

"ไปเถอะเจ๊สายแล้ว" ทั้งสองรีบออกเดินทางไปขึ้นรถไฟฟ้าทันที

................................................................................................................................

เมื่อถึงที่หน้าบริษัท

"เร็วๆรันจะเลยเวลาแล้วเดี๋ยวสแกนนิ้วไม่ทัน" ฟ้าขวัญรีบร้อนเพราะเกือบจะเลยเวลาเข้างานแล้ว

"ตื่นสายเองมาทำรีบ" ศรันย์บ่น

"โอ้ย" เสียงฟ้าขวัญร้องเหมือนวิ่งชนเข้ากับใครสักคนจนข้าวของที่เธอหอบมาร่วงลงพื้นกระจาย

"เป็นอะไรมากไหมครับ"คนที่โดนชนถาม

"ขอโทษค่ะๆพอดีรีบจริงๆ..." ฟ้าขวัญละล่ำละลักพูดเพราะกลัวจะถูกด่าแต่พอเงยหน้าขึ้นมาเธอก็ตาค้าง

"ผมช่วยเก็บนะครับ" เขตตะวันพูดพร้อมก้มลงเก็บของให้เธอ

"อาาาาหล่อจัง เหมือนพระเอกซีรีย์เลย" ฟ้าขวัญตะลึงงันในความหล่อของเขตตะวัน

ถึงเธอและเขาจะทำงานในบริษัทเดียวกันแต่เธอก็ไม่เคยเจอเขามาก่อนเพราะว่าอยู่คนละแผนกรวมไปถึงเขาไม่ค่อยจะมาทำงานสักเท่าไร

"เป็นไรไหมเจ๊ ซุ่มซ่ามไปอีก" ศรันย์วิ่งตามมาแล้วพยุงเธอ

"นี่ครับของคุณ...เอ่อ" เขตตะวันส่งของให้พร้อมทำเสียงทิ้งท้ายเหมือนบอกเป็นนัยว่าอยากให้เธอบอกชื่อ

"อ่อ ฟ้าขวัญค่ะขอบคุณนะคะแล้วก็ขอโทษเป็นอย่างมากเลยค่ะรีบไปหน่อย" เธอยิ้มแหยพร้อมผงกหัวลงเป็นการขอโทษ

"ไม่เป็นไรครับ ผมเขตตะวัน ทำงานที่นี่เหมือนกันครับ คุณไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมครับ" เขาแสดงความเป็นสุภาพบุรุษถามไถ่เธอ

"ค่ะๆ"

"งั้นขอตัวก่อนนะครับ"เขตตะวันเอ่ยลา

"ใครอ่ะเจ๊ รู้จักหรอ หน้าคุ้นๆอยู่นะ" ศรันย์มองตามหลังเขตตะวันไป ศรันย์เป็นคนที่มนุษย์สัมพันธ์ดีเขาเลยรู้จักหลายๆคนในบริษัท

ฟ้าขวัญไม่ได้ตอบศรันย์แต่มองตามหลังเขตตะวันไปเหมือนกัน

"ตายแล้วไอ้รันสแกนนิ้วเข้างานเร็ว"เมื่อนึกขึ้นได้ก็กุลีกุจอวิ่งเข้าบริษัททันที

...........................................................................................................................................

เมื่อนั่งลงที่โต๊ะทำงาน ระหว่างที่เตรียมตัวทำงานฟ้าขวัญก็เผลอคิดถึงใบหน้าตี๋ขาวและร่างสูงโปร่งตรงสเปคพระเอกซีรีย์ที่เธอใฝ่ฝันมาก

"อย่างกับหลุดออกมาจากซีรีย์" ฟ้าขวัญเพ้อคนเดียวแล้วก็หันมาเปิดคอมพิวเตอร์

"อ้าว เฮ้ย!ทำไมไม่ติด ฉันควรได้คอมพิวเตอร์เครื่องใหม่ได้สักทีแล้วนะ" ฟ้าขวัญบ่นเพราะคอมพิวเตอร์ทำพิษเปิดไม่ติดแต่เช้า

เธอกดปุ่มโน่นนี่เท่าที่จะเห็นแต่เครื่องก็เปิดไม่ได้

"ผมช่วยดูให้ครับ" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังเธอ โดยมีแขนปริศนาสองข้างอ้อมมาทำท่ากึ่งโอบค่อมข้างหลังเธอ มือหนึ่งเท้าที่โต๊ะส่วนมือข้างหนึ่งจับมือขวาเธอที่วางอยู่บนเม้าส์

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องตาค้างเขาอีกแล้ว

"เอ่อ..เอ่อ" เธออึกอักทำอะไรไม่ถูกไหนจะเขินความหล่อในจะท่าทางที่เขาเข้ามาคล้ายโอบเธอไว้จากทางด้านหลังแบบนี้อีก

"ปลั๊กด้านหลังน่าจะหลวม" เขตตะวันพูดพลางก้มลงไปลองขยับปลั๊กด้านหลังเครื่อง การที่เขาก้มลงยิ่งทำให้ฟ้าขวัญตกอยู่ในวงแขนของเขามากขึ้นหลุดออกไปไม่ได้แค่เธอหันไปเล็กน้อยจมูกของเธอก็ชนเข้ากับเสื้อของเขาที่มีกลิ่นน้ำหอมชวนน่าหลงใหล

"อา จริงด้วยปลั๊กหลวม เปิดได้แล้วครับลองใช้งานดู" เขตตะวันพูดจบก็ถอยออกมา

"ขะขะขอบคุณค่ะ" ฟ้าขวัญแทบพูดไม่เป็นคำ

"ไอทีน่าจะงานยุ่งผมเดินผ่านมาไม่เห็นนั่งอยู่ที่โต๊ะสักคน ถ้ามีอะไรเดินไปหาผมได้นะครับผมอยู่ที่แผนกพัฒนาธุรกิจ" เขตตะวันล้วงกระเป๋ากางเกงเดินออกไปแล้วหันหน้ากลับมองเธอเล็กน้อยเหมือนทิ้งรอยเสน่ห์นิดๆ

"อยู่พัฒนาธุรกิจงั้นหรือแล้วเดินมาทำอะไรตรงนี้นะ" ฟ้าขวัญพึมพำแบบเพ้อลอยๆ ฟ้าขวัญเธอเป็นครีเอทีฟสาวประจำบริษัทที่วันๆเอาแต่ก้มหน้าทำงานไม่ค่อยออกไปสุงสิงกับใครนักนอกจากศรันย์ ก็ยิ่งไม่แปลกใหญ่ที่จะไม่คุ้นหน้าเขตตะวัน

"วู้วววววว มันมาเหนือชั้นว่ะ" เสียงเพื่อนๆที่ซุ่มหลบแอบดูพฤติกรรมของเขตตะวันอยู่เอ่ยแซว

"เล่นบทพระเอกตัวจริง" เบนแซว

"ยกนิ้วว่ะ" รุจเสริม

"งั้นต้องยกระดับ จีบติดอย่างเดียวไม่พอต้องได้แม่นี่ด้วยถึงจะถือว่านายชนะพนันนะไอ้ตะวัน" พัดเพิ่มความท้าทาย

"ได้ ไม่กลัวอยู่แล้ว"เขตตะวันรับคำท้า

...............................................................................................................................................................