02 หว่านล้อม
1750 Words
“ก็หนูน้อยใจคุณอาไงคะ คุณอามีสาวสวยยืนข้าง ๆ ตลอด ไม่สนใจหนูบ้างเลย ทำงานจนลืมไปแล้วว่าวันเกิดของหนูเมื่อไหร่ หนูคงไม่สำคัญอีกแล้วใช่ไหมคะ ทั้งทุกปีคุณอามาได้ไม่เคยพลาด แต่ปีนี้ไม่มา แล้วจะให้หนูคิดยังไง” เเล้วหญิงสาวก็พรั่งพรูความน้อยใจออกมาพร้อมน้ำตา
ทำให้อนุวัฒน์ใจเสียยามเห็นเจ้าหล่อนร้องไห้ เขาเผลอลืมตัว อุ้มเธอขึ้นในท่าอุ้มเด็ก รัมภารีบยกมือคล้องคอขาเกี่ยวรอบเอวชายหนุ่มด้วยกลัวจะตก เขาพาเธอมานั่งที่ฟูกบนเตียง อนุวัฒน์นั่งลงจับรัมภานั่งตักในท่าคาบคร่อม ล่อแหลมเป็นอย่างมาก ถ้าเพื่อนมาเห็นมีหวังเจอบาทาอัดหน้า “อย่าน้อยใจเลยนะเด็กดี อาไม่ได้ลืม แต่งานมันด่วนจริง ๆ หอมแก้มไถ่โทษได้ไหมคนดี”
ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะอนุญาตใบหน้าหล่อคมก็หอมลงที่แก้มใสของหญิงสาว “คุณอา…”
“แก้มนี้นอกจากอาแล้วน้องไข่ให้ใครหอมไหมคะ” มือใหญ่โอบรอบเอว มืออีกข้างวางทาบที่แก้มเนียนใส
“ไม่ค่ะ ตั้งแต่อายุ 15 พ่อเคลิ้มก็บอกห้ามให้ใครหอมแก้มเด็ดขาด ตอนนี้มีแค่พ่อเคลิ้มที่หอมแก้มลูกสาวได้ แล้วคุณอามาหอมแบบนี้…”
“ทำไมคะ แบบนี้ทำไม น้องไข่ไม่ชอบอาเหรอ”
“เปล่านะคะ ไม่ใช่ไม่ชอบ” ชอบมากเลยต่างหาก คุณอาน่ะฮีโร่ของไข่เจียวนะเลย อยู่ด้วยแล้วชอบทำให้เธอมีความรู้สึกแปลก ๆ แบบนี้เรียกว่ารักได้ไหม
“ถ้างั้นอาก็หอมได้ แต่น้องไข่ห้ามให้ใครหอมอีกนะคะ เพราะว่าอาหวง หวงมาก” รักแรกพบมาตั้ง 18 ปี ให้ใครมาแย่งอย่าคิดฝัน
“คุณอาห้ามน้องไข่ แล้วน้องไข่ห้ามคุณอาบ้างได้ไหมคะ”
“เรื่องอะไรคะ”
“ก็เรื่องหอมแก้มไง คุณอาห้ามหอมคนอื่นนะ”
“ครับ ได้สิ ถ้าน้องไข่ขออาจะทำให้ ถือว่าเราตกลงกันแล้วนะ”
“ค่ะ ห้ามผิดคำพูดนะคะ”
“สัญญาเลยครับ” อนุวัฒน์มองเด็กสาวตรงหน้าเธอกำลังส่งรอยยิ้มหวาน แสดงสีหน้าดีใจ ความน่ารักของรัมภาทำให้เขาใจสั่น อยากจะจับเธอกดลงกับเตียงแล้วให้เธอครางแต่ชื่อเขา ซึ่งในความเป็นจริงทำอย่างนั้นไม่ได้ สาวน้อยไข่เจียวได้เตลิดตกใจพอดี ต้องค่อยเป็นค่อยไป หว่านเสน่ห์ทีละนิด สายตาของเสืออย่างเขามองออกว่าลูกสาวของเพื่อนก็มีใจ เพียงแค่คนตัวเล็กไม่รู้ตัวว่านี่คือความรัก
“คุ คุณอาทำอะไรคะ” รัมภาเอียงหน้าหนีเมื่ออนุวัฒน์แตะจูบที่กลีบปากเธอ หอมแก้มยังพอเข้าใจว่าคุณอาเอ็นดู ก็ตั้งแต่เล็กจนโตเขาชอบแอบขอหอมแก้มเธอบ่อย ๆ เวลาที่พ่อเผลอ แต่มาจูบปากแบบนี้มันไม่ใช่แล้ว แบบนี้มันคนรักเขาทำกัน
“จูบไง น้องไข่เคยจูบใครไหมคะ”
“…” เคยนะ จูบแบบเมื่อกี้เธอเคยจูบสิ
“น้องไข่ทำไมทำหน้าแบบนี้คะ หรือว่าน้องไข่เคยจูบใคร” อนุวัฒน์เริ่มใจคอไม่ดีเมื่อเห็นสีหน้าของลูกสาวเพื่อน จะให้เรียกหลานสาวก็ไม่ชอบเรียก เพราะเขาไม่เคยมองรัมภาเป็นหลานสาวสักครั้ง
“ค่ะ” รัมภาตอบพร้อมพยักหน้า อาการหูดับหายใจไม่ออกอนุวัฒน์เพิ่งเข้าใจความรู้สึกนั้นก็วันนี้ เมื่อไหร่กัน เขาพลาดตอนไหน ทำไมสาวน้อยไข่เจียวคนดีถึงได้ไปแตะจูบกับคนอื่น
“มะ…มันเป็นใคร” ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้อดีตนักเลงอย่างเขาเสียงสั่น
“คุณอาทำไมทำหน้าดุคะ”
“อาถามว่าไอ้เลวที่ไข่จูบด้วยมันเป็นใคร”
“…” ไม่มีคำตอบออกจากปากของหญิงสาว เธอมองหน้าเขาด้วยสายตานิ่งเรียบ
“ไข่เจียว…บอกอาไม่ได้เหรอคะ ทำไม…” ท่องไว้ในใจอย่าโมโหอย่าฉุนเฉียว อย่าเอาสันดานดิบออกมาใช้กับผู้หญิงที่รัก พุธโธธัมโมสังโฆ นี่คือรักแรกพบ ใจเย็นไว้ไอ้เป้ง
“แม่ค่ะ”
“ห๊ะ?”
“ที่จูบด้วยคือแม่ ทำไมคุณอาต้องทำหน้าดุไข่ด้วย ทำไมคุณอา…” รัมภาเงียบเสียงเมื่อถูกริมฝีปากของอนุวัฒน์ประกบแตะจูบ
“แบบนี้ใช่ไหมที่ทำกับแม่”
“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับแบบงุนงง
“งั้นลองแบบนี้แล้วตอบคำถามอาอีกรอบนะ” รอบนี้เขาจับปลายคางให้รัมภาเผยอกลีบปาก จากนั้นสอดเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปากหวาน จูบนี้รสคาราเมล ก่อนหน้าที่จะเอาข้าวมาส่งรัมภานั่งเคี้ยวลูกอมคาราเมลเล่น หญิงสาวเผยอริมฝีปากค้างไว้ หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ สิ่งที่คุณอากำลังทำคือจูบแบบที่ในหนังทำกัน ซึ่งเขามาทำกับเธอแบบนี้คิดดีไม่ได้เลย
อนุวัฒน์ถอนริมฝีปากอย่างนึกเสียดาย เขาอยากลิ้มลองมากกว่านี้ แต่ต้องยั้งใจไว้ก่อน “แบบนี้น้องไข่เคยทำกับใครหรือเปล่าคะ”
“ไม่ค่ะ แบบนี้ไม่เคย” รัมภาส่ายหน้าปฏิเสธ นัยน์ตายังคงจับจ้องใบหน้าหล่อคมของคุณอา
“ดีมากค่ะ แบบนี้ห้ามทำกับใคร เราทำกันได้แค่สองคนพอ ถ้าอยากทำมาทำกับอา เข้าใจไหมคะ”
“…”
“น้องไข่เจียวเข้าใจไหมคะคนดี”
“ทำไมเราทำกันได้ แบบนี้ต้องทำกับคนที่รักนะคะคุณอา แต่คุณอาเป็น…”
“เป็นคนที่รักคนดีมาก ๆ หรือว่าน้องไข่ไม่รักอา”
“แต่คุณอาเป็นเพื่อนพ่อ”
หมายถึงเขาแก่ใช่ไหม บ้าน่า ถึงอายุจะเข้าเลขสี่ แต่หน้าก็ยังหล่ออยู่เว้ย แบบเขาเนี่ยสาว ๆ น้อยใหญ่กำลังต้องการ แค่กระดิกนิ้วเรียกก็รีบวิ่งเข้าหา “โอเคค่ะ คงเป็นอาที่รู้สึกกับน้องไข่แค่คนเดียว อาคิดไปเอง เอาเป็นว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกัน” ไม่เพียงพูดเปล่าเขาปล่อยกอดและจับร่างบางลงจากตัก
“คุณอา…” เล่นเอาหญิงสาวใจเสีย แค่อยากฟังความในใจคุณอาเองนะ
“อาไม่ได้โกรธอะไร น้องไข่กลับบ้านนะ” เขาส่งยิ้มให้เธอ
อีกคนเริ่มกังวล กลัวอาจะโกรธแล้วผิดคำพูดที่เพิ่งสัญญากันไป “อาเป้งคะ”
“ครับ” ขานรับอย่างไว นาน ๆ ครั้งรัมภาจะเรียกเขาแบบที่เทวาเทวัญเรียกประจำ
“เราจะรักกันได้เหรอคะ อายุเรา…”
“รักไม่ได้อยู่ที่อายุ มันอยู่ที่หัวใจ ถ้าน้องไข่ไม่รักอาก็คือจบ แค่นั้นค่ะคนดี” พูดไปงั้น ยอมจบที่ไหน รักมาตั้ง 18 ปี ไม่ปล่อยให้ไปไหนหรอกน่า
“แล้วถ้าไข่รักคุณอามันจะเป็นยังไงต่อคะ”
“อืม ไม่รู้สิ ต้องลองนะถึงจะได้คำตอบ น้องไข่รักอาไหมคะ” ดึงหญิงสาวมานั่งตักอีกครั้ง จ้องใบหน้าหวานเพื่อรอคำตอบ
“รักที่ว่าใจเต้นแรงเวลาสบตา รักที่หน้าเห่อร้อนเวลาถูกหอมแก้ม รักที่ว่าเวลาเห็นอยู่ใกล้คนอื่นก็พร้อมใจหน่วงใจ อยากร้องไห้ ไม่เห็นหน้าก็คิดถึง แบบนี้เรียกรักหรือเปล่าคะ”
“น้องไข่เป็นแบบนี้กับใครคะ” รู้คำตอบอยู่แล้ว ทว่าเขาก็ยังอยากได้ยินจากปากเธอ คนผ่านมาเยอะแบบเขาทำไมจะมองไม่ออก ที่ทำอยู่แค่แสดงให้เป็นผู้ชายแสนดีไปงั้น
“คุณอาค่ะ กับคุณอาแค่คนเดียว”
“งั้นก็แปลว่าน้องไข่รักอาแบบที่อารักน้องไข่ไงคะ” พูดแล้วโน้มใบหน้าประกบจูบที่เรียวปากบางอีกรอบ รัมภาเผยอปากรับ เธอลองวนลิ้นสะเปะสะปะกลายเป็นความไร้เดียงสาที่น่ารักสำหรับชายหนุ่ม
อนุวัฒน์ถอนริมฝีปาก มืออีกข้างไล้ลูบที่ปอยผม ใบหน้าหวาน และสบตากับหญิงสาว ไม่เสียแรงที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาหลายสิบปี สวยถูกใจจริง ๆ
รัมภาใจเต้นตึกตักเมื่อได้จูบ และได้ประสานดวงตาเข้ากับนัยน์คมที่หวานเยิ้มของคุณอาที่เป็นเพื่อนของพ่อ คนที่เป็นฮีโร่ในหลาย ๆ เรื่องในชีวิตเธอ แล้วสาวน้อยรัมภาก็เกิดคำถามที่มาจากความกังวล “รักกันแล้วจะเป็นยังไงคะ พ่อเคลิ้มลุงตั้มลุงตามไม่ยอมแน่ ไหนจะ…”
“ตอนนี้เป็นความลับของเราก่อนดีไหมคะ พอคนดีเรียนจบเราค่อยแต่งงานกัน” หลอกเด็กไปอีกหนึ่งดอก ได้แต่งง่าย ๆ ที่ไหนกัน พาหนียังง่ายกว่า คิดถึงหน้าเพื่อนแล้วไอ้ที่ว่ากำลังแข็งก็อ่อนฮวบ
“คุณอาคะ”
“คะ”
“ตอนนี้น้องไข่อายุ 18 คุณอา 41 กว่าน้องไข่จะเรียนจบก็ตั้งหลายปีนะคะ พ่อเคลิ้มบอกให้น้องไข่เรียนไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องมีแฟน ไม่ต้องมีใคร พ่อเคลิ้มกับแม่เลี้ยงได้” รัมภาบอกเล่าตามที่พ่อพูดบอกเธอทุกวัน ทุกครั้งที่มองลูกสาวเคลิ้มจะย้ำเสมอด้วยความหวงลูก และกลัวลูกจะเสียใจเพราะผู้ชายระยำ กลัวเวรกรรมสมัยที่เขาวัยรุ่นจะมาตกที่ลูกสาวของเขา
“น้องไข่คะ”
“ขาคุณอา”
“เราไม่ต้องคิดไปไกลขนาดนั้นดีกว่าเนอะ เอาเป็นว่าตอนนี้เรารักกัน คบกัน น้องไข่เป็นของอา น้องไข่ห้ามรักคนอื่นแบบนี้ดีไหมคะ อาว่าอย่าพูดถึงเรื่องอายุที่ห่างกันของเราบ่อยนักเลย อารู้ค่ะว่าอาแก่ อย่าตอกย้ำให้อาจุกเลยเนอะ” พอลองเทียบอายุแล้ว ไม่ใช่น้อย ๆ ที่ห่างกัน ย้ำให้เขารู้ว่าต้องหาของบำรุงชั้นดีมากินมาโกงอายุ ไม่อย่างนั้นสักวันที่เดินข้างกันได้โดนทักว่าพ่อลูกกันแน่
“คุณอาอย่าน้อยใจไปนะคะ คุณอาเพอร์เฟคสำหรับหนูเสมอ หล่อที่สุดค่ะ หล่อกว่าพ่อด้วย”
“สาวน้อยคนนี้ทำไมขยันปากหวานจังครับ” ได้โอกาสก็ป้อนจูบกวาดความหวานในปากหญิงสาวอีกรอบ เรื่องฉกฉวยเขาคนนี้ถนัดนักเชียว
“หนูกลับบ้านก่อนดีกว่านะคะ” ใบหน้าเริ่มเห่อร้อน หายใจถี่รัว ไม่ไหว ให้รัมภาอยู่นานกว่านี้คงเตลิดไปไกล
- Writer
