“พี่เป็นอะไรพี่เคลิ้ม” นุ่มนิ่มมองสามีสุดที่รัก วันนี้อาการของเขาดูแปลกไป ท่าทางเคร่งเครียด คิ้วขมวดได้ทั้งวันตั้งแต่ซานกับไข่เจียวออกจากบ้านไป
“มึงรักกูไหม” ก็ไอ้เคลิ้มคนนี้เริ่มไม่แน่ใจเลยไง ไม่แน่ใจว่าเธอคนนี้จะรักเขาไหม เพราะรักครั้งแรกของเมียลาพระธรรมทั้งที่เคยบอกจะบวชตลอดชีวิต
แล้วคนระแวงที่ชอบมโนอย่างไอ้เคลิ้มจะไม่คิดได้ไงวะ
“อะไรของพี่ หาเรื่องทะเลาะกับนิ่มทำไม”
“มึงไม่บอกอะไรกูเลย ให้กูรู้เป็นคนสุดท้าย กูผัวมึงนะ”
“ก็พระ…พี่ชอปเขาต้องมาดูแลแม่และดูแลธุรกิจของแม่ พี่ก็เห็นว่าแม่เขาป่วย แล้วจะไม่ให้เขาสึกได้ไง พี่สบายใจได้พี่เคลิ้ม เขากับนิ่มเราไม่อะไรกัน นิ่มกับพี่ชอปเราเป็นพี่เป็นน้องกัน”
“ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่มึงรู้ว่ามันสึกเมื่อไหร่ ขณะที่กูไม่รู้อะไรเลย และมึงก็ไม่บอกกูด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง กูต้องรู้สึกยังไงอ้วน”
“แล้วพี่คิดว่านิ่มต้องรู้สึกยังไงดี อยู่กันมา 20 ปี ลูก
