บุรุษห่วย ๆ เช่นเจ้า ข้าไม่ต้องการ

-บทที่-12 เคล็ดลับวิชา

-บทที่-12 เคล็ดลับวิชา

[…โฮสต์อย่าเสียดายไปเลย เงินทองเป็นเพียงสิ่งของนอกใจ พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้เช่นนั้น...]

“ข้าไม่ใช่พระพุทธองค์นะจะได้ตัดกิเลสได้” ลี่จินฮึดฮัด

[…ข้าเข้าใจท่าน...]

“เหอะ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เข้าใจข้าหรอก ตอนนี้ข้าจนมากมากเลย ดูสิ เงินของข้าเหลือแค่สามพันเหรียญทองเครดิตเองนะ” หญิงสาวยังคงโวยวายต่อไป

[...หากทำภารกิจผ่านทุกครั้ง ระบบแม่ย่อมให้รางวัล เงินก็เพิ่มขึ้น...] นั่นสินะ ลืมไปสนิทเลย

“แล้วภารกิจครั้งที่สองล่ะ” พอพูดถึงเรื่องจะได้รางวัล ลี่จินก็ดี๊ด๊าขึ้นมาทันที

[…ภารกิจที่สองระบบแม่ยังไม่ส่งให้เลยขอรับ โฮสต์จะฝึกวิชาเลยหรือไม่...]

“มีโอสถกินแล้วไม่ต้องฝึกเลยได้หรือไม่” จ่ายเงินไปแล้วนะ

[...ประทานโทษขอรับ โฮสต์ซื้อตำราไปแล้ว จะต้องฝึกจากตำราเท่านั้น จะกินแค่โพชั่นมันจะมีประโยชน์อะไร...]

“...แต่ข้าเหนื่อยแล้ว ดูสิ ร่างกายข้าสกปรกมาก”

[…ฝึกเสร็จจะได้อาบน้ำ...]

“เฮ้อ ฝึกก็ฝึก” น้ำเสียงสิ้นหวังเหลือเกิน

[...เช่นนั้นข้าจะมอบตำราสองเล่มนี้ให้โฮสต์นะขอรับ..]เสี่ยวเปาพูดจบแสงสีทองวาบเข้าสู่หน้าผากหญิงสาว อาการเจ็บจี๊ดประหนึ่งถูกเข็มเจาะเลือด กายนุ่มนิ่มถึงกับเกร็งต่อต้านทันที ไม่ถึงอึดใจความเจ็บนั้นก็หายไป

จากนั้นเคล็ดลับวิชาต่าง ๆ ได้เข้าสู่สมองลี่จินจนหมดสิ้น ชั่วการชงชา กายทิพย์ได้ไปโผล่ในอีกที่หนึ่ง สถานที่นั้นกว้างใหญ่ไพศาล รอบ ๆ กายเต็มไปด้วยธรรมชาติอันงดงาม มีไอปราณหนาแน่นและเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์

ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้พลังวิญญาณ ดอกไม้พลังวิญญาณ สมุนไพรล้ำค่าเต็มไปด้วยพลังวิญญาณ หรือแม้กระทั่งน้ำสีเขียวมรกต ยังมีปราณเข้มข้นทว่าบริสุทธิ์เต็มสิบ เมื่อลองกินดูแล้วรู้สึกได้ถึงพลังที่หลั่งไหลเข้าสู่ร่าง จุดตันเถียนวาบอีกครั้ง ก่อนพลังจะรวมกับพลังเก่า ๆ แล้วรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

ครั้งนี้พลังปราณบ้าคลั่งมากกว่าเดิม

สถานที่แปลกใหม่นี้ปั่นป่วนรอบ ๆ กายถูกพลังอันมหาศาลกดทับ ต้นไม้ใบหญ้าแห้งกรอบ

ด้วยความที่หญิงสาวมีพลังปราณอยู่ระดับเซียนแรกเริ่ม เพียงแค่หนึ่งชั่วยามของโลกข้างนอก แต่ทว่าโลกที่เต็มไปด้วยไอปราณ วันเวลากลับล่วงไปถึงสิบปี เคล็ดลับทั้งสองวิชา 308 กระบวนท่า เหยียนลี่จินก็สำเร็จไปโดยปริยาย

เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการฝึกฝนจึงกำหนดจิตกลับมาห้องนอนภายในจวนเหยียนตามเดิม หญิงสาวรีบโคจรลมปราณให้คงที่ ก่อนจะนวยนาดไปยังห้องอาบน้ำ เปลื้องผ้าอวดความงามของกายสาว จากนั้นก้าวลงอ่างไม้ถูตามแขนขา เพื่อล้างเนื้อตัวให้สะอาด แต่ไม่ว่าจะถูอย่างไรกลิ่นเหม็นและคราบดำก็ไม่หายไป

“เสี่ยวเปา”

[...ขอรับ…]

“ข้าต้องการสบู่ แชมพูและครีมนวดผม”

[...โปรดรอสักครู่...]

จากนั้นเสี่ยวเปาก็หายไป

เพียงสิบวินาทีตามเวลาของภพเดิม เสี่ยวเปาก็ส่งเสียงมาให้ได้ยิน

[...สบู่กลิ่นเหมยกุ้ยฮวา ราคา 200 เหรียญเงินเครดิต แชมพูสมุนไพรและครีมนวดผมสมุนไพร ราคาขวดละ 300 เหรียญเงินเครดิต ยืนยันการสั่งซื้อ...]

“ยืนยัน”

[...ระบบทำการซื้อสบู่ในราคา200 เหรียญเงินเครดิตหนึ่งก้อน สั่งซื้อแชมพูและครีมนวดผมเรียบร้อยแล้ว ยอดเงินคงเหลือ สามพันหกร้อยเหรียญทองเครดิตและ เก้าล้านเจ็ดแสนสามหมื่นสามพันเหรียญเงินเครดิต...]

“ขอบคุณ” เมื่อได้สบู่ แชมพูมาแล้ว เหยียนลี่จินจึงอาบน้ำอย่างมีความสุข อาบจนสะอาดผิวกายหอมกรุ่น ร่างเปล่าเปลือยเย้ายวนถูกห่อหุ้มด้วยผ้าห่มผืนโต นอนกลิ้งอยู่บนเตียงนอน สมองทบทวนเคล็ดวิชาอีกครั้งก่อนจะเผลอหลับไป

จนกระทั่งถึงยามเหม่า (05.00-06.59)

“คุณหนูเจ้าคะ ยามเหม่าแล้วเจ้าค่ะ ตื่นหรือยังเจ้าคะ” เสียงของเสี่ยวอวี้

“อืม ตื่นแล้ว” น้ำเสียงงัวเงียฟังดูน่าเอ็นดู จนคนปลุกต้องเผลอยิ้มกว้าง คุณหนูของนางช่างน่ารักยิ่งนัก

“บ่าวจะเข้าไปแล้วนะเจ้าคะ”

“อื้อ”

เสี่ยวอวี้เดินเข้ามา จากนั้นบ่าวรับใช้สามคนได้หิ้วถังน้ำตามเข้ามา บ่าวคนสนิทจับจูงคนเป็นนายไปห้องน้ำ เมื่อทำการผสมน้ำจนอุ่นแล้ว โรยด้วยดอกโม่ลี่ฮวาจนหอมกรุ่นไปทั่วทั้งห้อง

“บ่าวจะนวดให้นะเจ้าคะ” เสี่ยวอวี้บอกกับผู้เป็นนาย

“ได้สิ” หญิงสาวหลับตาพริ้มรับการบีบนวดจากสาวใช้ตัวน้อย

ผ่านไปชั่วครู่ปากอิ่มก็หาวหวอดจนน้ำตาเล็ด เสี่ยวอวี้ขำเล็ก ๆ กับความน่ารักนั้น คุณหนูของนางน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน คนคลั่งรักคิด

ความสบายที่ได้รับลี่จินเกือบจะหลับอีกรอบ ไม่นาน เสี่ยวซีก็ตามเข้ามา ความผ่อนคลายและความสบายที่ได้รับ เกือบทำให้หญิงสาวแทบจะหลับไปอีกรอบ หลังจากแต่งตัวเสร็จ เสี่ยวซีก็เข้ามารายงาน

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านราชครูกลับมาในยามซวีเจ้าค่ะ”

“ขอบใจ ยามนี้ท่านพ่อน่าจะตื่นแล้ว ข้าจะทานข้าวที่เรือนใหญ่กับท่านพ่อนะ เสี่ยวซีเจ้าไปบอกให้แม่ครัวทำอาหารอร่อย ๆ เอาไว้นะ เสี่ยวอวี้วันนี้ข้าจะเอาผ้าคลุมสีฟ้า” บอกกับสองสาวใช้คนสนิท สาวใช้นามเสี่ยวอวี้นำผ้าผืนบางสีฟ้าอ่อนผืนโปรดคลุมกายให้นายสาว

“เจ้าค่ะคุณหนู” ทั้งสองก้มศีรษะลง รู้สึกชื่นใจเหลือเกินที่คุณหนูกับนายท่านจะได้ทานข้าวพร้อมกัน

“อ้อ น้องสาวข้าเล่า” ถามไถ่สักเล็กน้อยพอให้ได้รู้ว่าอีกคนกำลังคิดจะทำอะไร ยิ่งนางยังไม่ตายอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ ความคลั่งแค้นชิงชังมันจะต้องเพิ่มขึ้นแน่

“บ่าวได้ยินบ่าวไพร่ที่เรือนนั้นร่ำลือเจ้าค่ะ ว่าคุณหนูสามอาละวาดขว้างปาสิ่งของ” เสี่ยวซีรายงานในเรื่องที่เพิ่งรู้มาให้ผู้เป็นนายฟัง ลี่จินอมยิ้มรู้ทันสองสาว นางไม่เอ่ยอะไรอีก มือนุ่มขยับผ้าคลุมเล็กน้อย แล้วเดินหลังตรงมุ่งไปยังเรือนใหญ่ของผู้เป็นบิดา

“อย่างนั้นหรือ คงไม่พอใจที่ข้ายังไม่ตายสินะ” มุมปากลี่จินยกขึ้นบางเบา กลับมาคราวนี้ หญิงสาวจะเอาคืนทุกคนที่ทำให้ตนเสียใจจนต้องตาย โดยเฉพาะแม่ดอกบัวขาวและคู่หมั้นสารเลว

“จับตาดูต่อไปก็แล้วกัน”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

เรือนกลางของเลี่ยงจงและเหยียนถิง

“เจ้าว่าอย่างไรนะ จื่อรั่ว” เหยียนถิงตกตะลึงเมื่อฟังคำรายงานจากสาวใช้คนสนิท เมื่อวานนางกระวนกระวายใจทั้งวัน นอนแทบไม่หลับ แต่พอตื่นเช้ากลับได้ฟังข่าวร้ายสำหรับตนเสียนี่

“บ่าวบอกว่า ผู้ชายพวกนั้นตายแล้วเจ้าค่ะ ส่วนนังลี่จินก็หายไปเช่นกัน” จื่อรั่วเอ่ยถึงเหยียนลี่จินอย่างไร้ความเคารพ ทั้งที่เป็นเพียงทาส หากผู้เป็นนายไม่ให้ท้าย มีหรือบ่าวไพร่จะกล้า

“มันยังไม่ตาย จะเป็นไปได้อ่างไร นังลี่จินไม่มีปราณนะ มันเป็นเพียงขยะสกปรก ๆ เท่านั้น” เหยียนถิงตวาดสาวใช้ สตรีเพียงคนเดียว บุรุษมีถึงห้าคน มันจะรอดได้อย่างไร เหยียนถิงกรีดร้องในใจ

“บ่าวเอ่ยความจริงนะเจ้าคะ” จื่อรั่วยืนยัน

“มีคนมาช่วยมันหรือ คนไร้ประโยชน์เช่นมันจะหนีออกไปได้อย่างไร” ทำไมมันถึงตายยากนักนะ