บทที่ 47
ร่วมมือ
หยวนหรงหย่งหมิงและเยว่เอ๋อร์เร่งเดินทางกลับมาที่เขตแดน วิหคเพลิง หากแต่ก็มืดกลางทางเสียก่อน ทั้งสองจึงจำต้องพักแรมกลางทาง เยว่เอ๋อร์นำอุปกรณ์พักแรมออกมาพร้อมกับร่ายคาถาเวทย์ป้องกันเอาไว้ อย่างน้อยก็ช่วยให้อุ่นใจได้ในระดับหนึ่ง
ยามเช้าทั้งสองเร่งเดินทางต่อในทันที ผ่านมาสามวันแล้วอาการของวิหคเพลิงชิงชิงมิรู้เป็นเช่นไรบ้าง
เมื่อมาถึงเขตแดนวิหคเพลิงเยว่เอ๋อร์มอบเกล็ดมังกรฟ้าให้แก่วิหคเพลิงซูซ่ง พร้อมกับยื่นขวดเคลือบสีขาวให้อีกขวด วิหคเพลิงซูซ่งมองขวดเคลือบสีขาวด้วยความสงสัย
“นี่คือน้ำค้างที่เก็บในคืนเพ็ญเดือนเก้าบนใบเป้าโฉ่ว นับเป็นยาบำรุงชั้นเลิศ”
เยว่เอ๋อร์เอ่ยเสียงเรียบ วิหคเพลิงซูซ่งส่ายหน้าปฏิเสธ
“ยาของมนุษย์มิสามารถใช้กับสัตว์เทพอย่างเราได้”
“ตอนที่ข้าพบชิงชิงครั้งแรก ชิงชิงดื่มน้ำค้างนี้แล้วอาการอ่อนเพลียก็หายดี อีกทั้งพัฒนาการยังรวดเร็ว บางทีมันอาจช่วยเรื่องอาก
