บทที่ 43
มนต์ลุ่มหลง
เมื่อจัดการบาดแผลให้หยวนหรงหย่งหมิงเสร็จเยว่เอ๋อร์ก็ลุกขึ้นเพื่อไปดูวิหคเพลิงชิงชิง หากแต่มิทันจะขยับกายร่างบอบบางก็เซถลา ใบหน้างามกระทบกับอกแกร่งที่พันแผลเอาไว้จนรอบ ดวงตาหวานเบิกกว้างรีบยันตัวออกห่าง แต่กลับถูกแขนแกร่งรวบตัวเอาไว้เสียก่อน
“ท่านอ๋อง ทรงบาดเจ็บอยู่นะเพคะ”
“วันนี้ข้าเดินทางทั้งวันรู้สึกอ่อนล้ายิ่งนัก”
“เช่นนั้นก็ควรปล่อยหม่อมฉันก่อนเพคะ เดี๋ยวแผลของพระองค์จะปริเอานะเพคะ”
เยว่เอ๋อร์มิกล้าดิ้นมากนักเพราะกลัวกระทบกับบาดแผลของคนฉวยโอกาส หยวนหรงหย่งหมิงยกยิ้มมุมปากก้มลงสูดกลิ่นหอมที่เส้นผมของนาง มือหนึ่งโอบเอวบางแนบชิดอีกมือลูบเส้นผมหอมนุ่มดุจเส้นไหมกดศีรษะนางแนบอก
“นอนอยู่แบบนี้ได้หรือไม่ ข้าเหนื่อยเหลือเกิน”
เยว่เอ๋อร์ถอนหายใจยาว นิสัยดื้อดึงเช่นนี้ต่อให้นางปฏิเสธเขาก็คงมิยินยอมอยู่ดี
“เช่นนั้นขอหม่อมฉันไปดูชิงชิงสักครู่ได้หรือไม่เพคะ”
“วิหคเพลิง
