Stone's POV
Hindi ko gustong magtrabaho ngayon pero kailangan. I need to fulfill my duty as the owner of this company despite what happened. Ilang araw ko ng hindi nakikita si Diane, at sa bawat araw na lilipas ay mas lalo akong nagagalit.
I don't know what to do and where to start searching her. Hindi ko alam kung saan siya pumupunta, hindi ko alam kung may iba siyang kamaag-anak na pupuntahan, at lalong-lalo na't hindi ko alam kung ano ang pinaplano niya matapos niyang maglayas sa pamamahay ko.
I barely talk to Diane about her whereabouts, so I have no absolute idea where the f**k is she right now.
"I said give me the reports first thing in the morning! Where the f**k are the papers?! Dapat andito na 'yan sa ibabaw ng mesa ko!" Napaigtad ang aking sekretarya nang sigawan ko ito. Tears are rolling down her cheeks from her eyes while saying sorry numerous times.
"I didn't hire you to receive this kind of service! At least be an asset to my company!" Hinilot ko ang aking sentido matapos ko yung sabihin.
Ang aga-aga pero ito ang bubungad sa aking umaga rito. Kakapasok ko lang sa loob ng aking opisina pero parang gusto ko na kaagad na umuwi. Sa bawat araw na lilipas ay mas lalo akong madaling magalit.
I become stricter, bipolar, and short-tempered man. Napapansin ko na kahit isang maliit na pagkakamali lang ay mabilis kaagad akong nagagalit.
"I-I'm sorry, Mr. Lincoln. Pagbubutihin ko pa po sa s-susunod." Deretso akong napatinign sa kanya nang sabihin niya 'yon. I leaned to my desk while looking intently at her before flashing a smirk.
"What do you mean?" Taas kilay kong tanong sa kanya na tila hindi makapaniwala sa kanyang sinabi. My secretary stare at me for a while with a worry face.
I tilted my head to the side before laughing which made her more confuse.
"Walang ng susunod, Vien." I saw how her body stiffed and dropped her pen on the floor.
"You're fired," I continued while showing her my emotionless face. She cried even more before storming out my office and shutting my door close.
Napapikit ako bago napahilamos sa aking mukha. f*****g life, it gets worse every goddamn day.
Biglang tumunog ang aking telepono sa ibabaw ng aking mesa nang mabasa ko ang pangalan ni Atty. Garcia sa screen ay awtomatikong nagsalubong ang aking dalawang kilay.
Bakit tumawag ito sa akin ngayon? The last time he tried contacting me was the day he asked for updates regarding my annulment papers in which I declined to proceed. That was a month ago.
Tapos na ang trabaho niya sa akin kaya bakit niya ako kinokontak ngayon?
Nagdadalawang isip akong sagutin ito pero sa huli ay tuluyan ko na nga itong kinuha atsaka itinapat sa aking tainga.
"What is it this time, Atty. Garcia? I'm a busy man." Bungad ko sa kabilang linya.
"Busy for what?" Tanong niya kaagad. Busy finding my wife.
"Obviously, for work." Pilosopo kong sambit. Mahina itong napatawa sa kabilang linya na mas ikinakunot ng aking noo. What's with this old man?
"Hmm, I see... by the way, I met your wife." Natigilan ako sa kanyang sinabi dahilan upang mapatayo kaagad ako mula sa aking kinauupuan.
My heart suddenly pumped faster in just a snap as I gripped harder on my phone. Parang bigla na lang hindi naging normal ang aking paghinga atsaka tuluyang napalunok.
"What are you talking about?" Seryoso kong saad.
"She's a nice person and beautiful too. It finally makes sense why you rejected the annulment papers." Salubong na ata ang dalawa kong kilay ngayon.
"When did you meet my wife, Atty. Garcia?" Matigas kong wika sa kanya. Hindi ito kaagad nakasagot sa kabilang linya bago tuluyang magsalita.
"Mr. Lincoln, I have a question for you." Napaderetso ako ng tayo at hindi maiwasang maikuyom ang aking kamao. He didn't answer my single fvcking question.
"What's your greatest fear? Do you even have one?" Natigilan ako sa sunod niyang sinabi. It made me confuse for a split second but then a single phrase suddenly occupied my mind which made me swallow my own saliva once again.
My greatest fear?
Mahigpit akong napahawak sa aking telepono at hindi maiwasang magalit na lang bigla.
"I don't have one. Will you answer my goddamn question?! When did you fvcking meet my wife?!" Kulang na lang siguro ay itapat ko ang aking bibig sa aking telepono upang mas marinig niya ang pagsigaw ko.
"The first time was more than a week ago, Mr. Lincoln. It was through a phone call," sagot niya. Ngunit nang marinig ko ang unang katagang sinabi niya ay mas lalong kumunot ang aking noo.
The first time was more than a week ago? So may kasunod pa. But through a phone call? That was kinda odd.
"When was the last time then?" I asked. kahit ilang segundo lang itong nanahimik sa kabilang linya ay parang ilang oras na ang hatid non sa'kin.
"5 days ago." Don na ako tuluyan nabato sa aking kinatatayuan. "She gave me the annulment papers." He continued which sends shivers down to my spine.
No...
No, it can't be. No.
Napailing ako at hindi maiwasang mapahilamos sa aking mukha. Dali-dali kong kinuha ang aking briefcase na nasa ilalim ng aking mesa rito sa loob ng aking opisina. I hurriedly placed it above my table and opened it.
Kaagad kong hinalungkat ang mga papeles sa loob atsaka basta-basta na lang na itinapon sa sahig ang ibang papel.
"She handed me the papers with her signatures, Mr. Lincoln. At dahil may mga pirma mo na rin 'yon, kaagad ko yung ipinasa sa korte nang makiusap siya sa akin." Nanginginig ang aking mga kamay matapos kong itapon ang huling dokumento sa loob ng aking case.
The annulment papers are not here. It was completely gone.
Hindi ko maiwasang itapon ang briefcase sa kabilang parte ng aking opisina at mapasigaw dahil sa sobrang galit. I gripped my phone before shouting at the dumb lawyer on the other line.
"WHAT f**k HAVE YOU DONE?! YOU RUINED MY MARRIAGE!" I roared like an angry wild animal. Hindi ko na maiwasang murahin ito dahil sa sobrang galit ko. Nanginginig ako at parang gusto kong magwala kaagad.
"Mr. Lincoln, I just did what I have to do. I told you, it's my nature to help someone in need--"
"Fvck you and your principle! You just ruined everything! Diane is my wife! How dare you separate her from me!" Hindi na ako nakatiis at tuluyan na ngang itinapon ng malakas ang aking telepono sa pader dahilan upang mawasak kaagad 'yon.
I took my digital clock and throw it on the floor. I get rid of the things on my sight to let out my anger and devastation. I never experienced this kind of anger except for today.
Nang makunteto na ako sa nagawa kong pagwasak sa aking opisina ay kaagad akong napaluhod sa sahig at nanghihinang napayuko. I just found myself crying while looking at my hands more specifically at one of my fingers.
Nakatitig lang ako sa gintong singsing na nasa aking daliri at hindi maiwasang maiyak.
"No... no, Diane..." I cried like a kid before reached for a single picture frame on the floor. Nang makita ko ang litrato niya roon ay mas lalo akong napaiyak.
This is the single picture I got from her photo album 8 years ago. Palihim ko 'tong kinuha nong nasa hardin siya ng casa isang araw at dinidiligan ang mga halaman at bulaklak na kasing ganda niya. I stole one of her of picture and kept it for 8 years.
I always took this picture out when I'm alone. I will just stare at it when I feel like I missed my home. In eight years, I never missed a single day looking at her picture.
Bigla kong naalala ang tanong sa akin ni Atty. Garcia kanina.
"What's your greatest fear?"
I looked at my wedding ring and Diane's picture. Tumulo na naman ulit ang mga luha ko at hindi ko maiwasang mapahagulhol.
My greatest fear is being alone and losing the woman I love the most.
Mas lalo akong natakot dahil tuluyan na nga itong nangyari sa akin.