วุ่นรักมนตรา คำสาปบุปผา NC20

หายไปที่ใด

ร่างหนาทับร่างเล็กไว้จนไม่อาจขยับ ยิ่งเจ้าเว่ยดิ้นรนร่างกายทุกส่วนยิ่งสัมผัสแนบชิด

หญิงสาวไม่ทันระวังและไม่คิดสิ่งใดนอกจากหลุดพ้นจากเขา

แต่ฝูจื่อหรงมีปฏิกิริยา มังกรยักษ์แข็งขืนเมื่อสัมผัสความอ่อนนุ่มของสตรีในฝันแนบชิด

เขาตรึงใบหน้าเล็กให้อยู่กับด้วยมือใหญ่ก่อนก้มลงดูดริมฝีปากเล็กอย่างโหยหา

โจวเจ้าเว่ยตกตะลึงเจ้าโจรราคะนี่กำลังจูบเธอ จูบแรกในชีวิตก็โดนใครที่ไหนไม่รู้ขโมยไป

จูบที่สองก็มาเสียให้กับคนบ้ากามตัณหากลับอีก

หญิงสาวพยายามกัดปากเขาแต่ฝููจื่อหรงรู้ทันเพราะมีประสบการณ์มาแล้ว เขาใช้ความช่ำชองในเกมรักหลบหนีฟันแหลมอย่างสนุกสนาน

กลายเป็นว่าความพยายามกัดปากกัดลิ้นของเจ้าเว่ยเป็นการจูบกลับโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัว

อารมณ์ของฝูจื่อหรงร้อนขึ้นเรื่อยๆ สตรีใต้ร่างของเขาเผ็ดร้อนยิ่งนัก

โจวเจ้าเว่ยแน่นิ่งไม่ตอบโต้อันใดเมื่อเห็นว่าแผนกัดคืนไม่ได้ผล

ฝูจื่อหรงถอนจุมพิต เขาเพ่งมองใบหน้านางในความมืด ใบหน้าที่เขารู้ว่างดงามขนาดไหน

"ข้าจะยอมเป็นของท่านเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจ เมื่อเสร็จสิ้นแล้วถือว่าเลิกแล้วต่อกันอย่าได้พบเจอกันอีก" เจ้าเว่ยกล่าวเสียงรียบภายใต้ร่างหนา

ฝูจื่อหรงนิ่งงัน สตรีผู้นี้มีแผนอันใดอีกเขาไม่มีทางเชื่อนางแต่ก็อยากรู้ว่านางจะทำเช่นใดต่อไป

"เจ้ากล่าวจริงใช่หรือไม่"

"จริงแท้แน่นอน"

"พิสูจน์ให้ข้าเห็นสิ" เขาใช้นิ้วไล้ใบหน้านวลก่อนมาหยุดที่ปากเล็กๆของนาง

"ท่านปล่อยข้าก่อนสิ ข้าจะถอดอาภรณ์ออก" เจ้าเว่ยยิ้มชั่วร้ายในความมืด

ฝูจื่อหรงเหมือนนิ่งไปเพื่อใช้ความคิด แล้วขยับกายลุกขึ้นจากพื้นก่อนดึงร่างเล็กให้ลุกตาม

"ข้าจะปลดอาภรณ์ ขอท่านจงปล่อยข้า" เจ้าเว่ยกล่าวย้ำอีกครั้งเมื่อเขายังกอดนางแน่น

เจ้าเว่ยเงยหน้ามองสันกรามคมคายในความมืด

ฝูจื่อหรงก้มลงมองใบหน้างามตาต่อตาประสานกันใจเขาเริ่มเต้นรัวขึ้นมา

"หรือท่านกลัวว่าข้าจะหนีไปเห็นได้ชัดว่าฝีมือข้าด้อยกว่าท่านใช่หรือไม่'

เขายกยิ้มมุมปากสตรีผู้นี้ฉลาดกล่าววาจา

ฝูจื่อหรงขยับกายออกห่างนางเล็กน้อยสายตาเพ่งมองฝ่าความมืดไปยังร่างเล็กในอาภรณ์สีชมพู นางไม่ได้กระโดดหนีอย่างที่เคย หรือนางจะรักษาคำพูด

เจ้าเว่ยทำท่าถอดเสื้อผ้า แต่นางกลับดึงขลุ่ยบุบผาที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าแขนเสื้อด้านในออกมา

"ขอให้ช่วยข้าด้วยนะขลุ่ยที่รักพาข้าไปหาเจี๋ยหลุน"เจ้าเว่ยคิดในใจแล้วเป่าขลุ่ยทันใด

ฝูจื่อหรงเห็นภาพตรงหน้าไม่ชัดเจนแต่เขารู้ว่านางกำลังจะหายไป เสี่ยงขลุ่ยแผ่วหวานคล้ายจะสะกดร่างของเขาไม่ให้ขยับเมื่อกระพริบตาอีกครั้งสายลับผู้งดงามก็ได้หายวับไปแล้ว