Alaia, Love Me Again

KABANATA 1: Sobrang Kamukha

Nick

"Hey, Nick!" Tinapik ni Will ang balikat ko, kinuha ang atensyon ko. Malamang nakakita na naman siya ng magandang babae na maputi at may malaking dibdib. Umiling ako para maalis ang tensyon sa leeg ko, hindi ko siya pinansin, pero nagpatuloy pa rin siya.

"May nakita akong dalawang bata na kamukha mo sa isa sa mga lounge," sabi niya nang excited. Nagkunwari akong hindi ko siya narinig. May posibilidad na may kamukha ako, pero ano ba ang big deal doon, 'di ba?

"'Yung babae, mukha siyang prinsesa, tapos 'yung lalaki, ang guwapo talaga. Para silang mini version mo. May something special dun sa babae; pinapaalalahanan niya ako ng isang tao, kaso 'di ko matukoy kung sino," sabi niya habang umiiling. "'Yung lalaki naman, parang ikaw na ikaw. Lagi siyang nakakunot-noo tulad mo!" Tumingin ako sa kanya nang nalilito sa sinasabi niya. "Oo, ganyan nga!" Itinuro niya ang noo ko, at naramdaman kong kailangan kong baguhin ang ekspresyon ko.

"Nasaan sila?" tanong ko, hindi ko alam kung bakit ko tinatanong. Bago ko pa napansin, nalabas na ang tanong. Naglakad si Will papunta sa isa sa mga waiting lounge ng airport, at parang may sariling isip ang mga paa ko dahil sumunod ako sa kanya.

"Nandito sila kanina." Itinuro niya ang hanay ng mga upuang ngayo'y walang tao. Sinasara na ng staff sa gate ang boarding door para sa isa sa mga flight.

"Mukhang umalis na sila." Hinawakan niya ang buhok niya. Tumingin ako ulit sa walang lamang lounge, may kakaibang pakiramdam na gusto kong makita ang mga batang 'yon.

"Tara na; kailangan nating makarating ng Los Angeles in thirty minutes," sabi ko, may kakaibang pakiramdam. Bumaling ako para asikasuhin ang issue ng return flight namin.

"Kailangan kong umalis ang eroplano in thirty minutes," sabi ko habang tinitignan ang relo ko. Nakakainis ang delay ng flight ko.

"Sorry po sa abala, Mr. Garnett," sabi ng babae sa counter nang may hiya. Naghintay ako na magsalita siya—inaasahan ko na ang bad news—habang minamasahe ko ang sentido ko.

"Hindi po makakaalis ang eroplano ninyo; may mechanical issue po na kailangang i-check bago ma-approve ang flight. Mga ilang araw po ang inspection. Puwede po kayong makipag-usap sa piloto ninyo; papunta na po siya." Bumuntong-hininga ako dahil sa frustration.

Ilang minuto pa, dumating ang piloto ko at kinumpirma ang sinabi ng babae. Sinabi rin niya na naka-book na kami sa isang flight papuntang Los Angeles in thirty minutes—first class, siyempre. Pagkatapos gamitin ang susunod na tatlumpung minuto sa pag-aayos ng ilang detalye para sa proposal na iprepresenta namin sa bagong at exclusive client namin, tinawag na kami para sumakay sa eroplano. Pumasok kami at kailangan naming dumaan sa economy class section. Sumakit ang ulo ko sa iyak ng mga bata, at kumunot ang noo ko, gusto kong makalabas doon kaagad.

"Nakakatuwa," pang-aasar ni Will.

"Alam mo namang ayaw ko sa mga bata," reklamo ko habang nagpapatuloy sa first class seats namin.

"Oo nga, natatawa lang ako sa reaction mo tuwing may malapit. Pero alam mo, weird lang na ang interested mo makita 'yung mga batang sinasabi ko kanina," sabi niya nang nakangiti.

"Hindi ko nga alam ba't kita sinunod; ang kalokohan." Umupo ako sa comfortable na upuan, bumuntong-hininga at naramdaman ang ginhawa ng katahimikan.

One hour later, despite the hassle, naka-landing na kami sa L.A. Gusto ko na lang umuwi at maligo nang matagal bago pumunta sa office. Bukas, may important meeting na magiging marking point ng before and after ng company. Ang deal sa client na 'to ay garantiya na magiging worldwide ang pangalan ng company namin—something na pinaghirapan ng lolo ko at ako for years.

Nakauwi na ako. Si Will, umuwi muna sa apartment niya bago pumunta sa office. Pinsan ko siya, pero parang kapatid ko na. Sabay kaming lumaki, same university, at ang papa niya—tito ko—ay partner sa company, pero si Will ang representative niya.

"Good afternoon, Marshall," bati ko sa head butler namin. Matanda na siya pero ayaw mag-retire kahit qualified na siya. Ang asawa niya ay nagtratrabaho rin sa amin; magaling siyang chef.

"Good afternoon, Nick. Welcome back." Tumabi siya para padaanin ako. Inasikaso ng ibang staff ang bagahe ko habang dumiretso ako sa room ko.

Naligo ako at naghanda para pumunta sa office. Kailangan kong makipagkita sa lolo ko; pinilit niya ang meeting, kaya bibigyan ko siya ng ten minutes ng time ko. Paglabas ko ng room, balak kong kumain ng quick lunch, pero bago ako makababa, narinig ko ang mga aso kong tumatahol, na hindi normal kasi usually nasa country house sila. Bumaba ako para makita silang tumatahol kay Barbie, ang asawa ko.

"Stop!" sigaw ni Barbie, nakatayo nang hindi gumagalaw habang pinipigilan ni Marshall ang mga aso para 'di sila lumapit sa kanya. "Mga pesteng aso!" sigaw niya nang galit. "Ano'ng ginagawa nila sa bahay ko, Nick?" Nilagay niya ang mga kamay niya sa bewang niya.

"Hindi ko alam. Marshall?" tanong ko kay Marshall habang ang dalawang aso ko—si Beast at Cupcake—ay nagsimulang magwag ng tail nila, inilipat ang attention nila kay Barbie papunta sa akin.

"Nagsimula na po kasi ang renovation sa country house, sir. Nag-leave po ang staff doon kaya dinala muna nila ang mga aso bago umalis."

"At bakit hindi ako na-inform?" galit kong sinabi dahil hindi sila dapat umalis nang walang approval ko.

"Na-inform ko po kayo, sir. Unfortunately, kapag schedule ng leave ng staff, hindi po kayo madalas nakikinig." Tumingin ako kay Marshall, na nakatingin sa akin nang mahinahon. Sure akong sinabi niya 'to sa akin at some point, pero hindi ko binigyan ng pansin.

"Fine, kumuha ka ng tao para bantayan sila habang nandito sila at ilayo sila kay Barbara, for obvious reasons," utos ko habang lumapit sa mga aso para batiin sila.

"Dito ba sila titira?" buntong-hininga ni Barbie. "Alam mo namang ayaw sa akin ng mga 'yan." Itinuro niya sila nang may inis.

"Hindi mo rin naman sila gusto," point ko out, habang tumatayo.

"Just keep those furry things away from me," sabi niya nang matalim, naglalakad paakyat, pero bago siya umabot sa itaas, tumigil siya. "I'm flying to Europe tonight; babalik ako in a week." Tapos nagpatuloy siya sa room namin.

Umalis ako sa bahay pagkatapos at nagdrive papuntang office. Pagdating ko, pinakinggan ko ang report ng assistant ko tungkol sa mga nangyari habang wala ako.

"Thanks, you may go," sabi ko kay Kathe pagkatapos ng report niya. Tumayo siya at lumabas ng office ko.

"Nick." Pumasok ang lolo ko. Ang relationship namin ay hindi tulad ng typical na lolo at apo; hindi kami close. Ang mama ko at ang company lang ang reason kung bakit kami nagkikita pa.

"Lolo." Tumuwid ako sa upuan ko at pinagsalikop ang mga kamay ko sa lap ko.

"I just heard about the meeting with our potentially biggest client sa history ng Garnett Morgan & Co. Nagulat ako na hindi ikaw mismo ang nagsabi sa akin." Halata ang inis sa boses niya.

"May nagrereport naman lagi sa'yo ng lahat ng nangyayari dito; hindi ko na kailangang gawin pa," sabi ko nang walang emosyon.

"You're such a disrespectful kid; I like that, worthy representative ng family natin." Ngumiti siya nang mapanglait. "This weekend ang birthday ng mama mo; make sure you're there. For some reason, gusto niyang kasama ang aroganteng anak niya sa bahay; it makes her happy," sinabi niya ang last part nang may pangungutya.

Gumawa ako ng iritadong expression. "You know exactly kung ano ang magpapasaya kay Mama, pero pinili mong ipagkait 'yun sa kanya. Don't pretend na concerned ka sa happiness niya," sabi ko nang mapait, narinig ko siyang tumawa.

"Nasa kamay mo na ang responsibility ngayon, hijo." Umiling ako para maibsan ang tensyon. "You're in charge now, pero obvious na hindi mo pa rin alam ang ginagawa mo," sabi niya, nangungutya. "Make sure everything's ready para sa meeting bukas. Dalhin mo si Will doon on time; alam mong late lagi 'yan, lalo na kapag may babaeng involved—which is not bad. Pero kailangan niyang dumating on time. This is an important meeting." 'Yun ang last words niya bago ako iniwan.

KINABUKASAN.

Hinintay ko si Will sa entrance ng building kung saan gaganapin ang meeting namin. Sinabi kong dumating siya thirty minutes early, pero as usual, ten minutes late siya. Good thing, may extra twenty minutes pa ako na buffer time, which is enough. Nakita ko siyang inaayos ang necktie niya habang naglalakad papunta sa akin.

"Ready?" tanong niya, mukhang relaxed, at pumasok sa room bago ako. Pinigilan ko ang complaints ko at sumunod na lang.

After going through three security checkpoints, nagpatuloy kami sa destination namin. Dumating kami sa malaking conference room kung saan may ibang tao na, na binati namin. May time pa bago mag-start ang meeting pero biglang tumunog ang phone ko. Si Mama.

"Ma," sagot ko, nakatingin sa labas ng window sa mga puno at iilang ibon.

"I assume sinabi na sa'yo ng lolo mo na may celebration ako for my birthday next weekend. No need to tell me na hindi ka makakapunta. I called Caitlyn at pinacancel ko ang trip niya sa Middle East para makapunta dito," sabi niya nang seryoso. Naiisip ko pa lang na sobrang pissed na ang sister ko dahil kailangan niyang i-cancel ang trip niya. Bumuntong-hininga ako, dreading na naman ang mga gathering ni Mama kasama ang insufferable niyang friends.

"Sige, Ma, pupunta ako, kahit wala si Barbara. She's flying to Europe tonight."

"Of course she's coming, anak. I already talked to her; your wife will be at my birthday." Sa moment na 'yun, may narinig akong mga taong pumasok sa conference room. Lumingon ako at nakita ang minister. Katabi niya ay... siya.

Ibinaba ko ang kamay ko, hindi ko na narinig ang sinasabi ni Mama sa kabilang linya. Pinanood ko siyang pumasok, wearing a sleek black suit, perfectly styled hair, at may suot na jewelry na probably kasing-mahal ng isa sa mga apartment ko.

Pumikit ako at umiling, thinking na imagination ko lang 'to. Pagdilat ko, nakita ko siyang nakangiti nang magiliw sa mga kasama ng minister.

"Is this for real?" isip ko.

"That woman reminds me of..." Tinitigan ni Will siya nang mabuti. So, totoo nga; she's here.

"Garnett." Lumapit ang minister. Naglakad ako papunta sa kanya nang hindi inaalis ang tingin ko sa babaeng kasama niya—na surprisingly walang reaction nang makita ako, which made me wonder kung iba siya at nagkakamali lang ako. Pero ang similarity ay undeniable.

Binati ako ng minister. Sinubukan kong sumabay sa conversation, pero hindi ko magawa. The only woman in the room got all my attention. Nagsimula siyang i-introduce ang mga tao sa room, ang mga associate niya hanggang sa napunta kami sa kanya.

"Garnett, this is Alaia Russell, a representative of T-World, an important American telecommunications company based in the UK."

Alaia. Same name pero different surname.

"Nice to meet you, Mr..."

"Garnett," paglilinaw ko, habang nakakamay siya at nakatitig sa mga mata niya. Those eyes were familiar yet unfamiliar at the same time, the eyes of the woman I once left.

"We can begin." Pinapaupo na kami ng minister.

Inalis ni Alaia ang kamay niya sa pagkakahawak ko at naglakad papunta sa isa sa mga upuan sa table, sa tabi ng isang lalaking kasama niya, completely ignoring my presence. Nagsimulang magsalita ang minister. Napunta ang mga mata ko sa kanya. Every move and look she made confirmed my suspicion. Pero she's far from the woman I once knew, she's like a completely different person who chose to pretend she doesn't know me.