07 | พิสูจน์กลิ่น
1281 Words
วันต่อมา
ชีวิตที่ไม่ได้สงบสุขเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วันแรก ทันทีที่ตื่นนอน เสื้อผ้าในตะกร้าถูกยกมาวางไว้ให้ตรงหน้า ที่คิดว่าตื่นมาแล้วจะมีอาหารเช้าวางอยู่ตรงหน้าเหมือนกำลังไปเที่ยวที่พลูวิลลาเก๋ๆ พนักงานบริการดีๆ ไม่มีอยู่จริง
“เดี๋ยวนะคะ ตื่นมาพี่จะให้ไปซักผ้าเลยเหรอ”
“ใช่ บังเอิญว่าเสื้อผ้าที่เธอพอจะใส่ได้ฉันใช้ไปหมดแล้ว ถ้าไม่ซักก็จะไม่มีใช้ เพราะฉะนั้นต้องซักก่อน”
“แล้วจะพาไปซื้อเสื้อผ้าตอนไหน ไปวันนี้เลยไหม”
“ดูก่อนว่าจะว่างหรือเปล่า ถ้าว่างก็จะพาไป แต่ถ้าไม่ว่างก็เอาไว้วันหลัง”
“อ้าว แล้วหนูจะใส่ชุดไหนออกไปข้างนอก จำเป็นต้องซื้อเสื้อผ้าก่อนจริงๆ นะคะ”
“ออกไปข้างนอกนี่หมายถึงไปไหน?”
“ไปผับไง ไปช่วยทำงาน”
“เดี๋ยวนะ” คนที่นอนเล่นโทรศัพท์ถึงกับดีดตัวลุก ไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้ด้วย นี่กะเล่นตามติดเป็นเงาเลยเหรอ แม้แต่เวลาทำงานก็ยังต้องเจอกัน แบบนั้นใช่ไหม
“พูดเองไม่ใช่เหรอคะว่าอยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย จำเป็นต้องทำงานแลกเงิน อีกอย่าง คุณลุงก็ขอให้ไปช่วยดูแลพี่ด้วยค่ะ”
“ไม่ๆ ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น ถึงเธอไม่ไปฉันก็ไม่บอกพ่อฉันอยู่แล้ว เธอไม่พูดฉันไม่พูด พ่อไม่รู้แน่นอน”
“ทำเหมือนไม่รู้จักคุณลุงเลยนะคะ คิดเหรอคะว่าคุณลุงจะปล่อยให้เราคาดสายตา” ติณห์คิดตามก่อนจะชักสีหน้า ใช่เขารู้จักพ่อตัวเองดีที่สุด!
ถ้าพอจะทำอะไรสักอย่าง เขาจะสั่งให้คนคอยติดตาม เล่นแบบตามดูเงียบๆ แต่แทบทุกฝีก้าว ถ้าเป็นแบบนั้นขยับตัวทำอะไรไม่ได้ง่ายๆ แน่นอน
“เพราะฉะนั้นอย่าทำให้มีปัญหาเลยนะคะ”
“ปัญหามันมีตั้งแต่วันที่เธอมาที่นี่แล้วแหละ” ขนาดพูดแบบนี้ออกไปคิดว่าเธอจะสลดไหม ไม่เลย! สักนิดก็ไม่มี
“ตื่นแล้วก็รีบไปซักผ้า”
“ก็ได้ค่ะ แต่เมื่อคืนยังไม่ได้กินอะไรเลย หิวมาก ทำไมเช้านี้ยังไม่ได้กลิ่นข้าวต้มหอมๆ เลยล่ะ”
“เพราะฉันไม่ทำยังไงล่ะ”
“อะไรนะคะ”
“อะไรล่ะ ไปรับปากเธอตอนไหนว่าจะทำข้าวต้มให้เธอ คิดเองเออเองทั้งนั้น”
“อ้าว แล้วตอนเช้าจะให้กินอะไร”
“นั่นไง อาหารเช้าของเธอ” ติณห์มองไปยังโซนห้องครัวซึ่งมีถ้วยมาม่าคัพวางอยู่เยอะมาก มีหลายรสชาติให้เลือก แต่เธอไม่ชอบไง ไม่ได้บอกว่าจะกินอะไรแบบนี้
“อย่าบอกนะว่าพี่…”
“ใช่ นี่แหละคือมื้อเช้าของเรา” คิ้วดกเข้มกระดกรัวๆ อย่างเย้ยหยัน เธอจะชอบหรือไม่ชอบก็เรื่องของเธอสิ มันเป็นปัญหาของเธอไม่ใช่ปัญหาของเขา สำหรับเขากินอะไรก็ได้แค่อิ่มท้องไม่เคยเรื่องมาก และผู้อาศัยก็ไม่ควรเรื่องมากเช่นกัน
แล้วทำอะไรได้ไหม? คำตอบก็คือไม่ ทำได้เพียงยกตะกร้าผ้าไปที่เครื่องซักผ้า ใช้นิ้วดึงเสื้อผ้าของเขาขึ้นทีละชิ้น เห็นเลยว่ารสนิยมของเขาดีมาก เสื้อผ้าแต่ละตัว เป็นของดีๆ แบรนด์เนมทั้งนั้น กะเคลิ้มเพราะดูเสื้อผ้าของเขา นิ้วขาวๆ กลับเกี่ยวโดนบ็อกเซอร์ ที่ถูกพ่วงด้วยอันเดอร์แวร์
“ยี๋ สกปรกอ่ะ สกปรกมาก” มือขาวผละออกอัตโนมัติ ทำหน้าสยองจนคนที่นั่งเขี่ยโทรศัพท์อยู่ต้องปรายตามอง
“อย่าเวอร์ให้มาก”
“เพราะมันสกปรกอ่ะ ทำไมถึงยัดใส่รวมกันแบบนี้ล่ะ แล้วอีกอย่างของแบบนี้คือต้องซักเองนะ จะมาให้คนอื่นซักให้ได้ยังไง”
“ก็เธอจะมาเป็นเมียฉันไม่ใช่เหรอ แค่นี้เองทำไมจะทำให้ไม่ได้ แค่กางเกงในที่ฉันใช้แล้ว กลิ่นไข่ก็ไม่เห็นจะมี ต่อให้มีสุดท้ายเธอก็ต้องซักอยู่ดี”
“ยี๋ น่าเกลียดอ่ะ ไม่เอา ไม่ซักเด็ดขาด”
“ต้องซัก”
“ไม่ซัก ลุงจะมาบังคับหนูแบบนี้ไม่ได้นะ”
“ลุงเหรอ บังคับไม่ได้งั้นเหรอ” เมื่อชอบท้าทายระบบนัก ระบบก็ควรตอบโต้ให้หนักเลยเหมือนกัน
ติณห์วางโทรศัพท์ไว้ข้างลำตัวก่อนจะดันตัวลุก ขายาวก้าวฉับๆ เข้ามาหา ส่วนคนที่ทำท่ารังเกียจของสกปรกก็ยืนมองตาใส คิดว่าเขาจะยอมเดินมาแยกของใช้ส่วนนั้นออกเพื่อไปจัดการเอง แต่เปล่าเลย เขาเกี่ยวมันขึ้นมา จากนั้นก็ตวัดสายตามองหน้าเธอ รอยยิ้มกรุ้มกริ่มผุดขึ้นบนมุมปากก่อนจะถามออกมา
“ลองดมดูไหม?”
“กรี้ดดดด อีตาลุงบ้า อีลุงโรคจิต”
“ฮ่าๆ โรคจิตเหรอ เกิดมาไม่เคยมีใครด่าฉันแบบนี้เลยนะ แต่ไหนๆ ก็โดนด่าว่าเป็นโรคจิตแล้ว จัดแบบจิตๆ ให้เลยดีไหม”
“ไม่นะ อย่านะ ห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาด” มิลลิถอยกรูด จะเล่นอะไรก็เล่นแต่เขาจะเล่นอะไรแบบนี้ไม่ได้
อาวุธในมือของเขามันอันตรายเกินไป เธอไม่ชอบ
“ไม่เอา กรี้ดดด!” จะหนีก็หนีไม่ทันเมื่อคนตัวโตกว่าสาวเท้ายาวๆ ก้าวเข้ามาหา ฝ่ามือประคองท้ายทอยของเธอและรั้งตัวให้เข้าไปประชิด
ระหว่างที่ต่อต้านกัน ปลายจมูกเชิดรั้นฝังเข้ากับแผงอกกว้างซ้ำๆ พอเป็นกลิ่นตัวเขาน่ะมันก็ดี ตัวเขาหอม หอมจนใจสั่น แต่ที่มันเกินต้าน และสุดจะทน เห็นจะเป็นอันเดอร์แวร์ตัวสีขาวซึ่งติดอยู่ในอุ้งมือเขาที่กระแทกเข้าใบหน้าของเธอเต็มๆ
“อื้อออ!” มิลลิหลับหูหลับตา ทั้งกลั้นลมหายใจและพยายามจะผลักเขาออกห่าง แตกต่างจากอีกคนที่ยิ้มกว้าง ไม่ยอมใจปล่อย ชอบใจที่เอาชนะเธอได้
และก่อนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น คนในวงแขนอยู่ดีๆ ก็วูบ วูบแบบกระทันหัน หนุ่มหล่อเกือบชักมือกลับไม่ทัน
“เฮ้ย! ฉิบหาย” กลายเป็นต้องโน้มลงไปอุ้มตัวเธอขึ้นอัตโนมัติ ขายาวๆ ก้าวพาไปที่โซฟาทันที
“เธอ… อย่ามาตายที่ห้องฉันนะเว้ย ตื่นสิวะ” วางลงบนโซฟาแล้ววางมือแตะๆ ที่แก้มเนียนใส
“เธอ… มิลลิ มิล… ตื่นสิวะ” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่หลับตา
“เหม็นจนสลบเลยเหรอวะ บ้าน่า มันไม่ขนาดนั้น” เอาวะ! ในเมื่อมันจำเป็นต้องพิสูจน์ก็ต้องพิสูจน์นั่นแหละ คิดได้แบบนั้นก็รีบประกบอันเดอร์แวร์เพื่อพิสูจน์กลิ่นของตัวเองทันที
“กลิ่นมันก็ดีนี่หว่า เหม็นตรงไหน เธอเวอร์เกินไปแล้ว” หันไปถลึงตาใส่คนที่หลับใหล
แล้วเล่นมาสลบกลางห้องแบบนี้กูควรทำยังไง ต้องจูบปากเหมือนคนจมน้ำไหม ให้ตายเถอะ ถ้าต้องใช้วิธีนั้นกับคนที่ไม่ได้จมน้ำจริงๆ เครื่องกูติดแน่นอน
อย่าลืมว่าเมื่อคืนยังไม่ได้ปล่อยน้ำ มาทำให้อยากตอนนี้ เธอโดนกระแทกแน่นอน โดนกระแทกแน่ๆ สวยๆ แบบนี้ยิ่งเข้าทางกู
———————————
พี่ติณห์ของแทร่จริงๆ 555555555
อ่านจบแล้ว เนมขอคนละ 1คอมเมนต์ เพื่อเป็นกำลังใจให้กันนะคะ 🙇♀️🙇♀️
- Writer
