Benim yemek salonun da konuşmamın ardından gözlerimi kapattığım da artık yorulduğumu hissetmiştim. Gerçekten de ne olacak, ne olabilir ya da neden böyle davrandı gibi şeyleri sürekli düşünmek beni çok yormuştu.
Biraz dinlenmek için gözlerimi kapadım ve işte o zaman herkes de büyük bir sessizliğin içerisindeydi. Farkındayım onlar büyük bir korkunun içerisindeydi.
Tıpkı benim gibi...
Okuduğum kitapta bir cümle işte şimdi anlam kazanmıştı. Aynen şöyle yazıyordu: İnsanın en büyük korkusu gördükleri ya da bildikleri değil bilinmezliktir. Örneğin karanlık kimse karanlığın içerisine hapsolmuş şeyi bilmediğin korkar. Ama ışık öyle mi her şeyi acıkça belirttiği için kimse korkmaz.
O kadar haklı o kadar mantıklı bir söz ki şimdi onun gerçek anlamını daha iyi kavrıyordum. Bilmediğimiz bir şey
