“ผมบอกไม่ถูก แต่สัญญาว่าผมจะกลับให้เร็วที่สุด”
“โรสรักคุณนะคะเจตน์”
“ครับ ผมก็รักคุณ”
น้ำเสียงของเจตน์เมื่อเอ่ยถึงเรื่อง ‘รัก’ เบาบางเสียจนน่าใจหาย เขาอาจไม่รู้สึกอะไร แต่หญิงสาวปลายสายกลับสามารถสัมผัสถึงน้ำเสียงบางเบาดังกล่าวได้ ถึงกับย้อนถามกลับมา
“เจตน์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่เป็นไรครับโรส”
“แน่ใจนะคะ”
“ครับโรส ผมยังไหว”
“อย่าลืมนะคะว่าโรสยังรอคุณอยู่”
“ไม่ลืมแน่นอนครับโรส ผมรักคุณนะ”
คราวนี้น้ำเสียงของเจตน์หนักแน่นกว่าเดิม เพื่อทำให้โรสรู้สึกผ่อนคลายลง
หลังโรสวางสาย เจตน์ทิ้งร่างนอนลงบนเตียง ความรู้สึกขณะนั้นบอกตัวเองไม่ถูกเหมือนกันว่ากำลังรู้สึกอย่างไรกันแน่ นึกถึงโรสหญิงสาวที่คบหากันมา ถึงแม้ว่าลึก ๆ แล้วเขายังไม่ได้ถึงขั้น ‘รัก’ หล่อนอย่างที่หล่อนพยายามพูดถึง แต่หล่อนก็ถือว่าเป็นผู้หญิงที่เขาสนิทสนมที่สุดในเวลานี้
เจตน์หลับตาลง เขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวกับบรรยากาศอันแสนจะ
