ลดาแทบจะไม่เป็นตัวของตัวเอง เมื่อเจอสายตาหวานเชื่อมของอิทธิพลจ้องมองมายังที่เธอแทบจะตลอดทั้งวัน อีกทั้งเขายังชวนเธอคุยจนไม่มีสมาธิในการทำงาน แถมยังเจ้ากี้เจ้าการสั่งให้เธอเปลี่ยนการแต่งตัวในรูปแบบใหม่อีก นี่เขามีสิทธิ์อะไรมาบงการชีวิตของเธอกัน เป็นเพียงเจ้านายมีสิทธิ์มาชี้นิ้วสั่งถึงเรื่องส่วนตัวขนาดนี้เชียวหรือ
'กระโปรงของลดาสั้นไปนะครับ ผมไม่ชอบใจเอาเสียเลย'ดวงตาคมกริบจ้องมองชุดเดรสรัดรูปลูกไม้สีขาวสะอาดตา เวลาหญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้ชุดของเธอก็จะร่อนขึ้นจนเห็นโคนขาขาว ซึ่งเขาไม่ชอบใจเอาเสียเลย ถ้าเกิดมีผู้ชายคนไหนเผลอมองเขาคงต้องสั่งให้ลูกน้องไปควักลูกตามัน ซึ่งเขาเป็นคนดีไม่อยากที่จะทำอะไรร้ายแรงแบบนั้น
'ลดาแต่งตัวแบบนี้ทุกวันอยู่แล้วค่ะ ถ้าหากคุณอิทธิพลไม่ชอบใจก็เรื่องของคุณสิคะ'เพราะมันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ถึงแม้ว่าสายตาของเขามันทำให้เธอเสียวสันหลังอยู่บ้างก็ตาม
'มันเป็นเรื่องของผมอย
