เหมือนกับมีค้อนหนัก ๆ ทุบเข้าที่ศีรษะเมื่อคนที่ไม่คิดว่าจะเจอกลับมายืนส่งยิ้มให้เธออยู่ตรงหน้า เข่งขาของลดาอ่อนแรงเอาเสียดื้อ ๆ จนเธอแทบจะพยุงตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ นัยน์ตาดำขลับทอประกายร้อนแรงยามเมื่อเขามองไปตามร่างกายที่อยู่ภายใต้ชุดลายลูกไม้สีขาวของเธอ
"หนูลดาเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ"
"เปล่าค่ะ ลดาไม่ได้เป็นอะไร"ทั้งที่จริงแล้วตอนนี้เธอแทบจะยืนทรงตัวไม่อยู่และไหนจะหัวใจเจ้ากรรมเต้นอย่างบ้าคลั่งยามเมื่อเผลอหันไปมองหน้าชายหนุ่มคนที่เธอเผลอมีอะไรด้วย และเมื่อดูจากสายตาร้อนแรงของเขากำลังมองมาเหมือนกับว่าเขาจำเธอและเหตุการณ์ภายในคืนวันนั้นได้
"หนูลดามาทำความรู้จักกับตาอิทธิพล ลูกชายของแม่สิคะ"เธอแทบจะหายใจไม่ทั่วท้องยามเมื่อถูกคุณหญิงแก้วจริญญาคว้าข้อมือให้มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของคนที่เธอพยายามสลัดเขาออกจากความคิดในหัวสมองของเธอ
"ตาอิทธิ นี่หนูลดาน้องจะมาช่วยทำงานให้กับลูก ส่วนนี้ลูกชายของแม่ช
