คลั่งรักชั่วข้ามคืน

บทที่3

ปึง

"วันนี้มาทำงานแต่เช้าจังเลยนะคะน้องลดาคนสวยของพี่"

"แต่คงไม่เช้าเท่ากับพี่กุ้งนางหรอกมั้งคะ ลดาว่าลดามาเช้าแล้วแต่พี่กุ้งนางยังมาเช้ากว่าลดาอีก"

"ที่พี่ต้องมาเร็วก็เพราะว่าต้องรีบมาส่งน้องลูกปลามาโรงเรียนยังไงล่ะจ๊ะ"หญิงสาวเอ่ยกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง ก่อนเธอจะนำกระเป๋าสะพายใบสวยราคาไม่กี่บาทวางลงบนโต๊ะทำงานพร้อมกับเอกสารสำคัญในการทำงานของวันนี้

"จะว่าไปแล้วลดาก็คิดถึงน้องลูกปลาแล้วเหมือนกัน ไม่ได้เจอกันตั้งนานว่าง ๆ พี่กุ้งนางพาน้องลูกปลามาด้วยสิคะ"

"ใจตรงกันจังเลยนะสองน้าหลาน"

"ทำไมคะ"

"ก็เมื่อเช้ายายลูกปลาก็บ่นคิดถึงน้าลดาคนสวยอยู่เหมือนกัน รบเร้าขอให้พี่พามาที่ทำงานด้วย"ใบหน้าของกุ้งนางเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้างเมื่อเธอกำลังพูดถึงลูกปลาบุตรสาวเพียงคนเดียวอันเป็นที่รัก เด็กสาววัยกำลังน่ารักพูดจาฉอเลาะทำเอาลดาที่รักเด็กอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วรักหัวปักหัวปำ

"น้องลูกปลาแกน่ารักนะคะ ลดาอยู่ใกล้แล้วอดใจไม่ไหวต้องหอมแกทุกครั้งเลยค่ะ"

"อย่าว่าแต่น้องลดาเลย ขนาดพี่เป็นแม่แท้ ๆ ยังอดใจกับความน่ารักของลูกไม่ได้"

"ว่าแล้วก็อยากหอมแก้มจ้ำม่ำของน้องลูกปลาจัง น่าเสียดายที่วันนี้น้องลูกปลาต้องไปโรงเรียน"

"เอาอย่างนี้ไหมล่ะ เสาร์อาทิตย์นี้เรามาทำอาหารกินกันที่บ้านพี่ลดาจะได้มาเล่นกับน้องลูกปลาด้วย"กุ้งนางออกความคิดเห็น วันธรรมดาลูกปลาต้องไปโรงเรียนจะมีเวลาว่างแค่วันเสาร์อาทิตย์ครั้นจะให้เธอพาลูกสาวมาที่ทำงานด้วยมันก็คงไม่ได้

"ดีเลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นวันเสาร์นี้ลดาไปหาพี่กุ้งที่บ้านนะคะ"

"จ้า เดี๋ยวพี่จะเตรียมของสดทำกับข้าวไว้รอ"สองสาวพยักหน้าเมื่อเสร็จเวลาการนัดหมายก่อนจะพากันแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเอง

ใบหน้าของลดาไร้ความขี้เล่น สายตาของเธอจับจ้องไล่อ่านตัวเลขบนเอกสารสลับกับมองหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อตรวจดูงาน เมื่อผลประกอบการตัวเลขตรงกันเธอจึงสามารถส่งงานกับหัวหน้าแผนกเดียวกันได้ ความตั้งใจในการทำงานของเธอเป็นที่ยกย่อง น้อยครั้งมากที่จะเกิดความผิดพลาด แม้การทำงานหนักจะต้องแลกกับการทำให้ร่างกายอ่อนแรงแต่เธอก็ฮึดสู้เมื่อเห็นตัวเลขของจำนวนเงินเดือน

สิ่งที่ทำให้ลดาขยันยึดมั่นและอดทนในการทำงานทุกวันนี้ก็เพื่อที่จะสร้างอนาคตของตัวเองให้ดีมากยิ่งขึ้น เธอไม่เน้นใช้ข้าวของหรูหรา เสื้อผ้าเครื่องสำอางหรือแม้แต่กระเป๋ารองเท้าเธอเลือกจะจับจ่ายซื้อสอยตามตลาดนัดเพราะมันมีราคาที่ถูกกว่า เธอไตร่ตรองคิดอยู่เสมอว่ากว่าคนเราจะหาเงินมาได้แต่ละบาทมันยากเย็นแสนเข็ญมากขนาดไหน

เธอใช้ชีวิตดั่งคนธรรมดา เช้าตื่นขึ้นมาล้างหน้าอาบน้ำเตรียมตัวมาทำงาน การใช้ชีวิตของเธอไม่ได้หรูหราแม้แต่พักกลางวันเธอก็จัดปิ่นโตมาจากที่บ้านเพื่อช่วยลดค่าอาหารที่ไม่จำเป็น ต่างจากความคิดเห็นของคนส่วนมากที่ทำงานหาเงินเพื่อมาซื้อข้าวของราคาแพงยกตัวเองให้อยู่ในสังคมชั้นสูงเทียบเท่ากับคนมีเงินซึ่งหนึ่งในนั้นไม่มีผู้หญิงที่ชื่อลดา

เพราะขนาดท่านประธานบริษัทอยากจะลื่นตำแหน่งให้เธอขึ้นไปเป็นผู้ช่วยเลขาเธอยังปฏิเสธ เหตุการณ์วันนั้นเธอจำมันได้อย่างดีหลังจากที่เธอพบเจอแหวนเพชรเม็ดใหญ่เท่าไข่ห่านของภรรยาท่านในห้องน้ำ

'ฉันอยากเลื่อนตำแหน่งให้หนูขึ้นมาเป็นผู้ช่วยเลขา เงินเดือนดีกว่าพนักงานบัญชีที่หนูทำอยู่ตอนนี้เพื่อเป็นการตอบแทนที่หนูนำสิ่งนี้มามอบให้ฉัน'คุณหญิงแก้วจริญญายื่นข้อเสนอให้ เธอสวมแหวนเพชรเม็ดใหญ่บนนิ้วเรียวสวย เห็นการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมากเพราะความขี้ลืมทำให้เกิดเหตุชุลมุนวุ่นวายยังดีที่มีเด็กสาวผู้นี้เจอแหวนเพชรแล้วนำกลับมาคืนให้

'ขอบคุณ คุณหญิงและท่านประธานมากเลยนะคะ แต่ลดาคงรับตำแหน่งนั้นเอาไว้ไม่ได้ แล้วอีกอย่างการนำสิ่งของมาคือเจ้าของมันคือสิ่งที่ลดาควรจะทำ'

'หนูเป็นคนใจดีมีน้ำใจมากเลยรู้ไหม ฉันชักจะถูกใจหนูแล้วสิ ว่าแต่หนูชื่ออะไร'

'ลดาค่ะ หนูชื่อลดา'

'ฉันชื่นชอบหนูนะ หนูลดา'คุณหญิงแก้วจริญญามองเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับลูกชายด้วยแววตาเปล่งประกาย ยามเมื่อเด็กสาวขอตัวเดินกลับออกไปจากห้องทำงานของสามี คุณหญิงวัยกลางคนที่ยังดูสง่างามหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับผู้เป็นสามีอย่างคุณ'พยัคฆ์'โดยทันที

'คุณพยัคฆ์ น้องถูกชะตากับเด็กผู้หญิงคนนี้จัง เธอไม่เหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นที่น้องรู้จัก'

'พี่ก็เห็นด้วย ถ้าเป็นคนอื่นคงดีใจจนเนื้อเต้นยอมรับข้อเสนอของน้องไปนานแล้ว'คุณพยัคฆ์เห็นด้วยกับคำพูดของภรรยา แววตาผ่านร้อนผ่านหนาวของชายวัยกลางคนมองออกทะลุปรุโปร่ง

'น้องอยากได้เด็กคนนี้มาเป็นลูกสาวของเราจังเลยค่ะ'

'เอามาเป็นลูกสะใภ้ดีกว่านะพี่ว่า ลูกชายของเราจะได้เป็นฝั่งเป็นฝามีเมียดี ๆ กับเขาสักที'

ครืด ครืด ครืด

เสียงข้อความเข้าบอกได้ว่าหมายเลขที่ท่านเรียกสามารถติดต่อได้แล้วในขนาดนี้

สร้างความดีใจให้ลดาเป็นอย่างมาก เธออดใจรอแทบไม่ไหวอยากจะต่อสายหาคนรักเสียเดี๋ยวนี้แต่ติดอยู่ตรงที่ตอนนี้เธอกำลังเร่งทำงานเพื่อส่งเอกสารสรุปงานให้กับเจ้านาย

หลังจากการทำงานในช่วงเช้าผ่านพ้นไปก็ถึงเวลาช่วงพักกลางวัน หญิงสาวหอบปิ่นโตใส่อาหารมายังโต๊ะว่าภายในโรงอาหาร ทันทีเมื่อเธอนั่งลงก็รีบต่อสายหาคนรักโดยทันที