คลั่งรักชั่วข้ามคืน

บทที่2

หัวใจดวงน้อยของลดาร้อนรุ่มไม่ว่าเธอจะพยายามต่อสายหาภีรวัฒน์สักเท่าไหร่เขาก็ไม่รับ จนเธอต้องยอมถอดใจ ใบหน้าสวยไร้รอยยิ้ม

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

"ฮัลโหลภีม"

"ลดาลูก"น้ำเสียงอ่อนโยนจากปลายสายทำให้ลดาใจชื้น ความหงุดหงิดในตอนแรกจางหายเมื่อเธอได้ฟังน้ำเสียงอันคุ้นเคยจากผู้เป็นป้า

"ป้านี เป็นยังไงบ้างคะ ลดาคิดถึงป้านีที่สุดเลย"พรรณี ญาติที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของหญิงสาวฉีกยิ้มกว้างหลังจากได้ยินน้ำเสียงร่าเริงของหลานสาวตัวน้อย

"คิดถึงป้าแต่ไม่ยอมลงมาหาป้าเลยนะ"

"งื้อ ป้านีก็รู้ว่าลดางานยุ่งมาก ๆ เอาไว้วันไหนลดาว่างลดาจะรีบนั่งรถไปหาป้านีที่บ้านเลยนะคะ ป้านีอย่าโกรธลดาเลยน๊า"

"ป้าไม่ได้โกรธอะไรลดาเลยลูก แต่ที่ป้าโทรมาก็เพื่อจะบอกลดาว่าเงินที่ได้จากการขายผลไม้รอบนี้ป้าโอนเข้าบัญชีของลดาเรียบร้อยแล้วนะ"คำบอกเล่าจากปลายสายทำให้ลดาต้องถอนหายใจออกมา เธอเดินกลับเข้ามาในห้องนอนก่อนจะนั่งลงบนเตียงนอนดวงตาเหม่อมองออกไปนอกระเบียง

"ลดาบอกป้านีหลายครั้งแล้วนะคะว่าไม่จำเป็นต้องโอนเงินมาให้ลดาเลย ลดาอยากให้ป้าเก็บเงินพวกนั้นไว้"

"แต่มันเป็นเงินในส่วนที่ลดาสมควรจะได้ ป้าไม่อยากเอาเปรียบลดา"

"ป้านีคะ"

"..."

"ลดาอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร ลดามีงานทำมีเงินเดือนใช้ป้านีไม่ต้องห่วงลดาหรอกนะคะ"พรรณีถอนหายใจกับความดื้อรั้นของหลานสาวเพียงคนเดียว แต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่นึกที่จะเอาเปรียบเพราะสวนผลไม้แห่งนี้เป็นที่ผืนแรกและผืนเดียวที่น้องชายของเขาทิ้งเอาไว้ให้ลูกสาว ซึ่งเธอรับอาสาดูแลให้รายได้จากการขายผลไม้ในแต่ละปีไม่ใช่น้อย ๆ จะให้เธอเก็บไว้คนเดียวก็ดูจะเห็นแก่ตัวเกินไปอีกทั้งหลานสาวแสนดื้อยังส่งเงินเดินมาให้เธอได้จับจ่ายใช้สอยในทุก ๆ เดือน

"เอาเป็นว่าป้าจะไม่พูดเรื่องนี้อีกแล้วนะ ถ้าลดาไม่รับเงินก้อนนี้ไว้ก็ไม่ต้องส่งเงินเดือนมาให้ป้าอีก ป้าไม่รับ"

"คุณป้าขา"

"ไม่ต้องมาอ้อนป้าเลยนะลดา หลานมีภาระค่าใช้จ่ายตั้งมากมาย ป้าอยู่บ้านนอกปลูกพืชผักสวนครัวมีไร้ผลไม้จะไปใช้จ่ายอะไรเยอะแยะมากกัน"

"แต่ลดาไม่อยากให้ป้าต้องลำบาก อยากให้ป้ามีเงินใช้"

"แค่นี้ป้าก็มีเงินใช้ไม่ขาดมือแล้ว ลดาลูก"

"ขาคุณป้า"

"ให้ความสุขกับชีวิตของตัวเองบ้างนะ ป้าไม่มีเหตุอะไรจำเป็นต้องใช้เงินจริง ๆ "หลานสาวของพรรณีเป็นเด็กดีไม่เคยนอกลู่นอกทาง ลดาตั้งใจเล่าเรียนเธอสามารถเรียนจบด้วยเกรดนิยมอันดับหนึ่งจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง อีกทั้งยังได้เข้าทำงานในบริษัทนำเข้าและผลิตอะไหล่รถหรูชั้นแนวหน้าของประเทศไทย เงินเดือนพนักงานธรรมแต่สามารถอยู่ได้สบาย ๆ ไปตลอดทั้งเดือนของลดาทำให้พรรณีรู้สึกปลื้มใจที่ได้อบรมสั่งสอนหลานรักมากับมือหลังจากลดาต้องสูญเสียบิดามารดาด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์

"ลดารักป้านีนะคะ ขอบคุณนะคะสำหรับทุกอย่าง"

"ป้าก็รักลดาลูก ว่าแต่ช่วงนี้ชีวิตรักของหนูกับภีรวัฒน์เป็นยังไงบ้าง"ริมฝีปากเรียวเล็กสั่นระริกเมื่อถูกผู้เป็นป้าถามเรื่องนี้ เพราะลดาเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบท่านว่าอย่างไรดี

"ก็ดีค่ะ ภีมเขาดูแลลดาดี"

"ก็ดีแล้วล่ะลูก แต่ลดาจำคำป้าไว้นะ ผู้ชายจะเห็นผู้หญิงเรามีคุณค่าถ้าเราไม่อ่อนยอมตกเป็นของเขาโดยง่าย มันอาจจะดูฟังว่าเป็นเรื่องที่เห็นแก่ตัวแต่ป้าอยากให้ลดากับภีรวัฒน์ศึกษาดูใจกันไปให้นานกว่านี้ ลดาเข้าใจป้าใช่ไหมลูก"

"เข้าใจค่ะ"

"ดีแล้วล่ะลูก ป้ามีลดาเป็นหลานสาวแค่คนเดียว ถ้าหากผลสุดท้ายหนูกับภีรวัฒน์ไปด้วยกันไม่รอด ป้าไม่อยากให้ลดาหลานสาวคนสวยของป้าต้องมานั่งเสียใจภายหลัง"คำสอนของป้าพรรณีเต็มไปด้วยความเป็นห่วงซึ่งลดาเองก็สัมผัสได้ แม้ท่านจะรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับแฟนหนุ่มของเธอแต่ท่านก็ไม่เคยยุยงให้เธอเลิกกับภีรวัฒน์

'ป้าอยากจะขออะไรลดาสักหนึ่งอย่างได้ไหมลูก'พรรณีพูดขึ้นในขณะที่เธออยู่กับหลานเพียงสองคน สายตาผ่านร้อนผ่านหนาวมองทะลุปรุโปร่งตั้งแต่เห็นใบหน้าและแววตาของภีรวัฒน์ครั้งแรก

'ป้านีจะขออะไรลดาเหรอคะ'

'เก็บสิ่งมีค่าของลูกผู้หญิงไว้มอบให้ภีรวัฒน์ในคืนวันแต่งงานนะลูก อย่าใจอ่อนมอบสิ่งมีค่าของลดาให้ใครได้เชยชมในตอนนี้ เข้าใจที่ป้าบอกไหม'

'เข้าใจค่ะ'คำสอนของพรรณีลดาจดจำมาถึงทุกวันนี้ โดยระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาภีรวัฒน์ได้แค่จับมือกับหอมแก้มของเธอก็แค่นั้น ซึ่งมันค่อนข้างจะขัดใจของชายหนุ่ม

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าก้าวกระทบพื้นดังขึ้นยามเมื่อลดาพาร่างสง่างามของเธอเดินเข้ามาภายในบริษัท ใบหน้าอ่อนหวานแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางบางเบาต่างเรียกสายตาของผู้คนให้หันมามอง ริมฝีปากเรียวกระจับแต่งเติมด้วยลิปสติกสีหวานคลี่ยิ้มหวานส่งไปให้กับผู้คนเป็นการทักทายด้วยความอัธยาศัยดี ความน่ารักเป็นกันเองเข้ากับคนได้ง่ายดึงดูดความสนใจจากเพศตรงข้ามแต่มันก็เป็นได้แค่เพียงความคิดเมื่อหัวใจของเธอนั้นดันมีเจ้าของจับจองเสียแล้ว