“Puwede bang dumito ka na muna, Tol?” ang muli niyang tanong sa akin habang tinitigan ako, ang kanyang mga mata ay nagmamakaawa.
Tinitigan ko na rin siya. Natulala ako sa aking nakita sa kanya. Parang ibang Jerome ang nasa aking harapan sa pagkakataong iyon. Isang Jerome na nakakaawa, hapo, nawawalan ng pag-asa, larawan ng isang taong halos susuko na sa buhay. Ang unang naramdaman kong inis sa kanya ay unti-unting napalitan ng awa, hindi lang dahil sinagip niya ang buhay ng ka boardmate naming si Celine, hindi lang dahil nalaman ko ang hirap na painagdaanan niya sa kanyang pamilya, kundi dahil iyon ang pinakaunang pagkakataong nakita ko siyang nagmamakaawa at umiyak... dahil lang sa akin. Para bang, wow... ang isang siga ay napaiyak ko? Pakiramdam ko ay ako si David na tinalo ang higanten
