EP 3 อ๊ะ!

1206 Words

เดือนเต็มเห็นดารีย์เป็นตัวปัญหาเสมอ แน่ละ ถ้าเธอรู้ว่าพี่สาวจะถูกพาไปประมูล เธอคงขัดขวางทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้ “ห้องไหนพี่โส” โสภีเลิกคิ้วรับ เกือบจะตอบอยู่แล้วว่าเธอจะรู้ได้อย่างไรเล่าก็ไม่ได้อยู่ในงาน ก่อนคิดขึ้นมาได้ว่าเมื่อกี้ตอนออกมาจากห้องแขก เธอได้ยินเดือนเต็มโทรไปโวยวายกับประชาสัมพันธ์เรื่องอะไรสักอย่าง โสภีได้ยินไม่ชัดนัก ที่ได้ยินชัดคือเลขห้อง สงสัยจะห้องนั้นแหละ “3016 แต่ไม่ทันแล้วมั้ง นี่มันเช้าแล้วนะ” ดารีย์ไม่สนใจฟังต่อ สาวน้อยในชุดที่สวมนอนรีบวิ่งไปห้องสำหรับเก็บกุญแจทั้งโรงแรมเพราะบางครั้งโสเภณีของที่นี่ต้องใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปเอง เมื่อได้คีย์การ์ดสำรองแล้ว สาวน้อยก็หันรีหันขวางจนมั่นใจว่าไม่มีพวกแมงดาอยู่แถวนี้ จากนั้นก็รีบตรงเข้าโรงแรมทางประตูหลังทันที เธอขึ้นลิฟต์ไปชั้นสามสิบ หาห้องหมายเลข 3016 ไม่นานเพราะคุ้นชินกับที่นี่ดี เมื่อเดินกึ่งวิ่งไปถึงหน้าห้อง ดารีย์ก็เห็นจากในกระจกติดผนังว่าแมงดาหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินมาใกล้หัวมุม และจะเลี้ยวมาเห็นเธอในอีดชั่วอึดใจ! ดารีย์กลั้นใจแตะคีย์การ์ด ก่อนพุ่งตัวเข้าไปในห้องพักแล้วดึงประตูปิดดังปังแบบเส้นยาแดงผ่าแปด! ริมฝีปากอวบอิ่มอ้าน้อยๆ จากอาการหอบแฮ่กด้วยความเหนื่อยปนตื่นเต้นกลัวจะโดนจับได้ ก่อนที่สาวน้อยจะสะดุ้งเมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าตาคมคายเงยหน้าขึ้นมาจากข้างเตียงอีกฝั่ง เขาหล่อมาก... หล่อเหลาเสียจนหัวใจเธอกระตุกสั่นอย่างมิอาจห้าม... ดวงตาสีดำราวนิลมองตรงมาราวกับจะกลืนกินเธอทั้งตัว หนวดเคราตัดสั้นทำให้เขาดูสมเป็นบุรุษ จมูกโด่ง ริมฝีปากกว้างรูปกระจับ คนนี้น่ะหรือที่ซื้อตัวอุณาไป ดารีย์แทบอยากยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเรียกสติเมื่อแอบคิดวูบวาบไปตามสัญชาตญาณดิบที่พลุ่งขึ้นมาว่าหากเป็นคนนี้ หล่อขนาดนี้ ถ้าเดือนเต็มบอกดีๆ เธออาจจะยอม... บ้าไปแล้ว! คิดแบบนั้นออกไปได้ยังไงเนี่ย เธอคงเมายานอนหลับจนประสาทกลับ “ลูกแกะอยู่ไหน” เธอถามเสียงแหบแห้งจนแม้แต่ตัวเองยังแทบฟังไม่รู้เรื่อง แต่ยังไม่ทันจะถามซ้ำ เสียงเคาะประตูก็ทำให้สาวน้อยผละออกมาจากบานประตูด้วยความตกใจ ก็อกๆ! “ขออภัยครับคุณลูกค้า มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าครับ” เสียงนั้นเป็นเสียงของชาญ แมงดาหนุ่มคู่ใจของเดือนเต็มที่ดารีย์รู้ดีว่าเขาดุดันเฉียบขาดแค่ไหน! แม้แต่พวกโสเภณีขายดียังกลัวชาญ ดารีย์ก็กลัวเหมือนกัน ใครๆ ต่างพูดกันว่าชาญฆ่ามาไม่รู้กี่ศพแล้วกว่าจะมาถึงจุดนี้ ตอนเห็นเงาในกระจก ดารีย์ไม่มั่นใจว่าเป็นแมงดาคนไหนแค่จำชุดฟอร์มของพวกเขาได้ นี่ชาญต้องเห็นเธอก่อนจะเปิดประตูเข้ามาแน่เลย เธอมีพิรุธขนาดนั้นชาญต้องสงสัยแน่ๆ ถึงเสี่ยงเคาะประตูลูกค้า เธอตายแน่! ตายแน่! ร่างบางสะดุ้งโหยงเพราะชายหนุ่มแปลกหน้าเดินจากเตียงมาใกล้เธอในเวลาอันรวดเร็ว สาวน้อยตัวสั่น มองสบนัยน์ตาคมเต็มไปด้วยความปรารถนาแล้วก็แอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความขลาดกลัว เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังกลัวชาญหรือเขามากกว่ากัน เขามองเธอเหมือนจะขย้ำ! เหมือนสายตาของเสือหิวเห็นลูกกวางหลงทาง... “ไม่มีนี่ สินค้าก็น่ารักดี” พยัคฆ์ตอบชาญพลางเชยคางดารีย์ให้เงยขึ้นสบตา ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงซุกไซ้ซอกคออ่อนนุ่ม แล้วดูดดึงจนดารีย์ร้องด้วยความเจ็บ ทว่าเธอไม่กล้าต่อต้านเขา... ก็ถ้าชาญรู้ว่าเธออยู่ในนี้โดยไม่มีกิจธุระ แทนที่จะอยู่ที่เรือนพักโสเภณี ชาญต้องรายงานเดือนเต็ม แล้วเธอต้องถูกลงโทษแน่ๆ ดีไม่ดี อุณาจะติดร่างแหไปด้วย ก็เดือนเต็มได้สิ่งที่ต้องการจากอุณาไปแล้วนี่ คงไม่ต้องแสแสร้งแกล้งทำดีอะไรกันอีกต่อไปแล้ว “อ๊ะ...” “อื้อหือ เสียงก็เพราะด้วย” “อย่า...” ดารีย์หอบหายใจด้วยความตระหนก เธอยกสองมือขึ้นผลักอกเขา ทว่าไม่กล้าห้ามปรามเสียงดังเพราะกลัวชาญจะได้ยิน สาวน้อยไม่รู้เลยว่า ยิ่งเธอต่อต้าน เขาก็มีหื่นกระหายอยากจะครอบครองเธอเสียที่หน้าประตูนี่เลย! ทางด้านชาญคิดว่าลูกค้ากลัดมันสักคนคงเรียกโสเภณีมาเชยชมแต่เช้าล่ะมั้ง คงเร่งให้มาเร็วๆ เสียด้วย แม่สาวเมื่อกี้ที่เขาไม่ทันเห็นหน้าถึงรีบวิ่งเข้าไปทั้งๆ ชุดมอซอ แต่ช่างเถอะ ลูกค้าบางรายก็มีรสนิยมแบบที่เขาไม่เข้าใจ และไม่อยากทำความเข้าใจด้วย “ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้สุขสำราญนะครับคุณลูกค้า” ดารีย์หลับตาแน่นปี๋ มือผลักไส หูเงี่ยฟังเสียงชาญเดินห่างออกไป ก่อนที่สองมือของเธอจะถูกชายหนุ่มจับข้อมือดันออกแนบประตูแรงดังปัง! เขาหอบกระเส่า ซุกไซ้จูบแก้มสาวมาจนถึงริมฝีปากอุ่น ก่อนใช้ปากของเขาเปิดกลีบปากนุ่มเนียน แล้วสอดลิ้นลึกซึ้งจนดารีย์หัวใจเต้นเร่าๆ ร่างกายอ่อนเยาว์ระทดระทวย เหมือนถูกสูบลมหายใจไปจนสิ้น เสียงเดินของชาญเงียบหายไปทางลิฟต์แล้ว... เธอต้องหยุดเขา เดี๋ยวนี้! ดารีย์สั่งตัวเองก่อนเบือนหน้าหนี แต่แทนที่เขาจะหยุด ชายหนุ่มกลับตามจูบดูดดื่ม รุกไล้จนสาวน้อยแทบจะตั้งหลักยืนไม่ไหว เธอตัวสั่น ปากสั่น หลงเคลิ้มสัมผัสจนเผยอริมฝีปากรับอย่างลืมตัว อาการตั้งรับอย่างน่ารักแม้ไม่สนองกลับ และกลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอด้วยที่ทำให้เขาเหมือนจะหลอมละลาย... พยัคฆ์ไม่เคยจูบปากโสเภณีคนไหน เขาสาบานได้! กับคนนี้เขาก็ไม่ได้ตั้งใจ แต่มันเป็นไปเองโดยอัตโนมัติ ราวกับมีแรงดึงดูดระหว่างกันที่ทำให้เขาไม่สามารถละริมฝีปากออกมาจากกลีบปากอวบนุ่มได้เลย “อา...” เสียงหวานใสครางเบาๆ เมื่อเขาตัดใจถอนจูบ เพราะคิดว่ามี ‘อย่างอื่น’ ให้เขาเข้าไปผจญภัยในตัวเธออีกมาก ขืนเอาแต่จูบอย่างเดียวอยู่แบบนี้ก็ได้หมดเวลากินกันพอดี ชายหนุ่มละมือจากข้อมือขาวนวล เลื่อนลูบตามส่วนโค้งเว้าของกายสาว ก่อนเลิกเสื้อยืดตัวใหญ่ขึ้นนิดหน่อยแล้วจับเอวบางเปลือยเปล่าอย่างเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ระหว่างนั้นก็โน้มจูบตรงเนินอกนอกเสื้อเธอด้วย เขาไล้เลียลงไปถึงปลายถันแข็งเกร็งจึงรู้ว่าเธอไม่ได้สวมบราเซีย...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more