“ไม่รู้เหมือนกัน ถึงไปทัน ฉันก็ยังไม่มีชุดเลย มัวแต่ยุ่งๆ เรื่องแม่จนลืมว่ะ”
“เอ่อๆ ช่างมันเหอะ อย่างมากก็ถูกอินังลิสกับแก๊งด่า เหน็บแนม กระแทกแดกดัน หาว่าพวกเราไม่แน่จริง ที่รับคำท้าแล้ว ดันไม่ไปก็แค่นั้น อีกหน่อยก็จะสอนแล้วก็ได้แยกย้ายกันแล้วนี่ แคร์พวกมันทำไมล่ะวะ”
“ฉันขอโทษนะแก ไม่น่าไปรับคำท้าพวกมันเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก ก็มันจำเป็นนี่หว่า อย่าคิดมากเลย แกมีเรื่องให้คิดเยอะแยะแล้ว ไม่ไปก็ไม่เป็นไร แค่ถูกด่า ไม่เจ็บเหมือนถูกต่อยนี่หว่า ไว้เจอกันนะแก รักและเป็นห่วงนะ”
“ฉันก็รักแกที่สุด”
เจ้าของมือบาง ที่วางเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแล้ว กดตัดสาย นั่งทำหน้าเหนื่อยหน่ายเพราะสงสารเพื่อน ที่ถูกคู่อริอีกกลุ่มดูถูก หาว่าชนชั้นกลางบ้างล่ะ พวกอ้วนฉุบ้างล่ะ หนักๆ เข้าก็กลายเป็นพวกบ้านนอก พวกหลังเขา
หรือพวกไกลปืนเที่ยง ฐานะทางบ้านจนๆ หรือพ่อแม่เป็นแค่พวกมนุษย์เงินเดือนต่ำๆ นัดดากรกับรุ่งฤดีก็จัด
