EP 16
1164 Words
‘คุณชาย’
ดีๆ นี่เอง ไม่รู้ว่าเกิดมาเคยหยิบจับอะไรด้วยตัวเองบ้างหรือเปล่า ดูท่าทางช่างไฮโซโก้เก๋ เดินคอตั้งหลังตรง ผิวขาวจั๊วะยังกับผู้หญิง หน้างี้ผิวเนียนราวกับไข่ปอด ไร้ซึ่งไฝฝ้าใดๆ มือไม้ก็นุ่มนิ่ม ไม่มีกระด้างเลยสักนิด บ่งบอกว่าคงไม่ได้งานอะไร มากไปกว่าจับปากกากับมือถือ เนื้อตัวก็นุ่มเนียน บ่งบอกว่าไม่ได้กรำแดดอะไรเลย ก็เขารวยนี่นะ จะต้องได้ทำอะไรเยอะแยะเหมือนเธอล่ะ
“คุณตื่นนานหรือยังครับ?”
เสียงนุ่มๆ แบบนี้ เหมือนเสียงตอนเธอเจอเขาครั้งแรกเมื่อวาน แต่ไม่นานอาจจะเปลี่ยนเป็นเสียงหนักๆ เหมือนเมื่อคืนก็ได้ ใครจะไปรู้ ก็คนไบโพลาร์นี่นะ และเธอก็ไม่อยากจะตอบอะไร เลยเงียบเท่านั้น
“คุณจะไปไหนเหรอครับ?”
กำลังจะก้าวขาเดิน เพื่อไปอาบน้ำ ก็เกิดอาการเจ็บแปลบๆ จนต้องนิ่วหน้า สองขาก็ก้าวไม่ออก เลยยืนนิ่งๆ ไว้ ตาก็มองคนหน้าหล่อ แต่พฤติกรรมเป็นไบโพลาร์เดินตรงมาหา
“อุ๊ย”
รดาวดีตกใจไม่น้อย เมื่ออยู่ๆ ตัวก็ลอยขึ้นกลางอากาศอย่างรวดเร็ว จนกลัวว่าจะตกลงไป เลยใช้สองมือเกาะต้นคอเขาไว้แน่น
“ปล่อยฉันลงค่ะ”
ว่าจะไม่พูดด้วยแล้วเชียว แต่ก็อดอยากรู้ไม่ได้
“จะพาไปกินข้าวครับ”
วรวัชรส่งเสียงนุ่มๆ กับยิ้มน้อยๆ
“ฉันไม่หิวค่ะ แล้วฉันก็จะไปอาบน้ำด้วย ปล่อยฉันลงค่ะ”
“คุณต้องเลือกทำอย่างใดอย่างหนึ่งครับ ระหว่างยอมให้ผมอุ้มออกไปนั่งกินมื้อเช้า กับสอง ยอมให้ผมอุ้มไปห้องน้ำ แล้วเราอาบน้ำด้วยกัน และผมไม่รับประกัน ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น ตกลงเอายังไงดีครับ? ตัวคุณไม่ได้เบานะครับ”
“ไปกินข้าวก็ได้ค่ะ”
ถูกบังคับทางอ้อมซะขนาดนี้ เธอจะเหลือทางเลือกไหนได้อีกล่ะ ต่อให้ไม่หิว ก็คงไม่กล้าให้เขาพาเลี้ยวเข้าห้องน้ำหรอก
“เลือกได้ดีนี่ครับ ถึงใจจริงผมอยากให้คุณเลือกข้อสองมากกว่า แต่ไม่เป็นไรครับ ให้คุณกินจนมีแรงก่อน”
“ฉันขอไปล้างหน้ากับแปรงฟันก่อนได้มั้ยคะ? คุณปล่อยฉันลงค่ะ เสร็จแล้วจะตามไป”
“ผมพาไปเองครับ”
ก็เขาบอกเสียงหนักแน่นขนาดนี้ เธอจะทำอะไรได้ นอกจากใช้เกาะต้นคอเขาไว้เท่านั้น พอไปถึงเขาก็วางเธอลงตรงหน้าเคาน์เตอร์
“คุณออกไปรอข้างนอกเลยค่ะ เสร็จแล้วฉันจะตามออกไป”
“ผมรอตรงนี้ได้ ไม่เป็นไรครับ”
“แต่ฉันเป็นค่ะ เพราะอยากจะทำธุระส่วนตัวด้วย”
“ก็ทำไปสิครับ ผมไม่ถือ จะให้ผมอุ้มไปส่งตรงโถนั่งด้วยมั้ยล่ะครับ? ผมว่าคุณเดินไม่ไหวนะครับ”
“ไม่ต้องค่ะ ถอยไปค่ะ ฉันเดินเองได้”
“ผมว่าไม่ได้หรอก ผมช่วยดีกว่า”
แล้วตัวเล็กๆ ก็ลอยขึ้นกลางอากาศอีก ไม่กี่อึดใจเขาก็ส่งลงตรงใกล้ๆ ชักโครก รดาวดีอยากทำธุระส่วนตัวไม่น้อย แต่จะทำไปได้ยังไงในเมื่อเขาอยู่
“ออกไปก่อนสิคะ ฉันจะนั่งห้องน้ำค่ะ”
“นั่งไปสิครับ ผมไม่ถือหรอก”
เขาบอกหน้าตาเฉย แล้วเดินไปยังเคาน์เตอร์ เอาแปรงสีฟันของเธอมา บีบยาใส่ไว้ให้เรียบร้อย แล้วยืนหันหลังให้คนที่ยังคงยืนเฝ้าโถส้วมอยู่ พร้อมกับแอบยิ้มน้อยๆ
“แต่ฉันถือนี่คะ แล้วก็ทำอะไรไม่ถนัดด้วย ออกไปก่อนแป๊บหนึ่งนะคะ แล้วค่อยเข้ามาค่ะ ได้โปรด”
“ก็ได้ครับ ผมให้เวลาห้านาที และผมจะยืนรออยู่หน้าประตูนี้ล่ะ ไม่ปิดประตูด้วยครับ โอเคนะครับ?”
จะให้ตอบออกไปเหรอว่าไม่โอเค?
ในเมื่อเขาก็จะทำอย่างที่บอกไว้อยู่แล้ว ต่อให้ไม่ยอมยังไง เขาก็คงจะยืนกระต่ายขาเดียวตามเดิมแน่ เลยจำต้องทำธุระส่วนตัวไป ตาก็จ้องประตูไปเท่านั้น
“คุณไม่ต้องเดินมานะ รอตรงนั้น ผมไปช่วยเอง”
วรวัชรได้ยินเสียงกดชักโครก เลยรีบส่งเสียงไป ไม่กี่อดใจก็โผล่เข้าไปทั้งตัว เพราะคนข้างในไม่ตอบ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินเองได้”
“คุณยังเจ็บอยู่เลย จะเดินได้ยังไงครับ?” วรวัชรเข้าไปยืนอยู่ใกล้ๆ คนดื้อ
“ไม่เจ็บค่ะ ฉันเดินได้” คนดื้อก็เถียงข้างๆ คูๆ ทั้งที่จังเจ็บแปลบๆ อยู่
“ถ้าไม่เจ็บ เราก็เปลี่ยนมาอาบน้ำด้วยกัน แล้วค่อยไปกินข้าวมั้ยล่ะครับ?”
กำลังจะอ้าปากเถียงต่อ แต่คิดขึ้นได้ว่า อาบน้ำแล้ว เขาเคยบอกว่าไม่รับประกันหลังจากนั้น ก็เลยเก็บปากเก็บคำไว้ดีกว่า แล้วยอมให้เขาช้อนตัวไปส่งตรงเคาน์เตอร์แต่โดยดี
“ว่าง่ายๆ แบบนี้สิ ค่อยน่ารักหน่อย เอ๊า...แปรงฟันซะ จะได้รีบออกไปกินข้าวด้วยกัน”
รดาวดีรับแปรงสีฟัน มียาบีบไว้แล้วมาจากมือเขา แล้วไม่พูดอะไรอีก เพราะพูดไปก็ไม่มีทางชนะ แปรงเสร็จเขาก็ยื่นหลอดโฟมมาให้ เธอจะรับมาทั้งหลอด
“แบมือมาสิครับ”
แต่เขาไม่ยอม เลยต้องทำตาม แล้วรีบล้างหน้า เสร็จเขาก็ส่งผ้าเช็ดหน้าให้ จากนั้นตัวก็ลอยขึ้นกลางอากาศอีกครั้ง จนกระทั่งเขาวางลงเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว
มีอาหารถูกครอบด้วยฝากสเตนเลสทรงโดมหลายอัน พอเขาเปิดออก ก็เห็นว่าเป็นอเมริกันเบรกฟาสต์ สลัดผักสด ผักต้ม ครัวซองแฮมชีส ซุปฟักทอง ผลไม้สด ยังมีน้ำผลไม้ในแก้ว ชา กาแฟ นมอีก วางอยู่เต็ม
“ผมไม่รู้ว่าคุณจะชอบกินแบบไหน เลยสั่งมาเผื่อให้เลือกเอา เห็นคนของผมบอก ว่าคุณไม่กินอะไรตั้งแต่เราเจอหน้ากันเมื่อวานนี้แล้ว คุณน่าจะหิว”
“ฉันไม่...”
‘โครกคราก’
ตั้งใจว่าจะปฏิเสธไป แต่ท้องดันทรยศ ด้วยการร้องประท้วงออกมาขัดจังหวะพอดี คงเพราะมีอาหารมาล่อตายั่วใจแน่ๆ เลย วรวัชรได้แต่ยิ้มให้คนปากแข็ง
“เชิญครับ”
เขาผายมืออย่างสุภาพบุรุษ แล้วยังรินกาแฟใส่แก้วให้ น้ำผลไม้กับน้ำเปล่าอีก เพราะไม่รู้ว่าเธอจะอยากได้อะไรก่อนกัน ตาก็มองคนบอกว่าไม่หิว ที่กำลังส่งไส้กรอกเข้าปากก่อนอย่างอื่น ตามด้วยขนมปังปิ้ง ที่เขาเพิ่งเอาออกจากเตาเมื่อกี้ เพราะในบ้านมีเครื่องใช้ให้ครบครันอยู่แล้ว
- Writer
