สาวซุ้มยาดอง
1169 Words
เสียงของหมัดและเท้าของคนในค่ายที่กระแทกลงในกระสอบทราย ไม่สามารถเรียกคนที่อยู่ในภวังค์ให้หลุดออกมาได้ ใบหน้าเหม่อสักพักก็มีสีแดงสลับดำของลมรำเพยดูเป็นที่ชินตาของคนในค่ายไปแล้ว
ตอนนั้นเธอจับอะไรกันแน่นะ
“ไม่ใช่เลย ไม่ใช่ชัด ๆ มันไม่ได้แข็งแบบนี้...” นิ้วเรียวกดลงบนกระจับก่อนจะกรีดร้องโอดครวญในใจ
เธอสลัดมือราวกับถูกปลิงตัวใหญ่เต็มไม้เต็มมือเกาะอยู่ในฝ่ามือเล็ก แค่คิดว่ามันคืออะไรก็ขนในกายลุกชัน
“เพย! เอากระจับพี่ ๆ เขามาเล่นทำไมน่ะ น่าเกลียด แล้วทำไมทำหน้าทำตาแบบนั้น มือมีอะไรเหรอ” สำเนียงอ่อนหวานดังขึ้นจากร่างบางในชุดนักศึกษาเอ่ยทักน้องสาวตัวเอง ที่พอได้ยินเธอพูดก็สะดุ้งเฮือก โยนกระจับกลิ้งหลุนไปกับพื้น
“เปล่านะพี่นารี”
หญิงสาวในวัยยี่สิบสามยิ้มให้น้องสาวตัวแสบของตัวเอง เรือนผมตรงยาวที่ถูกยืดตรงรับกับใบหน้าหวานหยดไปทุกสัดส่วน หนำซ้ำชุดนักศึกษาที่ใส่มาตั้งแต่ในเมือง ก็ไม่มีท่าทีว่าจะยับยู่ยี่สักนิด
ลมรำเพยถอนหายใจพอมีนารีแล้ว เธอเหมือนหมาเน่าเปียก ๆ ที่วางอยู่ในค่ายมวยชัด ๆ
ดูนั่นสิคนทั้งค่ายเดินผ่านไปผ่านมาหน้าออฟฟิศ ราวกับมาดูนางฟ้าที่ไม่ได้เดินแต่ลอยมา แถมยังส่งยิ้มน่าขนลุกให้พี่สาวเธออีก พอเห็นสายตาพิฆาตจากลมรำเพยก็ทำคอตกเดินกลับไปเป็นแถว
“อะพี่ซื้อมาฝาก” นารียิ้มพลางยื่นขนมเค้กให้กับลมรำเพย
“ขอบใจจ้ะ อันนั้นซื้อมาให้พี่ ๆ เขาเหรอ พ่อไม่ให้กินนะพี่นารี”
“แค่ชิ้นสองชิ้นเองไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้! พวกพี่ ๆ เขาต้องคุมน้ำหนัก พี่นี่มีดีแต่สวยไม่รู้เรื่องเล้ยยย”
“ใจร้ายจัง พี่อุตส่าห์ซื้อมาตั้งเยอะ”
“เดี๋ยวพ่อก็ด่าเอาหรอก เอาไปให้เด็ก ๆ คนอื่นในหมู่บ้านเถอะ” ลมรำเพยเท้าเอว “แล้วนี่กลับมาทำไมอะ”
“นี่บ้านพี่นะ กลับมาไม่ได้รึไงกัน”
“ก็ไม่เห็นพ่อบอกเพยเลย ใครไปรับมาเหรอทำไมไม่โทรเรียกเพยล่ะ เพยจะได้ขี่รถเครื่องไปรับไง” หญิงสาวเปิดเค้กในมือก่อนจะอ้าปากงับลูกเชอรี่ด้านบน ท่าทางแก่นแก้วจนพี่สาวอย่างนารีได้แต่มองเธออย่างเอ็นดู ยื่นมือไปลูบศีรษะเล็กอย่างรักใคร่
“พี่ใส่กระโปรงมา เลยให้พี่สิงห์เอาเก๋งไปรับที่ขนส่ง”
คนฟังชะงักไปก่อนจะมองพี่สาวตัวเอง
“ใช้พี่สิงห์ของเพยทำไมเนี่ย”
“อะไร...ฮ่า ๆ ยังไม่เลิกชอบพี่สิงห์เขาอีกเหรอ” นารีแสร้งหัวเราะแต่ในใจปั่นป่วนไม่น้อย แก้มที่เพิ่งถูกประทับตราความเป็นเจ้าของร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อเห็นสายตาของน้องสาว
เธอและลมรำเพยรวมทั้งสิงหาเติบโตมาด้วยกันแต่เด็ก แต่หากถ้าลมรำเพยรู้ว่าเธอกับสิงหาคบหากันคงไม่ดีแน่
“ทำไมเพยต้องเลิกชอบด้วย”
“ก็เห็นตามพี่เขาต้อย ๆ ตั้งแต่เด็กแล้ว พี่เลยนึกว่าเพยเลิกชอบไปแล้วน่ะสิ ยังชอบอยู่อีกเหรอ”
“ชอบสิ เพยจะชอบไปจนวันตายเลย แล้วก็จะแต่งงานกับพี่สิงห์ด้วย” ลมรำเพยตอบอย่างร่าเริง ไม่ทันได้สังเกตสีหน้าซีดของคนเป็นพี่สาว ดวงตากลมโตที่ใส่คอนแทกต์เลนส์ตวัดตาไปหาชายหนุ่มที่เดินตามเข้ามา
สิงหาเองก็เลิกคิ้วสูงสายตามึนงง ก่อนจะยิ้มหวานให้กับนารีหญิงสาวที่ตนพึงใจ
“เดี๋ยวพี่เอากุญแจกับกระเป๋าไปวางให้ในบ้านนะ”
“ขอบคุณนะคะพี่สิงห์ พี่เข้าไปพักก่อนนะเพย”
“อื้อออ พี่สิงห์วันนี้อยู่กินข้าวด้วยกันไหมจ๊ะ เดี๋ยวเพยไปตลาดซื้อของอร่อย ๆ มาให้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไปนะ”
“จ้า พี่ ๆ เดี๋ยวเพยจะไปจดน้ำหนักนะเตรียมเข้าแถวเร็ว” ลมรำเพยลุกขึ้นมองตามแผ่นหลังแกร่งของคนที่ชอบไป เข้าเดินผ่านออฟฟิศเข้าไปยังบ้านที่ซ่อนอยู่หลังค่ายมวย หลังตะโกนบอกนักมวยในค่าย ก่อนที่ลมรำเพยจะนึกได้ว่าสมุดที่เธอใช้จดบันทึกน้ำหนักแต่ละวันอยู่ในห้องนอน เพราะเมื่อคืนเอาไปทำสถิติให้พ่อดู
หญิงสาวเดินตามสองร่างไปริมฝีปากก็กัดเค้กในมืออย่างเอร็ดอร่อย
“ทำไมพี่ไม่บอกเพยเรื่องเรา” เสียงของนารีดังขึ้นทำคนที่กำลังอ้าปากงับของหวานในมืออ้าปากค้าง ดวงตาสั่นไหวช็อกกับเรื่องที่ได้ยิน
“แล้วจะให้พี่บอกว่าอะไร รีเองก็ยังไม่ชัดเจนกับพี่”
“แต่รำเพยมันชอบพี่มากนะ”
“ชอบแล้วยังไงล่ะ รีก็รู้นี่ว่าพี่ไม่ได้ชอบเพย พี่มองน้องสาวรีเป็นเหมือนกับน้องสาวพี่”
“รีไม่อยากปัญหากับน้อง”
“งั้นพี่จะไปบอกเพยเดี๋ยวนี้แหละ”
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่สบายใจผ่อนคลายขึ้น หลังถูกมือเล็กจับเอาไว้ หัวใจที่พองโตเต้นระรัวหันกลับไปเอ่ยกับคนที่รักเสียงอ่อย
“รีจะรั้งพี่ไว้ทำไม พี่จะได้ทำทุกอย่างให้ชัดเจน” เขาดึงข้อมือของนารีแล้วกอดเอวเล็กเข้ามาหาตัว “พี่รักรีมากรีก็รู้นี่ รีไม่อยากให้ใครรู้พี่ก็อดทนแต่เรื่องรำเพย พี่เองก็อึดอัดนะ”
“พี่สิงห์อย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวพ่อมาเห็น”
“งั้นเข้าไปในห้องเดี๋ยวได้ไหม”
นารีเม้มปากแน่นก่อนจะพยักหน้า ฉุดแขนดาวเด่นของค่ายหายเข้าไปในห้อง ทิ้งให้สายตามึนงงยืนมองประตูที่ปิดลงด้วยหัวใจที่ว่างเปล่า
“ลุงจ๋าอาวววมาอีกเป๊ก! กรู๋ววววว”
“เหี้ยอะไรวะนั่น” มังกรกระโดดลงจากท้ายมอเตอร์ไซค์ ก่อนจะมองไปยังร่างที่กอดโหลยาดองที่เหลือเพียงก้นโหล แล้วโยกซ้ายโยกขวาเด้งหน้าเด้งหลังไปกับเพลงหมอลำ
“รำเพยมึงทำอะไรเนี่ย พี่สาวเดินแจกขนมชาวบ้าน น้องสาวเด้งเป็นกุ้งดีดอยู่ซุ้มยาดอง”
ร่างบางหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นหน้าศัตรู เดินโซเซเข้าไปป้องปากแล้วกระซิบบอก “อ้ายยยยมางกอน อ้ายหรรม ขอจาบบบหน่อยยย ( ไอ้มังกร ไอ้หรรมขอจับหน่อย )”
ใบหน้าหล่อแดงซ่านคว้ามือเล็กก่อนที่คนเมาอย่างเธอจะจู่โจมของสำคัญของเขา
“เหมือนมึงจะติดใจนะ ถ้าจับเล่นแล้วมันแข็งเมื่อไหร่มึงต้องรับผิดชอบด้วย”
- Writer
