ตอนที่ 7

1372 Words

นายธีรคามยืมเงินของเขา ไปละลายบ่อนในการพนันต่อ จากที่เล่นคราวก่อน เมื่อสักสองเดือนที่แล้ว เขาหวนมาเล่น ยังไม่ได้จ่าย เลยเงยหน้ามองจ้องด้วยรอยยิ้มเยาะ เมื่อเขาจดจำและทบทวน อีกฝ่ายคงแกล้งลืม ทำเอาธีรคามถึงกับอึ้งสีหน้าเจื่อนทันที เขาร้อนที่สุด”ในยามนี้ คือเรื่องเงินที่จะได้มา ปางภูรับรู้ว่าหมอนี่ติดจนงอมแงม ถ้ามันสามารถขายตัวเอง เพื่อการพนันได้ มันคงทำไปแล้ว เพราะหลายคราว เขาเห็นแม้กระทั่งภาพที่ธีรคามถอดนาฬิกาและแหวนบางครั้ง เป็นเสื้อเชิ้ตหรูๆราคาแพง ก็ยังเอาเป็นไปสินการพนัน มัดจำกับเจ้าของบ่อน เพื่อมาถอนเอาคืนในยามที่มีเงิน เขารู้สึกสังเวชผู้ชายคนนี้ยิ่งนัก คงจัดสรรอะไรให้ตนเองดีไม่ได้กระมัง เรื่องที่เป็นในแง่งามหรือสิ่งดีๆ จะว่าไปเขามีความรู้สึกและเปรียบธีรคามว่า เหมือนเดนคน เป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ แต่ไม่อยากจะคิดหรอก อย่างน้อยก็คนคนหนึ่ง เขาย่อมสงสาร แต่ธีรคามกลับทำตัวแบบนี้ ในสายตาของเขาซึ่งหมิ่นเยาะ เหมือนคนจนตรอก ไร้ศักดิ์ศรี ธีรคามสีหน้าบึ้งตึง กระอักกระอ่วน เมื่อไม่ได้ แต่ก็ยังด้านหน้าขอร้องอีกครั้ง “น่าเสี่ย ผมสัญญาว่าจะหามาชดใช้ให้ มันติดหล่มจริง สนุก อยากจะเอามาต่อทุน ผมแน่ใจว่าคราวนี่ผมคงกู้ทุนคืนได้หมด แหม.. เสียไปไม่เท่าไหร่หรอก แค่เจ็ดแสนเอง จิ๊บๆเสี่ย ผมเคยได้กลับมาคืนเกือบจะล้านแน่ะ” หมอนี่โม้มากไปมั้ง ปางภูครุ่นคิดอยู่ในใจ คงจะตะล่อมหาทางหยิบยืมเงินของเขา แต่เขายังใจแข็ง คราวก่อนมันยังไม่มีทีท่าว่าจะชดใช้ให้สักนิด เขาเลยมองข้ามผ่านสายตา เพราะคิดว่าเงินขุ่นมัวจากกองพนันเหล่านี้ มันจะมีปัญญา หาชดใช้เขาหรือเปล่าล่ะ แค่สี่ซ้าห้าหมื่น ยังไม่มีปัญญาจะจ่ายให้เจ้าหนี้ ถ้ามันพอกพูนขึ้นไปล่ะจะว่ายังไง แล้วมันบอกว่ามันเล่นได้เกือบล้าน เอาไปไว้ไหนหมด ราคาคุยหรือเปล่า “ไหนเอาหลักฐานมาโชว์หน่อยสิว่าเล่นได้” ฮึ เสี่ยหนุ่มแค่นยิ้มรู้สึกระอาใจ และมีความรู้สึกว่ามันด้านหน้ามาขอ และถึงขนาดนี้ เขาก็คงจะใจอ่อน สีหน้าของธีรคามดูเหมือนจะเอาให้ได้ อ้อนวอนขอ “น่าเสี่ย ผมสัญญานะ เล่นได้คราวนี้ เงินจะถึงมือเสี่ยทันที เพื่อให้เสี่ยไว้ใจผม เราจะได้คบกันนาน” ฮึ คบ นึกว่าคนอย่างเขาอยากจะคบมันเป็นเพื่อนหรือไง คนอย่างธีรคามหน้าทั้งด้านและหนา ยัดเยียดตัวเองมาเป็นเพื่อนของเขามากกว่า เพราะคนที่ปางภูอยากจะคบ ต้องไม่ด่างพร้อย แต่เป็นคนที่ขาวสะอาดด้วยศีลธรรม ด้วยความดีที่จะชักจูงคนอื่น มุ่งไปที่ประโยชน์ส่วนรวม มากกว่าส่วนตัว ปลิ้นปล้อนกะล่อนตอแหลเก่งอย่าง ธีรคาม นึกว่าเขาไม่รู้ทัน ไอ้ปลากระโห้ จิ้งเหลนไฟตัวนี้หรือไง มันคุยให้ฟังด้วยไม่ใช่หรือว่า มีแฟนสาวสวย เขาไม่ได้มองไปที่สวรรค์สีหรอก ผู้หญิงอย่างสวรรค์สี คงห่างไกลไปจากคำนั้น เพราะผู้ชายอย่างธีรคาม แม้คว้าเอาหล่อนมาขึ้นเตียงก็ตาม เขาคงไม่เลือกที่จะให้หล่อนจดทะเบียนเป็นเมียแต่งหรอก สวรรค์สีจะมีอะไร หล่อนเป็นหมอนวด นอกจากร่างกายที่แลกเปลี่ยนเป็นเงินตราเท่านั้น ตะเกียกตะกายไปร่านในกระทะทองแดงดอกงิ้ว ใช่หล่อนเป็นโสเภณีที่เจนจัดพอสมควรล่ะ จะให้เขามองหล่อนในแง่ดีได้ยังไง หล่อนยังเคยพูดจาเกี้ยวเขา เพื่อให้เขาตามหล่อนไปที่บ้าน เพื่อปลดเปลื้องด้วย แต่เขาสะแยะยิ้มกระแทกคำพูดใส่หน้าออกไปว่า เขาไม่ใช่เหยื่อ กรุณาอย่าลากเขาไปทำเรื่องชั่วพรรค์นี้ เขาไม่ใช่เป็นประเภทที่อยากจะขึ้นเตียงกับใคร ก็มาชวนง่าย ฮึ อย่างเขามันซับซ้อน ความต้องการ เพราะสเปกต์ของเขา ไม่ยอมบอกใครหรอก จนกว่าเขาจะเจอผู้หญิงคนนั้น สวรรค์สีเลยต้องหน้าม้าน อายจนสีหน้าของหล่อนชากระด้างนิ่วหน้าด้วยอารมณ์โกรธ ที่ผู้ชายอย่างเขา ไม่ยอมตกเป็นเครื่องนอนของเล่นของหล่อน บอกแล้วไง เขาไม่ใช่ผู้ชายประเภทหน้ามืดตามัว อยู่ที่ไหน ให้อารมณ์ใฝ่ต่ำมันสิงสู่ ก็ฟาดดะไม่เลือกอย่างธีรคาม ประวัติของธีรคามฉาวโฉ่โชนเรื่องเพศจะตาย มีหรือที่เขาไม่รู้ ยิ่งมาเจอกับสวรรค์สีเจนจัดพอกัน ทั้งคู่ก็คงไม่ต่างไปกับผีเน่ากับโลงผุ ถึงมาโคจรและได้มาอยู่ด้วยกัน จนเห็นไส้เห็นพุงกัน ปางภูปฏิเสธทุกรอบนั่นล่ะ หล่อนมันไม่ใช่แค่คาวจัดอย่างเดียว แต่มันสกปรก ไปด้วยหยาบทั้งจิตใจและเรือนกาย แม้แต่กลิ่น ยามไปยืนอยู่ใกล้ๆ ปางภูยังต้องเบือนหน้าหนีเลยไม่อยากให้มันแปดเปื้อนตัวเขา “นะเสี่ย ผมไหว้ล่ะ ผมขอร้องเถอะ” ฮึ ในที่สุดคนอย่างธีรคามก็ตกต่ำเสียจนต้องยกมือไหว้เขา คงจะใช้ลูกไม้แบบที่ได้ผลอย่างที่สุด แล้วเขาก็ใจอ่อน เป็นเพราะมันเบื่อระอา เลยควักเงินออกไปให้ อย่างไม่อยากจะควักนะ รำคาญเหลือเกิน มันจะได้จบให้เสียที เพราะเขาอยากจะกลับบ้าน อีกหน้าที่ของการเขียนหนังสือ รออยู่ หนุ่มหล่อคิดอย่างนั้น นิยาย เป็นความรักส่วนตัวในจินตนาการของเขา สำคัญกว่าการพนัน ที่เข้ามาเล่นแก้เครียด อีกหน่อย เข้าไปบ้าน ก็คงเปิดจอคอมนั่งทอดฝันจินตนาการของตนเองต่อ เพราะเขาไม่รู้สึกเหนื่อย เป็นเวลาประจำของการปั่นนิยาย สมองและความรู้สึกมันจะไหลมาเอง ชนิดที่เหมือนสายน้ำต้องคว้าเอาความคิดเหล่านั้นให้ทัน ถ้าไม่ทันก็แล้วไป เรื่องเงิน เขาไม่หวังว่าจะได้คืน ดูเหมือนจะคาดเดาไปถึงในสันดานลึกของธีรคาม อย่างมันแบมือขอคนอื่นได้ง่าย แต่ไอ้เรื่องคืนเห็นจะยาก “ฉันจะให้ แต่ไม่เชื่อหรอกว่า คนอย่างนายจะหาทางคืนฉัน ธีรคาม แต่ถึงอย่างไรก็ตามนะ คนเรา ถ้าติดหนี้ใคร ก็ควรจะหาทางชดใช้ ไม่งั้นตายไป นายต้องตามไปชดใช้ด้วยชาติหน้า แค่นี้ล่ะ ฉันไปแล้ว ถึงเวลากลับ” จากนั้นปางภูก็กระแทกฝีเท้าของตนเองก้าวจากไป ธีรคามมองตามด้วยสายตาหมิ่นเยาะ ที่ถูกขัดเคืองขบกรามบดแน่น แม้จะได้เงินแล้ว แต่ก็นึกหมั่นไส้ นายเสี่ยเศรษฐีตัวจริงคนนี้ รับรู้ดีกว่านามสกุลโภคายุทธของ ปางภูเป็นมหาเศรษฐีนักธุรกิจตัวจริง ไม่เหมือนเขาที่เป็นผู้ดี และมีแค่เปลือกเท่านั้น อีกอย่างเกี่ยวกับประวัติส่วนตัว ที่เขาไม่นึกภูมิใจ เป็นความลับจนวันตาย เขาไม่ยอมรับความจริง ทำไม โชคชะตา ถึงสร้างลิขิตชีวิตของเขาให้เป็นแบบนี้ เขารับรู้กับวาจาคมกริบดุจใบมีดโกนของเสี่ยปางภูแล้ว รับรู้มาแต่ไหนแต่ไร ผู้ชายประเภทขวานผ่าซาก ที่ไม่ยอมให้อะไรมาขวางคำพูด เกลียดชอบก็แสดงออกมาตรง เขาจึงอดสั่นหนาวๆร้อนๆกับคำพูดของปางภูไม่ได้ หมั่นไส้ ดีแต่ว่ากระแทกเท้าไปแล้ว เขาหมดห่วงเงินจำนวนหลายหมื่นสด ก็มาอยู่ในอุ้งมือของเขาเรียบร้อย จากนั้นเดินเข้าไปในวงบาคาร่าต่อ สวรรค์สีนวยนาดเข้ามาควงแขนเขา สีหน้าของหล่อนยิ้มเยาะ “ผัวจะเอาไปต่อทุนหรือละลายทุนกันแน่ อีสีเห็นแบมือขอพ่อรูปหล่อ เขาก็ให้มาง่ายๆ นี่สีบอกนะคะ ผัวขา ต้องไม่เล่นเสีย” “ยุ่งอะไรกะเธอด้วย” เขาตะคอกใส่สวรรค์สี จนหล่อนเงียบกริบ แต่ยังมีสีหน้าฮึดฮัดขัดเคือง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more