ความรู้สึกเริ่มเปลี่ยนไป #1
1334 Words
Rrr Rrr!
(ตอนนี้แกอยู่ไหนบัว ฉันส่งข้อความไปก็ไม่อ่าน ดอมมันจะตายอยู่แล้วมันจิกฉันทุกชั่วโมงเลย มันบอกส่งอะไรไปแกก็ไม่อ่านไม่ตอบ)
“พิมพ์ฉันอยู่เมืองไทยนี้แหละ แล้วแกละตอนนี้อยู่ที่ไหน ฮ่องกงหรือ อเมริกา เรื่องดอมเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง”
(เนื้อหอมจริงนะแม่คนสวย หนุ่ม ๆ ตอมกันเชียว เออรีบโทรหาดอมเลย ฉันไม่ได้หลับไม่ได้นอน ตอนนี้อยู่ฮ่องกง คิดถึงแกมากเลยอะ เตี่ยของฉันจะให้ฉันไปดูตัวผู้ชาย โครตน่าเบื่อ แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบโดนบังคับ ถ้าปะป๊าไม่หยุดเรื่องจะจับฉันแต่งงาน ฉันจะหนีออกจากบ้านไปเลยคอยดู) พิมพ์มาดาโวยวายมาตามสาย
“ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ คิด แล้วแกจะทำยังไงละที่นี้ คนที่เท่าไหร่แล้วอะ เฮ้อ!… เกิดเป็นคุณหนูตระกูลเฉินนี้มันก็ยุ่งยากเหมือนกันเนอะ แล้วพี่ชายใหญ่แกว่ายังไงบ้างละ ปกติเห็นออกโรงช่วยแกตลอดไม่ใช่เหรอ”
(เฮียเพลิงตอนนี้ก็โดนกดดันเรื่องแต่งงานเหมือนกัน ฉันสงสารเฮียเลย ไหนจะยุ่งงานที่บริษัท ไหนจะต้องคุมลูกน้องที่กาสิโนอีก)
“แล้วเมื่อไหร่แกจะเริ่มทำงานเป็นชิ้นเป็นอันสักทีล่ะ บริษัทตัวเองมีก็ไม่ทำ พอไปทำที่อื่นก็ทำไม่ได้นาน”
(บัวก็รู้นี่ เข้าไปทำที่ไหนก็เจอแต่ผู้ชายชีกอ รอก่อนแล้วกัน เดี๋ยวถึงเวลาพิมพ์พร้อมเดี๋ยวพิมพ์ก็ทำเองแหละ ตอนนี้ขอเกาะเฮียก่อนแล้วกัน)
บัวชมพูส่ายหน้าเบา ๆ ให้กับความดื้อรั้นของพิมพ์มาดา เพราะเป็นเพื่อนกันมานาน บัวชมพูจึงรู้ว่าพิมพ์มาดาเป็นคนใจร้อน เพราะโดนตามใจมาตั้งแต่เด็ก แต่พิมพ์มาดาเป็นคนรักเพื่อน รักครอบครัวมาก ทั้งสองจึงคบกันมาได้นานขนาดนี้ ถึงบางครั้งพิมพ์มาดาจะเหมือนเด็กไปบ้าง แต่คือคนที่อยู่เคียงข้างเธอเสมอเวลาต้องการความช่วยเหลือ
“จ้ารู้ว่ารวยและสวยมาก เกิดมาสวยมากก็เป็นปัญหาอีกเนอะ มาหาบัวที่ไทยสิ เราจะได้ไปเที่ยวกัน”
(เดี๋ยวขอดูก่อนนะ เพราะเฮียบอกจะให้เข้าไปฝึกงานที่บริษัท คิดถึงบัวมาก แค่นี้นะจะนอนแล้ว อย่าลืมโทรหาดอมละ)
……
บัวชมพูทำงานหามรุ่งหามค่ำมาหลายวันติดกันผ่านมาสามสัปดาห์แล้วที่เธอทำงานที่นี่ เธอพยายามเรียนรู้งานทุกอย่างโดยมีเตือนใจเป็นคนสอน วันหยุดเธอพาน้ำขิงไปเที่ยวสวนสัตว์ มีเตือนใจไปเป็นเพื่อนกับนิ่มพี่เลี้ยงของน้ำขิง น้ำขิงดีใจมากที่ตอนนี้แม่ของเธอให้ความสนใจเธอมากขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก
เช่นเดียวกับวันนี้บัวชมพูทำงานหนักจนลืมดูเวลา เธอเผลอหลับไปในห้องทำงาน
ดัสตินเดินผ่านห้องของนับดาวเห็นไฟเปิดอยู่จึงเดินเข้ามาดู ภาพที่เห็นตรงหน้าสร้างความประหลาดใจให้เขามาก ภาพผู้หญิงผมฟูฟุบหน้าหลับคาโต๊ะทำงานกับแฟ้มเอกสารกองโต พร้อมปากกาที่ถือคามืออยู่ กับปากกาอีกด้ามเธอเอาเหน็บไว้ที่หู แล้วก็มีกระดาษโพสต์อิทติดตามแขนของเธอ เขาไม่เคยคิดว่าจะเห็นเธอในสภาพแบบนี้มาก่อน
นับดาวที่เขามีอยู่ในหัวคือผู้หญิงที่เขาจะต้องหลีกหนีไปให้ไกลที่สุด เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันนะ ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาเข้ามาว่าเธอในห้องนี้ เขาพยายามสลัดภาพเธอออกจากความคิดไม่หยุด แต่เหมือนภาพที่เห็นเธอร้องไห้เสียใจยังติดตาเขาอยู่ มันแวบเข้ามาในหัวของเขาตลอดเวลา เขาได้ยินข่าวว่าเธอทำงานดึกทุกวันแล้วเธอก็แต่งตัวดูดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ชุดที่เธอสวมใส่ทุกวันนี้มีแต่ชุดที่ดูสวยสง่าสมกับมาดนักธุรกิจที่เธอเป็นถึงประธานบริษัท แล้วเธอก็ไม่แต่งหน้าจัดเหมือนแต่ก่อนทำให้ดูเด็กลง เขาจะปลุกเธอดีหรือเปล่านะ
ดัสตินยืนมองเธอนิ่งนาน ปกติเขาอยากจะไปให้ไกลจากผู้หญิงคนนี้ แต่ตอนนี้ทำไมความรู้สึกของเขาถึงได้เปลี่ยนไป เขาอยากจะเข้ามาตอแยเธอ ‘บ้า! แกต้องบ้าแน่ดัสติน’ ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานของหญิงสาว เขานิ่งมองเธอทำไมเวลาหลับเธอดูเหมือนเด็กไม่มีพิษอะไร ดวงหน้าอ่อนใสของเธอ ไม่เหมือนผู้หญิงกร้านโลกที่ผู้ชายตบตีแย่งกันเลย เขาเรียกชื่อเธอเบา ๆ
“นับดาวคุณมาหลับอะไรอยู่ตรงนี้”
“ใครคะ บัวง่วงค่ะ ขอนอนก่อนนะคะ”
ท่าทางที่เหมือนเด็กเกเรที่แอบหลับ แล้วโดนจับได้ทำให้ดัสตินอดอมยิ้มไม่ได้ เธอยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ
“ผมเอง ตื่นได้แล้ว มันดึกมากแล้ว” คำว่าผมเองทำให้บัวชมพูกระเด้งตัวตื่นขึ้น สภาพของเธอแทบจะดูไม่ได้เพราะโหมทำงานหนัก ผมเพ้าฟูรุงรัง เธอใช้หลังมือปาดน้ำลายที่มุมปากอย่างช่วยไม่ได้เลย ทำไมผู้ชายคนนี้ต้องหล่อเนี๊ยบตลอดเวลาด้วยนะ เธออดใจเต้นแรงไม่ได้เวลาอยู่ใกล้เขา ขนาดเจ้านายของเธอที่อเมริกาว่าหล่อแล้วแต่เมื่อมาเทียบกับดัสติน อาจจะเป็นที่เจ้านายของเธอยังเด็กกว่าแล้วลุคขี้เล่นเป็นกันเองมากกว่า แต่ดัสตินให้ลุคน่าเกรงขามและเขาดูดีมีสเน่ห์… นี่แกเลิกคิดเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้เดี๋ยวนี้นะบัว
“คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ แล้วเข้ามาทำไม” บัวชมพูถามเขาออกมาหลังหาเสียงของตัวเองเจอ
ดัสตินอดอมยิ้มไม่ได้กับท่าท่างของเธอ เธอเหมือนเด็กที่นอนหลับน้ำลายยืด เขายิ้มมุมปากนิด ๆ
“ผมเห็นไฟเปิดอยู่ก็เลยเข้ามาดู คุณไม่สบายหรือเปล่า ทำไมมานอนตรงนี้ ดึกแล้วทำไมไม่กลับบ้าน ปกติเวลานี้คุณต้องอยู่ผับดื่มกับเพื่อนชายคุณไม่ใช่หรือ เกิดบ้าอะไรขึ้นมา ถึงได้ทำงานหนักขนาดนี้” เขาเผลอเอ่ยประโยคที่ชอบว่าเธออยู่ประจำออกไป โดยลืมไปว่าคนตรงหน้าตอนนี้ที่เขาเห็น เธอทำตัวดีขึ้นกว่าแต่ก่อนและเธอคงไม่ชอบใจที่ได้ยิน
“ฉันสบายดี แล้วถ้ายังไม่หยุดพูดเรื่องอดีตของฉัน ก็เชิญออกไปได้แล้ว ฉันจะทำงานต่อ”
“ผมจะไปส่งบ้าน ดึกแล้วกลับก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อ งานมันไม่หนีไปไหนหรอก”
“ฉันกลับเองได้ค่ะ คุณกลับก่อนเลยค่ะ ฉันมีเอกสารหลายอย่างต้องเซ็น แล้วก็ต้องร่างจดหมายด้วย ขอบคุณนะคะ”
“อย่าดื้อได้ไหม คิดว่าผมอยากใกล้คุณนักหรือไง ทั้งที่เมื่อก่อนคุณยั่วผมและอยากเข้าใกล้ผมจะตาย จะเอาคืนหรือไง?”
“ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพราะฉะนั้นฉันเลิกทำตัวแย่ ๆ แบบนั้นแล้ว และฉันก็ไม่สนใจผู้ชายคนไหนทั้งนั้น เชิญค่ะ”
“ผมไม่คิดว่าคนเราจะเปลี่ยนแปลงกันได้ขนาดนั้นหรอกนะ เอาแค่ว่าไม่ทำต่อหน้าน้ำขิงก็พอ เพราะผมไม่คิดว่าคนเราจะอดอาหารได้หรอกนะ”
“ถ้าคุณไม่ออกไป ฉันจะไปเองเชิญคุณพร่ำของคุณไปคนเดียวเถอะ คนบ้า! ไม่เหนื่อยหรือไงที่ต้องมาตามว่าฉัน” พูดเสร็จเธอก็คว้าเอาเสื้อสูทมาคล้องแขน เดินออกไปทันที มองค้อนใส่ดัสตินด้วยความโมโห ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ปากจัดชอบหาเรื่องคนอื่นได้ตลอดเลย
- Writer
