เลขาของปรมัตถ์ #1
1217 Words
เช้าวันต่อมา ชมพลอยกำลังพยายามปลุกลูกสาวที่นอนน้ำลายยืดให้ตื่นไปโรงเรียน แต่ดูเหมือนวันนี้เธอจะปลุกยากกว่าปกติ จนต้องใช้ทุกวิธี ทั้งเขย่าตัวทั้งแกล้งสารพัด แต่เด็กหญิงก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
“น้องพรีมขาตื่นได้แล้วค่ะลูก หนูต้องไปโรงเรียนนะคะ”
“ขอนอนต่ออีกแป๊บไม่ได้เหรอคะคุณแม่ขา” เสียงอ้อนที่ส่งออก ทั้งที่ตายังปิดอยู่ พยายามถ่วงเวลาให้ได้นานที่สุด
“ไม่ได้ค่ะ พรุ่งนี้วันหยุดหนูตื่นสายได้ค่ะ แต่วันนี้ไม่ได้เด็ดขาดค่ะ”
“ว้า… ไหนป้ากิ่งบอกว่าคุณแม่ขาใจดีไงคะ” เด็กหญิงยังคงพูดในสิ่งที่จำได้ขึ้นมาอ้อนคุณแม่ขาต่อ
“ลุกขึ้นมาเลยค่ะ คุณแม่ขาทำข้าวผัดกุ้งไว้รอด้วยนะคะ เอ… มีใครสนใจหรือเปล่าน้า…หรือจะเอาไปให้ป้ากิ่งกินหมดดีไหมคะ”
ชมพลอยรู้ว่าลูกสาวเธอหัวดี ฉลาด จดจำสิ่งต่างๆ หรือแม้กระทั่งคำพูดได้แม่น
ดูสิ ตอนนี้มีพูดต่อรองเป็นด้วย น่าตีจริงเชียว
“ก็ได้ค่ะ น้องพรีมอยากกินข้าวผัดกุ้งค่ะ คุณแม่ขาแบ่งไปให้ป้ากิ่งได้ค่ะ แต่ของน้องพรีมต้องเยอะกว่านะคะ” เด็กหญิงยังคงต่อรองเพราะกลัวของอร่อยจะไม่อิ่มท้อง ที่กำลังใช้มือน้อยๆ ลูบไปมา
“ได้เลยค่ะเจ้าหญิง”
“คุณแม่ขาใจดีที่สุดในโลกเลยค่ะ จูจุ๊บค่ะ”
พูดเสร็จก็ยื่นหน้าไปจุ๊บที่แก้มแม่จนพอใจ ชมพลอยจึงฟัดแก้มลูกสาวคืนบ้างอย่างมันเขี้ยวในความขี้อ้อน
ชมพลอยอุ้มลูกสาวเดินเข้าไปในห้องน้ำ จัดการอาบน้ำแต่งตัวเสร็จใช้เวลารวมกันยี่สิบนาที ตอนนี้น้องพรีมก็กำลังนั่งทานข้าวผัดอย่างเอร็ดอร่อย
“อร่อยมากเลยค่ะ วันหลังทำอีกนะคะ น้องพรีมอยากกินแพนเค้กราดช็อกโกแลตค่ะคุณแม่ขา” เธอพูดพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้คุณแม่ ยิ้มจนตาหยีอย่างน่าเอ็นดู
“ได้สิคะคนเก่ง วันหลังคุณแม่จะทำให้ทานนะคะ”
“เย่ๆ คุณแม่ขาใจดีที่หนึ่งเลยค่ะ”
“อิ่มแล้วไปรอรถรับส่งกันดีกว่าค่ะ กระเป๋าของน้องพรีมอยู่นี่ค่ะ”
เธอออกมายืนส่งลูกขึ้นรถที่หน้าบ้าน ก่อนจะขึ้นรถก็หอมแก้ม จุ๊บกันจนพอใจ น้ำลายของน้องพรีมเลอะแก้มเธอ จนต้องได้ไปล้างหน้าใหม่อีกรอบ ดีที่เธอไม่ชอบแต่งหน้า จึงไม่ต้องใช้เวลานาน
เธอมาถึงบริษัทก่อนเวลาเข้างานสิบนาที วันนี้ลูกชายของท่านประธานจะเข้าบริษัทเป็นวันแรก เธอรู้สึกประหม่าและกดดัน เพราะเห็นเขาวันนั้นที่บ้านของท่านประธานตอนไปเอาชุดสูท เขาดูน่ากลัว แถมมองเธอด้วยสายตาคมกริบ ราวกับว่าเธอทำอะไรผิด
หวังว่าจะใจดีเหมือนท่านประธานนะ
ขณะที่กำลังก้มๆ เงยๆ เตรียมแฟ้มงานไว้ให้ลูกชายท่านประธานได้ศึกษางานอยู่ เธอไม่รู้ว่ามีคนเดินเข้ามาในห้องอีกคน จึงไม่ได้ระวังตัว
ปรมัตถ์กำลังยืนสำรวจผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งเคยเห็นเธอที่บ้าน เธออยู่ในชุดกระโปรงทรงดินสอสีดำ คู่กับเสื้อแขนยาวสีม่วงแขนยาวปิดคอ สวมรองเท้าคัชชูน่าจะสองนิ้ว เธอตัวเล็กน่าจะระดับอกเขา ผมดำยาวของเธอถูกมักรวบไว้ด้านหลัง หุ่นเธอสวยน่าทะนุถนอม ปรมัตถ์ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
“อะแฮ่ม!” ปรมัตถ์กระแอมออกมาเพื่อให้เธอรู้ตัว เพราะมายืนตั้งนานเธอยังไม่รู้ตัวอีก
“อุ้ย” ด้วยความตกใจ เธอจึงทำแฟ้มในมือหล่นลงบนพื้นพรม เธอรีบก้มลงเก็บแฟ้มขึ้นมา พอดีกับจังหวะที่ปรมัตถ์เดินมายืนอยู่หน้าเธอ
“ขอโทษที่ทำให้คุณตกใจนะครับ”
ปรมัตถ์ยื่นมือมาช่วยเธอเก็บแฟ้ม หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่ม ดวงหน้าหวานใสที่เขาได้เห็นทำให้ปรมัตถ์ถึงกับชะงัก เธอเป็นผู้หญิงที่มีดวงตาสวยมาก แก้มของเธอตอนนี้กำลังแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
“คุณปรมัตถ์มานานแล้วเหรอคะ” เธอถามออกไปหลังจากหาเสียงตัวเองเจอ พร้อมกับยกมือไหว้เขา
“เพิ่งมาถึงครับ คุณกำลังทำอะไรอยู่” ปรมัตถ์รับไหว้พร้อมกับสำรวจหญิงสาวตรงหน้าไปในที
“ขอโทษที่เข้ามาให้ห้องทำงานของคุณนะคะ พอดีท่านประธานสั่งไว้ ว่าให้มาเตรียมงานไว้ให้คุณศึกษาค่ะ”
“อ๋อ… ครับ คุณชื่อพลอยใช่ไหมครับ”
“ชมพลอยค่ะ” เสียงนุ่มที่เอ่ยออกไป รับกับใบหน้าที่ไร้การแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางหน้าเตอะ มีแค่ริมฝีปากเท่านั้นที่มีสีชมพูของลิปสติก
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับผู้หญิงที่ไม่แต่งหน้า แต่ยังดูน่ามอง เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยจัดจนต้องเหลียวหลัง ไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยที่สุดที่เขาเคยรู้จัก แต่เธอดูเย็นตา มองไม่เบื่อ ถ้าเห็นแรกๆ อาจจะมองผ่าน แต่ถ้าให้มองดีๆ จะเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวย หาตัวจับยากทีเดียว
“ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการครับ คุณชมพลอย”
ชมพลอย ชื่อแปลกดี ปรมัตถ์คิด
“เช่นกันค่ะคุณปรมัตถ์ คุณพร้อมจะเรียนรู้งานหรือยังคะ” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นมาหลังจากหายประหม่าแล้ว เพราะไม่อยากอยู่ใกล้ชายหนุ่มนานด้วย
“คุณทำงานที่นี่มากี่ปีแล้วครับ” ปรมัตถ์ถามอย่างอยากรู้
“สี่ปีค่ะ ตั้งแต่เรียนจบค่ะ”
“นานเหมือนกันนะ ก่อนเริ่ม ผมขอกาแฟได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะ ดิฉันจะไปชงมาให้นะคะ ไม่ทราบว่าคุณปรมัตถ์ดื่มกาแฟแบบไหนคะ”
“กาแฟดำ ไม่ใส่น้ำตาลครับ”
“ได้ค่ะ รอห้านาที เดี๋ยวดิฉันกลับมานะคะ”
“ครับ”
ผ่านไปห้านาทีชมพลอยก็เดินเข้ามาพร้อมกาแฟหอมฉุย กับของว่าง เธอเดินเข้ามาด้วยความระมัดระวัง เพราะสายตาที่เขาจ้องมาที่เธอ ทำให้เธอไม่มั่นใจ เดินขาแทบขวิด
“กาแฟมาแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ... แล้วคุณพ่อมาทำงานหรือยังครับ”
“มาแล้วค่ะ... นี่รายละเอียดแฟ้มงานนะคะ เป็นห้าปีย้อนหลัง และถ้าคุณไม่เข้าใจตรงไหน ก็เรียกดิฉันได้นะคะ ตอนนี้ดิฉันต้องกลับไปทำงานต่อก่อนน่ะค่ะ”
“ครับ”
พูดเสร็จชมพลอยก็หันหลังเดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้ปรมัตถ์มองตามไป วันแรกของเขาก็ไม่เลวร้ายมากนัก ถึงเธอจะแต่งตัวรัดกุมไปหน่อยก็เถอะ และชุดที่สวมใส่ก็ค่อนข้างเชยสำหรับเขา แต่มันก็ดูภูมิฐานดี เหมาะสมกับตำแหน่งเธอ
คิดว่าแต่งตัวแค่นี้จะปกปิดอำพรางเขาได้งั้นเหรอ สายตาที่ผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วนอย่างเขามองปราดเดียวก็รู้แล้ว ว่าใต้ท่าทีเฉยชานี่เธอซุกซ่อนอะไรไว้บ้าง
- Writer
