ปรมัตถ์จะเป็นสมภารกินไก่วัด? #3
1205 Words
วันนี้ปรมัตถ์พาชมพลอยออกมาดูร้านเพชรที่เปิดในห้างที่สยาม ตามคำสั่งของพ่อ เพื่อจะได้เรียนรู้งาน
“ชมพลอย คุณทานข้าวเที่ยงหรือยังครับ จะบ่ายสามโมงแล้ว ผมลืมไปเลย มัวแต่คุยกับผู้จัดการสาขา”
“ยังค่ะ”
“ถ้างั้นเราไปหาอะไรทานกันดีกว่า ผมหิว ขอโทษทีนะครับ”
“ค่ะ”
ปรมัตถ์เดินนำหน้าชมพลอยออกจากร้านเพชรเพื่อไปยังโซนอาหาร
“คุณชอบทานอะไรครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวด้วยความใส่ใจ
“อะไรก็ได้ค่ะ ฉันทานได้หมด” ชมพลอยยังไม่สนิทกับปรมัตถ์จึงพูดแบบถนอมถ้อยคำ เพราะยังไม่รู้จักนิสัยของเขาดีพอ
“ถ้างั้นเราไปทานอาหารญี่ปุ่นแล้วกัน ผมไม่ได้ทานนานแล้ว”
มาลินีเดินเข้ามาในห้างกับผู้จัดการ สายตาของเธอมองไปเห็นผู้ชายกับผู้หญิงที่คุ้นตา ถึงจะไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายปี
ผู้ชายคนนี้เธอเคยเห็นที่ไหนนะ จำหน้าได้ว่าเคยเจอที่ไหนสักแห่ง
วันนี้เขาดูดีมากในชุดสูท เนี้ยบไปทั้งตัว ถ้าได้ควงกับเขาจะให้ความรู้สึกดีแค่ไหนนะ
“พี่ฟางคะ รู้จักผู้ชายที่ใส่สูทคนนั้นไหมคะ”
มาลินีบุ้ยหน้าไปทางปรมัตถ์
“ไหนคะน้องแพน” ฟางมองตามที่มาลินีส่งสัญญาณบอก
“ก็คนที่เพิ่งออกมาจากร้านเพชรนั่นไงคะ”
“อ๋อ รู้จักสิ คุณปรมัตถ์ลูกชายคุณสุธรรม เจ้าของบริษัทเครื่องประดับรายใหญ่ของไทยไงล่ะ เพิ่งกลับมาจากอเมริกา”
“เขาแต่งงานหรือยังคะพี่ฟาง” ถามออกไปอย่างสนใจ
ทั้งหล่อรวยขนาดนี้ ไทป์ผู้ชายที่เธอชอบเลย ต่อให้เขาแต่งงานหรือมีแฟน เธอก็ไม่สนใจ ถ้าผู้ชายเล่นด้วยเธอก็พร้อมจะสนอง
“รายนี้คงไม่แต่งง่ายหรอก หวงความโสดจะตาย ควงสาวแต่ละคนไม่เกินสองครั้ง”
“แพนอยากไปทานข้าวกับเขาจังค่ะ” มาลินีพูดออกมาอย่างละเมอ และเพราะเขาเป็นผู้ชายที่น่าสนใจมาก
“คนนี้ยาก เข้าถึงไม่ง่าย เขาจะเป็นคนเข้าหามากกว่า”
“แพนชอบเขาค่ะพี่ฟาง”
“พี่เตือนด้วยความหวังดี อย่าไปยุ่งกับเขาเลยคนนี้ เขาหยิ่ง ไม่เอาใคร ก็ทั้งหล่อ รวย โพรไฟล์สูงเสียดฟ้าขนาดนี้ ตัวเลือกเขาเยอะ แต่เอ... ผู้หญิงที่เดินตามหลังเขาต้อยๆ นั่นใครนะ ไม่เคยเห็นหน้า”
“ยากแบบนี้ แพนชอบ” เธอหมายมาดในใจว่าต้องได้รู้จักกับเขาอีกแน่ในอนาคตอันใกล้นี้
“ตามใจแล้วกัน พี่ว่าเราไปหาช่างแต่งหน้าทำผมดีกว่า”
เมื่อพูดห้ามแล้วไม่ฟังฟางจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง เพื่อหักเหความสนใจของมาลินี
“ค่ะ”
ปรมัตถ์พาชมพลอยมาทานอาหารญี่ปุ่นตามที่คุยกัน เขาสั่งอาหารมาหลายอย่างเพราะหิว และเพราะคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้ามตอนนี้ ตอนที่เห็นเธอดูเมนูตาเป็นประกาย น่าจะชอบอาหารญี่ปุ่นเหมือนกัน แต่คงไม่กล้าสั่งเพราะเกรงใจเขา
จากนั้นพนักงานก็นำอาหารมาเสิร์ฟเต็มโต๊ะ
“ทานเยอะๆ นะครับ ผมสั่งมาเผื่อคุณด้วย” ปรมัตถ์พูดออกมาอย่างเจ้านายใจดี
“ขอบคุณค่ะ เยอะขนาดนี้ ท้องแตกพอดีค่ะ” เธอพูดออกมาพร้อมเผยรอยยิ้มสดใส
ปรมัตถ์เพิ่งมีโอกาสได้มองเธอใกล้ๆ แบบนี้ เธอทานแบบไม่มีเคอะเขิน และเผลอยิ้มออกมาหลายครั้งโดยไม่รู้ตัว หน้าใสที่ไม่มีเครื่องสำอางปกปิด เผยให้เห็นว่าเธอเป็นคนที่ผิวสวยมาก ตาโต ผมสวย คิ้วเธอคงไม่ได้ทำอะไรกับมัน แต่ดูเรียงตัวสวยรับกันทั้งใบหน้า ดูรวมๆ แล้ว น่ารักดี ตัวก็เล็กนิดเดียวเมื่อเทียบกับความสูงของเขา 186 เซนติเมตร เขาไม่เคยควงผู้หญิงไทป์นี้มาก่อน แต่ก็ไม่แน่ เธออาจจะเป็นผู้หญิงคนแรกก็ได้
ปรมัตถ์นึกขันกับความคิดของตัวเอง เขาจะเป็นสมภารกินไก่วัดเหรอ แต่ไก่วัดตัวนี้ท่าจะกระดูกกรุบกริบน่าเคี้ยว
“ลองทานอันนี้สิครับพลอย... ผมขอเรียกคุณว่าพลอยก็แล้วกันนะครับ สั้นดี”
“ได้เลยค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“ปูที่เขานำมาทำอาหาร เขาสั่งนำเข้ามาจากญี่ปุ่นเลยนะครับ เนื้อหวานอร่อยมาก”
“ค่ะ ไม่เคยทานอะไรอร่อยแบบนี้มาก่อนเลย”
เธอพูดออกไปตามความจริงโดยไม่อาย เพราะมันคือความจริง เผยรอยยิ้มส่งไปให้ชายหนุ่มตรงหน้าเพื่อขอบคุณเขา
“เงินเดือนคุณตั้งเยอะ เอาไปทำอะไรหมดครับ”
เขารู้เพราะเห็นในเอกสารที่เธอเอามาให้เขาเรียนงาน หลายหมื่นเกือบแสนตามตำแหน่ง ปกติพ่อเขาต้องใช้เลขาสองคน แต่ท่านมีแค่ชมพลอยคนเดียว เธอจึงทำหลายหน้าที่ แต่จากที่เห็น เป็นคนที่ตั้งใจทำงาน และทำงานเก่ง ขยัน สมกับเงินเดือนที่เธอได้รับ
“เอาไปเลี้ยงลูกสาวค่ะ ฉันไม่ได้เข้าร้านอาหารแบบนี้หรอกค่ะ ส่วนใหญ่มีแต่ทำกินเอง” ชมพลอยเผลอปากพูดเรื่องลูกออกไป แต่คิดไปคิดมาเขาก็ต้องรู้อยู่ดี ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย และท่านประธานใหญ่ก็ทราบเรื่องนี้มาโดยตลอดว่าเธอมีลูก
“ถามได้ไหมครับ ว่าลูกสาวคุณอายุเท่าไหร่แล้ว”
“สามขวบกว่าค่ะ”
“แล้ว... คุณชอบทำอาหารเหรอครับ” เป็นครั้งแรกที่เขาอยากรู้เรื่องของคนอื่นมากขนาดนี้
“ฉันชอบทำอาหารค่ะสนุกดี อยากใส่อะไรก็จับลงหม้อเลยค่ะ ทำเองกินเอง ไม่ตามสูตร แต่ก็ทานได้ค่ะ”
“งั้นวันหลังผมขอไปฝากท้องด้วยนะ อยากชิมอาหารฝีมือคุณ”
“ค่ะ ถ้ามีโอกาสนะคะ... อิ่มมากเลยค่ะ อาหารอร่อยมากเลยด้วย ขอบคุณมากๆ นะคะ” ชมพลอยยกมือไหว้ปรมัตถ์ที่จะกลายมาเป็นเจ้านายสายตรงของเธอ
“ดีใจที่คุณชอบ คุณอยากสั่งอะไรไปให้ลูกสาวหรือเปล่า” ปรมัตถ์ถามอย่างใจดี “แล้วไม่ต้องไหว้ผมบ่อยขนาดนี้ก็ได้ครับ รู้สึกว่าตัวเองแก่ยังไงก็ไม่รู้”
“ไม่ดีกว่าค่ะ เกรงใจคุณ ลูกสาวฉันทานง่ายค่ะ”
หลังจากเคลียร์ค่าอาหารเรียบร้อยแล้ว ปรมัตถ์ยกนาฬิกาข้อมือสุดหรูขึ้นมาดูเวลา
“ได้เวลาเลิกงานพอดี ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ รถติดช่วงคนเลิกงานพอดี ฉันกลับรถไฟฟ้าสะดวกกว่า”
เธอปฏิเสธเขาไปอย่างนุ่มนวลและยกเหตุผลมาอ้าง เพราะไม่อยากให้เขาต้องมายุ่งยากเพราะตัวเอง เขาเป็นเจ้านาย เธอไม่ควรใกล้ชิดกันมากเกินความจำเป็น
“ก็ได้ครับ ถ้างั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะ”
ปรมัตถ์ยอมเธอในที่สุด เพราะเขาเป็นคนมีเหตุผล และเขาไม่ใช่คนที่ชอบจะไปเซ้าซี้กับคนอื่น
“ค่ะ”
หลังจากแยกกับปรมัตถ์ ชมพลอยก็รีบเดินทางไปขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้าน
- Writer
