หลี่เหมยซินนั่งรถม้าครึ่งชั่วยามก็ถึงจวนตระกูลจาง ฉันเตรียมคำพูดสารพัดที่จะพูดกับคุณหนูจางเยว่หมิงไว้มากมายพร้อมตะกร้าใบใหญ่ใส่ขนมอร่อยๆ เป็นของฝาก
เมื่อฉันก้าวลงจากรถม้าต้องตะลึงกับเหตุการณ์หน้าจวนตระกูลจางที่กำลังโยนข้าวของขับไล่คนในครอบครัวไม่อายชาวบ้านชาวช่อง แม้ไม่รู้ว่าใครเป็นแต่พอแจกันปลิวว่อนไปทางสตรีนางหนึ่งบิดามารดาของนางเอ่ยนามจึงรู้ว่าเป็นคนที่ตนมาหาวันนี้ พอฉันเห็นแค่เสี้ยวใบหน้านาง ขาสองก้าวไวด้วยความเร็วสูงเพื่อเอื้อมมือไปจับนางให้หลบแจกัน
“ฝ้าย!” ใช่ ฉันเรียกนางว่าฝ้ายเองแหละ ก็นางเหมือนฝ้ายมากทั้งรูปร่างหน้าตาสัดส่วนคือฝ้ายที่แท้ทรู ทว่าสรรพนามที่ใช้เรียกฉันออกจากปากนางทำลายความยินดีจนหมดสิ้น
“คุณหนูหลี่” เสียงหวานปาดน้ำผึ้งทำให้นางดูเป็นสตรีอ่อนหวานในห้องหอธรรมดา ฉันมองสตรีที่ตนพึ่งช่วยตาปริบๆ อ้าวไม่ใช่ฝ้ายหรอ
“ขอบคุณคุณหนูหลี่เจ้าค่ะที่ช่วยเหลือเยว่หมิง” จางเยว่หมิง
